Dziękuję, przepraszam, proszę

[jarosinska1987]

Musi być Ci ciężko jarosińska

Dziękuję, że tak się o mnie martwisz
Nie w tym rzecz, żeby tych słów nie używać. Przecież sama ich używam regularnie. Tylko jeśli ktoś je mówi, to niech to będzie szczere, a nie na zasadzie, "bo tak wypada". Przepraszam, proszę i dziękuję mówię wtedy, gdy naprawdę czuję, że powinnam za coś przeprosić, podziękować, itd. I tego samego oczekuję od innych. Jeśli ktoś ma mi to klepać jak sąsiad "dzień dobry" każdego ranka, to na co mi to? Chodzi mi o to, żeby ta uprzejmość nie była sztuczna, bo to się wyczuwa i nie ma nic wspólnego z kulturą osobistą.

[brut]

Jeśli ktoś ma mi to klepać jak sąsiad "dzień dobry" każdego ranka,
to na co mi to?

Wolałabyś zeby sąsiad od jutra przestał mówić Ci 'dzień dobry' ?

[jarosinska1987]

Jeśli ktoś ma mi to klepać jak sąsiad "dzień dobry" każdego ranka,
to na co mi to?

Wolałabyś zeby sąsiad od jutra przestał mówić Ci 'dzień dobry' ?

Wolałabym żeby nie donosił na mnie do gminy, że pies po nocach szczeka A rano słodziak krzyczy mi "dzień dobry" i uśmiecha się "kulturalnie". Nie lubię fałszu i sztuczności. I zwyczaju mówienia "dzień dobry" też nie lubię, ale odpowiadam żeby ludziom przykro nie było. Ogólnie uważam, że za słowami powinno się coś kryć. Za każdym jednym słowem. Bo ich bezmyślne klepanie jest psu na budę.

[to_jest_nick]

Trudno jest mi dopisac cos co nie zostalo powiedziane juz wczesniej.

A mi nie. Tyrady o kulturze wyniesionej z domu, o złych czasach i pustych formułkach. A większość foremek, które się tu wypowiada ma na swoim koncie, tzw. "brzydkie słowa" czy to pod tym nickiem czy pod innym . [to nie do Ciebie czarodziej tak ogólnie]

Bo pieprzysz coś innego.

Polak to cham i chamka. I to też nie jest stereotyp, tylko doświadczenie, którego jesteś częścią.

Ehe.. a brut to cham, no jasne, jak komuś powiemy, że mówi brednie czy bzdury to też jakoś chamowato, cóż... .

Tylko jeśli ktoś je mówi, to niech to będzie szczere, a nie na zasadzie, "bo tak wypada". Przepraszam, proszę i dziękuję mówię wtedy, gdy naprawdę czuję, że powinnam za coś przeprosić, podziękować

No więc własnie, masz absolutną rację, brut Ci powiedział szczerze, nie obdarował Cię "wymuszoną grzecznościową formą".

Tak to działa Dziewczynki, a wulgarność to nie kwestia braku kultury tylko kwestia braku opanowania, na który dzisiaj cierpi wielu . Ale wątek rośnie i jest fajnie!

[jarosinska1987]

No więc własnie, masz absolutną rację, brut Ci powiedział szczerze, nie obdarował Cię "wymuszoną grzecznościową formą". ;

Powiedzieć komuś "pieprzysz coś" to nie jest szczerość, tylko chamstwo. Szczerość, to powiedzieć "nie zgadzam się z Tobą", lub coś podobnego. Zwłaszcza, gdy ktoś nawet nie zrozumiał mojej wypowiedzi. Widzisz różnicę?

[brut]

Wolałabym żeby nie donosił na mnie do gminy, że pies po nocach szczeka
A rano słodziak krzyczy mi "dzień dobry" i uśmiecha się "kulturalnie". Nie lubię fałszu i sztuczności.

To dlaczego nie porozmawiasz z nim na ten temat, zamiast udawać fałszywą grzeczność ?

[to_jest_nick]

Powiedzieć komuś "pieprzysz coś" to nie jest szczerość, tylko chamstwo. Szczerość, to powiedzieć "nie zgadzam się z Tobą"

Nie zgadzam się z Tobą

[jarosinska1987]

Wolałabym żeby nie donosił na mnie do gminy, że pies po nocach szczeka
A rano słodziak krzyczy mi "dzień dobry" i uśmiecha się "kulturalnie". Nie lubię fałszu i sztuczności.

