Adam i Ewa - historia prawdziwa

Pewnego dnia Ewa przechadzała się jak co dzień po Edenie, dotykała palcami delikatnych kwiatów, witała się z napotkanymi zwierzątkami, a one odpowiadały uśmiechami i dawały się jej głaskać. Jednak dzisiaj wyczuwało się dziwną atmosferę... zwierzęta były jakieś podenerwowane. Ewa chciała się jak najszybciej zobaczyć z Adamem.
Poszła za znakami i zamarła, gdy to zobaczyła... Adam robił sobie dobrze z psem... Ewa stała jak wryta. W pewnym momencie odwróciła się i pobiegła w głąb Edenu. Zdawało się, że ten sad nie miał końca, biegła, biegła i biegła... aż w końcu padła ze zmęczenia na kolana i zaczęła płakać...
- Nie płacz, Ewo – powiedziała kobieta, Ewa odwróciła się... ona była zjawiskowo piękna, ubrana w lśniący lateksowy kostium, kontynuowała - on po prostu nie jest wart, nie zadawala się tobą, twoim pięknym ciałem... jesteś piękna, masz duże, sprężyste piersi, nie masz wałeczków, jesteś po prostu piękna... – poprawiła się, lekki rumieniec oblał twarz Ewy
– Dziękuję, ty też jesteś niczego sobie, a tak poza tym taka piękna kobieta jak ty musi mieć imię
– A tak, przepraszam, jestem źle wychowana, nie przedstawiłam się, jestem Lady Lucyfera – wyszła z cienia i pocałowała dłoń Ewy, której twarz ponownie oblał rumieniec.
- Ja bym nie mogła tego wytrzymać... gdyby mój facet mnie zdradził, chyba bym mu nie odpuściła, zemściłabym się... on by już mnie popamiętał... ale jak na razie jestem sama... ech.
– Nie uwierzę Ci... jesteś piękna, musisz kogoś mieć
- Niestety, nie znalazł się odważny, który by chciał być ze mną być... ale nie zmieniaj tematu... to myślałaś może o ripoście?
– Bóg mówił o tym, że należy nastawić drugi policzek...
– Nie pytam Cię o to, co bóg mówi, tylko co myślisz, a więc jak?
– Chcę, żeby go zabolało, bardzo mocno, chce żeby cierpiał! – no i to mi się podoba, wiec, proś o co chcesz: broń, tuzin umięśnionych mężczyzn..? Wystarczy jedno słowo – uśmiechnęła się.
– Chcę... hmm, chcę Ciebie – kolejny rumieniec pojawił się na twarzy Ewy.
– Tego się nie spodziewałam
– Lusi, wiem, że to za wiele, ale nie chodzi mi o zwykłą kobietę, chcę piękną, inteligentną... doskonałą, chcę ciebie...
– Co?? – naprawdę zdziwiła się Lucyfera.
– Wiem, że chcę dużo, ale tylko tak wbije nóż Adamowi prosto w serce.
– Zrobię to, jeżeli Cię to uszczęśliwi – uśmiechnęła się niepewnie
– A więc okej, Lusi, chodź ze mną – szły chwilę przez Eden, Ewa zatrzymała się, chwilę nasłuchiwała i nagle przyciągnęła do siebie Lucyferę i namiętnie ją pocałowała, sekundy zaczęły przypominać godziny, minuty stały się wiecznością... Lucyfera opadła na ziemię, Ewa zajęła się wszystkim, Lusi wyła z rozkoszy. Ewa dobrze wiedziała, że zwabi tutaj Adama, jest cholernym zboczuchem, nie przegapiłby takiej okazji. Miała rację, Adam przyglądał się temu zjawisku zza drzew, przyglądał się 2 pięknym kobietą uprawiającym namiętny seks... jego ręce powędrowały niżej i niżej... i zajął się robótkami ręcznymi, ale nagle nie wytrzymał, wybiegł za drzew z fajfusem w rękach...
– Mogę się dołączyć? – zaskrzeczał
– Chciałbyś - powiedziała z przekąsem Ewa – idź się zabaw z Burkiem.
- Potrzebowałam wyładować napięcie tylko, on nic dla mnie nie znaczył... – bezskutecznie zaczął się tłumaczyć.
- Nic mnie to nie obchodzi – powiedziała Ewa – już za późno – Lucyfera leżała na wpół przytomna na trawie – odejdź adamie – powiedziała ewa – jest już za późno, zrozum to wreszcie...
– Nie, nie zrozumiem, w czym ta kobieta jest lepsza ode mnie?
– Jest piękna, czuła, troskliwa, a ty nie masz mi nic do zaoferowania...
– Ale...
– Nie, zejdź mi z oczu! – Adam odszedł zrezygnowany...
– Ewo – zaczęła Lusi – mam coś dla ciebie... daj mu to – podała Ewie piękne czerwone jabłko – Daj mu je, zostanie wygnany z raju... i będziemy mogły zostać same, będziemy mogły być razem... ale nie zjedz go, proszę.
– Podoba mi się ten pomysł, Lusi – pocałowała ją w czoło i odeszła w głąb ogrodu...

***
Szła sobie przyglądając się jabłku – coś jest z tym jabłkiem nie tak, to jest jakiś podstęp... czemu Adam może a ja nie!? Wezmę tylko gryza, nie zaszkodzi mi to... – ugryzła jabłko, nic się nie stało, żadnych grzmotów, ziemia się nie rozstąpiła ani nic – hmm, pewnie to tylko na facetów działa – stwierdziła.

Poszła dalej, wreszcie znalazła Adama siedzącego pod drzewem
– Adamie... przepraszam, poniosło mnie, przyjmij to jabłko w ramach przeprosin... - - Adam wziął i ugryzł je
– Dziękuję, jest pyszne – powiedział.
Ewa wstała zezłoszczona i pobiegła do Lucyfery – Co to miało znaczyć? Przecież ziemia miała się rozstąpić, i miał zostać wygnany, potępiony i w ogóle...
– Ewo, nie dałam Ci tego jabłka... ale i tak nie usłuchałaś i zostaniesz wygnana...
– Ale to nie jest fair! Czemu mi to robisz?
– Kochanie, trzymaj się zasad... na przyszłość – podeszła do Ewy, namiętnie ją pocałowała i odeszła w ciemność... Nagle ziemia się zatrzęsła, zerwał się porywisty wiatr, Adam i Ewa zostali wyrzuceni z raju...

***
- Lusi, to już czwarta w tym stuleciu, odpuść sobie, co? – powiedział Bóg.
– Ale ty tego nie możesz zrozumieć... ja kocham kobiety... i to one mnie kręcą...
– To stwórz sobie jakąś...
– Nie mogę, nie chcę żadnej ladacznicy, a tylko taką mogę sobie stworzyć, ja chce być wreszcie szczęśliwa.
– Będziesz, zobaczysz, kiedyś, gdzieś się znajdzie taka, która Cię pokocha i wreszcie będziesz szczęśliwa.
– Mam taką nadzieję... wiesz co, ja chyba idę...
– Gdzie chcesz iść, co? Tu jest dużo miejsca, starczy dla ciebie... chociaż zostań na noc
– No dobra, ale rano się zmywam... jadę w góry odpocząć, pooddychać świeżym powietrzem...

***
Jak mówiła, tak zrobiła... nie mam pojęcia, gdzie jest teraz Lusi, ale gdzieś jest, ciągle szuka kobiety swojego życia... trudno mi powiedzieć, czy się jej uda... bo z doświadczenia wiem, ze kobiety są sukami, zależy im tylko na sobie... ale swój znajdzie swego, może i jej się wreszcie uda...