To dlaczego nie porozmawiasz z nim na ten temat, zamiast udawać fałszywą grzeczność ?

Moment, to nie ja udaję fałszywą grzeczność, bo ja jestem prawdziwie grzeczna wobec niego. Rozmawiać z nim nie chcę, bo nie mam takiej potrzeby, żeby bliższe relacje z nim nawiązywać. Nie zależy mi na kontakcie z nim. A skarżyć się ma prawo, więc z niego korzysta. Tylko po co potem udaje dobrego sąsiada? Sztuczność i wymuszone "dzień dobry" bo tak "wypada". I właśnie tego nie lubię w ludziach. Tylko że kłócić się o to z nimi nie będę.

Nick - nie wierzę Ci Naprawdę uważam, że zgadzasz się ze mną w większości tego o czym piszę, ale przez swoją przekorę i zaczepność (spowodowaną tym, że mnie bardzo lubisz), piszesz coś zupełnie innego niż myślisz. I poważnie tak uważam.

[to_jest_nick]

Nick - nie wierzę Ci Naprawdę uważam, że zgadzasz się ze mną w większości tego o czym piszę, ale przez swoją przekorę i zaczepność (spowodowaną tym, że mnie bardzo lubisz), piszesz coś zupełnie innego niż myślisz. I poważnie tak uważam.

To uważaj dalej, wcześniej twierdziłaś, że Cie uwielbiam, nie zabraniam Ci tak myśleć Myślałaś też, że jestem New Tedy też tak możesz myśleć. Że jestem zielonym ufoludkiem też.

[brut]

Moment, to nie ja udaję fałszywą grzeczność, bo ja jestem prawdziwie grzeczna wobec niego.
Rozmawiać z nim nie chcę, bo nie mam takiej potrzeby

Szkoda, ze nie masz potrzeby szczerej rozmowy z sąsiadem.
Może posądzenie o donosy jest niesprawiedliwe i z dupy wyssane
( uwielbiam być niekulturalna )
Masz w sobie tyle nieufności i podejrzeń do ludzi, ze wersja z niewinnością sąsiada jest w Twoim przypadku
bardzo mocno prawdopodobna..
Facet jest naturalnie grzeczny, a Ty go w duchu przeklinasz..ech, jarosińska

[jarosinska1987]

Moment, to nie ja udaję fałszywą grzeczność, bo ja jestem prawdziwie grzeczna wobec niego.
Rozmawiać z nim nie chcę, bo nie mam takiej potrzeby

Szkoda, ze nie masz potrzeby szczerej rozmowy z sąsiadem.
Może posądzenie o donosy jest niesprawiedliwe i z dupy wyssane
( uwielbiam być niekulturalna )
Masz w sobie tyle nieufności i podejrzeń do ludzi, ze wersja z niewinnością sąsiada jest w Twoim przypadku
bardzo mocno prawdopodobna..
Facet jest naturalnie grzeczny, a Ty go w duchu przeklinasz..ech, jarosińska

Sąsiad jest tylko przykładem, nie skupiaj się na nim. Donosi na wszystkich innych sąsiadów, bo nie lubi psów. Ale to bez znaczenia, bo sensem tego przykładu jest sztuczność i wymuszone "dzień dobry", które podobnie jak wymuszone "proszę, przepraszam, dziękuję" jest nikomu niepotrzebne.
Owszem nie ufam nikomu, ale to już moja prywatna sprawa i nie wpływa ona na moją kulturę osobistą wobec ludzi, którym nie ufam.

[aktualizacja1z5]

Sąsiad jest tylko przykładem, nie skupiaj się na nim.

matko - kolejna metafora jak z tą kradzieżą i depeszą? Jaro Jaro Jaro !!!!!!

[jarosinska1987]

Sąsiad jest tylko przykładem, nie skupiaj się na nim.

matko - kolejna metafora jak z tą kradzieżą i depeszą? Jaro Jaro Jaro !!!!!!

Tak, bo lubię tłumaczyć o co mi chodzi na przykładach Kto mi zabroni?

[aktualizacja1z5]

Tak, bo lubię tłumaczyć o co mi chodzi na przykładach Kto mi zabroni?

ruskie służby specjalne - dla przykładu.

[brut]

Owszem nie ufam nikomu, ale to już moja prywatna sprawa i nie wpływa ona na moją kulturę osobistą wobec ludzi,
którym nie ufam.

Przykład z Twoim sąsiadem jest bardzo dobry.
Przekazałas w nim niechcący dużo informacji o sobie.

[jarosinska1987]

Tak, bo lubię tłumaczyć o co mi chodzi na przykładach Kto mi zabroni?

ruskie służby specjalne - dla przykładu.

Musisz przywyknąć do mojego stylu pisania (w oparciu o przykłady, które lubię), lub omijać szerokim łukiem moje posty.
Ps. Mówi się rosyjskie. Ruskie to mogą być pierogi.
Nie spamuj, bo kolejny wątek poleci do kosza.

Brut - niczego nie robię "niechcący". Jeśli to zrobiłam, to znaczy, że chciałam. Możesz teraz w ramach zadania domowego, odgadnąć z postów, w których tak dużo informacji o sobie przekazałam, jak nazywa się mój pies?
Ja już też uciekam i nie spamuję, bo Zofia dojrzy i będzie pozamiatane

[to_jest_nick]

jak nazywa się mój pies?

To u mnie szczeka czy u Pani, a co to?

[aktualizacja1z5]

a co to?

z fleszem foto

[brut]

Brut - niczego nie robię "niechcący".

Każdy robi. Ty rownież.
Lubisz myśleć, ze wszystko kontrolujesz, co nakręca z kolei spiralę
podejrzliwości wobec wszystkich.
Psu pewnie się udzieliło i szczeka na wszystko co się rusza.
Taka sabaka.

[jarosinska1987]

Każdy robi. Ty rownież.
Lubisz myśleć, ze wszystko kontrolujesz, co nakręca z kolei spiralę
podejrzliwości wobec wszystkich.
Psu pewnie się udzieliło i szczeka na wszystko co się rusza.

Mój pies szczeka znacznie mniej od ciebie. I jest o wiele bardziej kulturalny, bo lepiej wychowany.
A moja podejrzliwość i nieufność to wyłącznie moja sprawa. I zapewniam cię, że nikt na niej nie ucierpiał jeszcze.
A mi żyje się z nimi doskonale.

[siegel]

To jeszcze słowo, jak to wygląda dla mnie:
Dziękowanie i przepraszanie jest wyrazem hojności. Daję, ponieważ mam. Przepraszam, ponieważ mnie na to stać. Proszę, jeśli mam odwagę i dlatego, że umiem opanować emocję i nie żądać. Powtarzanie nie dewaluuje dla mnie komunikatu. Wydaje mi się, że w koncepcji takiego rytuału nie chodzi o bezsensowne i mechanicznie powielanie słów, ale - przeciwnie - o znalezienie sensu ich wypowiadania.

I jakkolwiek może to być niepotrzebne w relacjach, które trwają rok czy dwa, to gdy trwają siedem lub dziesięć lat, zwłaszcza, gdy zdążyły nagromadzić już nieco żalu i utrwalić/usztywnić interakcje między partnerkami, to ma sens.

[jarosinska1987]

Dziękowanie i przepraszanie jest wyrazem hojności. Daję, ponieważ mam. Przepraszam, ponieważ mnie na to stać.

Wszystko fajnie, tylko z tym dawaniem, hojnością, ponieważ "masz" to dasz, to różnie bywa. Można mieć i można dawać, tylko co jeśli obdarowywany tego nie potrzebuje? Dawać na siłę, jak nietrafione bożonarodzeniowe prezenty, z którymi nie wiadomo co zrobić? Ale ten który dał cieszy się, że zrobił komuś (wątpliwą) przyjemność, bo coś dał Bez sensu.
Jeśli coś w relacjach międzyludzkich szwankuje, to zwykle na głębszych poziomach - czynów, a nie słów. I dorzucenie wtedy trzech słówek do codziennej egzystencji problemów nie rozwiązuje.
A słowa się dewaluują. Np. we Francji i USA mają taki zwyczaj mówienia na odchodne "lov you", "Je t'aime". Za tymi słowami nie idą oczywiście żadne emocje, ot taki nawyk słowny, który (wg nich) jest miły dla odbiorcy, fajnie komponuje się wraz z "do widzenia". Ktoś, kto nie zna tych zwyczajów, przyjedzie sobie z takiej Polski i jest mocno zdezorientowany co się dzieje, że nagle wszyscy go kochają? I niby problemu nie ma, dopóki z kimś takim nie zwiąże się, bo wtedy już za cholerę nie rozróżni kiedy ten nawyk słowny coś znaczy, a kiedy jest pustym hasłem rzuconym na odchodne.
Z dziękowaniem, proszeniem, a przede wszystkim przepraszaniem jest trochę inaczej, ale w sumie podobnie. Po jakimś czasie ciągłego klepania tych słówek do każdego, przy każdej okazji, one już nie będą miały żadnego znaczenia. Kiedyś zrobisz coś naprawdę niewłaściwego, przyjdziesz przeprosić i Twoje przepraszam może zostać uznane za nic niewarte hasło, którym obdarowywałaś każdego i za którym nic się nie kryje i w które nikt juz nie uwierzy.

[siegel]

Wszystko fajnie, tylko z tym dawaniem, hojnością, ponieważ "masz" to dasz, to różnie bywa. Można mieć i można dawać, tylko co jeśli obdarowywany tego nie potrzebuje? Dawać na siłę, jak nietrafione bożonarodzeniowe prezenty, z którymi nie wiadomo co zrobić? Ale ten który dał cieszy się, że zrobił komuś (wątpliwą) przyjemność, bo coś dał Bez sensu.
Jeśli coś w relacjach międzyludzkich szwankuje, to zwykle na głębszych poziomach - czynów, a nie słów. I dorzucenie wtedy trzech słówek do codziennej egzystencji problemów nie rozwiązuje.
A słowa się dewaluują. Np. we Francji i USA mają taki zwyczaj mówienia na odchodne "lov you", "Je t'aime". Za tymi słowami nie idą oczywiście żadne emocje, ot taki nawyk słowny, który (wg nich) jest miły dla odbiorcy, fajnie komponuje się wraz z "do widzenia". Ktoś, kto nie zna tych zwyczajów, przyjedzie sobie z takiej Polski i jest mocno zdezorientowany co się dzieje, że nagle wszyscy go kochają? I niby problemu nie ma, dopóki z kimś takim nie zwiąże się, bo wtedy już za cholerę nie rozróżni kiedy ten nawyk słowny coś znaczy, a kiedy jest pustym hasłem rzuconym na odchodne.
Z dziękowaniem, proszeniem, a przede wszystkim przepraszaniem jest trochę inaczej, ale w sumie podobnie. Po jakimś czasie ciągłego klepania tych słówek do każdego, przy każdej okazji, one już nie będą miały żadnego znaczenia. Kiedyś zrobisz coś naprawdę niewłaściwego, przyjdziesz przeprosić i Twoje przepraszam może zostać uznane za nic niewarte hasło, którym obdarowywałaś każdego i za którym nic się nie kryje i w które nikt juz nie uwierzy.

Tak. Dla mnie dziękowanie wynika z autentycznej wdzięczności, a nie z wyobrażania sobie, że ktoś potrzebuje usłyszeć moje podziękowania. To drugie, choć w jakimś sensie pewnie miłe, jest już formą gry. Gdyby chodziło o to, że czuję, że partnerka oczekuje takich podziękowań, pewnie chciałabym z nią porozmawiać o tym, że czuje się niedoceniona i coś z tym należy zrobić. Natomiast dziękowanie za rzeczy, za które nie czuję wdzięczności, bez względu na to, ile przyjemności sprawią komuś takie podziękowania, jest dla mnie bez sensu, bo tylko utrwala zachowanie, które dla mnie jest obojętne, a dla partnerki oznacza jakiś koszt (zaangażowania, czasu, czegokolwiek). Rozróżniając pomiędzy czynami a słowami, zaliczam słowa do czynów. Słowa są dla mnie ważne, niosą treść, dlatego nie mam wrażenia, że chodzi o ich "klepanie".

[jarosinska1987]

Słowa są dla mnie ważne, niosą treść, dlatego nie mam wrażenia, że chodzi o ich "klepanie".

Z Twoich wcześniejszych postów wynikało coś innego.
O wartości niemal wszystkiego (od pieniędzy, diamentów, kruszców, jakichkolwiek rzeczy, aż do relacji międzyludzkich) decyduje tylko i wyłącznie jedna cecha: rzadkość. To co występuje w przyrodzie w niewielkich ilościach, czyli występuje rzadko, dlatego tak trudno jest to zdobyć, to uważamy za cenne. Ta sama reguła dotyczy wyjątkowych relacji z wyjątkowymi ludźmi. Z kolei to co powszechne i ogólnodostępne nie jest uważane za cenne. I to samo jest ze słowami. Są takie słowa, których lepiej nie nadużywać, bo stracą swoją wartość.

[aktualizacja1z5]

O wartości niemal wszystkiego (od pieniędzy, diamentów, kruszców, jakichkolwiek rzeczy, aż do relacji międzyludzkich) decyduje tylko i wyłącznie jedna cecha: rzadkość.

np. taki azot i jego partner tlen. Są tak rzadkie, że aż przeźroczyste. I bezcenne. Wystarczą dwie minuty pod wodą lub w reklamówce by oddać za nie pieniądze, diamenty, kruszce, jakiekolwiek rzeczy, aż do relacji międzyludzkiej.

No tak. Jaro - dyć racja, że jak za często używamy śrubokręta to i gniazdo w łbie śruby się zmęczy. Ale Siegel pisze o poradach dla par w czasie terapii. Więc hasło "dziękujmy se codziennie" moze służyć skierowaniu uwagi parowiczów na to, czy w ogóle jeszcze mają radochę z bycia razem, potrafią zauważać wkład drugiej strony w "my" czy też traktują już wszystko jak stos obowiązków i "mi się na leży, podnieś bo leży".

[jarosinska1987]

O wartości niemal wszystkiego (od pieniędzy, diamentów, kruszców, jakichkolwiek rzeczy, aż do relacji międzyludzkich) decyduje tylko i wyłącznie jedna cecha: rzadkość.

np. taki azot i jego partner tlen. Są tak rzadkie, że aż przeźroczyste. I bezcenne.

Owszem, są bezcenne. Ale użyłam w ostatnim poście słowa "uważamy za cenne" co nie jest tożsame z "bezcenne".
Tlen, woda, kartofle - są bezcenne, ale są też powszechne i ogólnodostępne (przynajmniej dla większości mieszkańców tej planety, bo zaraz wyjedziesz, że w Afryce wody brakuje), dlatego nikt na co dzień o nich nawet nie myśli. Za to o pieniądzach, wielkiej miłości, czy choćby nowej torebce, to i owszem.
A temat pojmuję ogólnie, nie tylko w kontekście terapii par. A dlatego ogólnie, że żaden związek nie jest oderwany od pozostałych sfer życia. Wszystkie inne sfery życia wpływają na nasze relacje z partnerem. Już Ci tak tłumaczę jak 4-latkowi i zaczynam z tego powodu wątpić w tą inteligencję, którą Ci sama wcześniej zbyt pochopnie przypisałam
Co do terapii par, to uważam, że jeśli związek potrzebuje już terapii, to znaczy że czas się rozejść, a nie zawracać sobie głowy karteczkami. Jeśli komuś dopiero terapeuta musi powiedzieć, że ma dziękować, prosić i przepraszać ukochaną osobę, to naprawdę lepiej zakończyć z taką osobą 'współpracę'.

[aktualizacja1z5]

dlatego nikt na co dzień o nich nawet nie myśli. Za to o pieniądzach, wielkiej miłości, czy choćby nowej torebce, to i owszem

nowa torebka... Myślę o niej zawsze gdy spada gwiazda lub wrzucam monetę do fontanny. Gdybym miała nową torebkę to i pieniądze by mi sie tam wreszcie pomieściły. Z taką torebką wielką miłość znaleźć to już pikuś z budyniem z kiślu. Zauważyłaś, że najszczęśliwy wśród Teletubisi był ten z torebką? Zawsze uśmiechnięty, zawsze życzliwy. A przecież łatwo na pewno nie było - chodzić z odwróconym drucianym trójkątem na głowie.

A temat pojmuję ogólnie, nie tylko w kontekście terapii par.

no ale tu mowa o parach. I to w terapii.

A dlatego ogólnie, że żaden związek nie jest oderwany od pozostałych sfer życia.

a to mi już tłumaczy dlaczego niektórzy np. współżyją z sąsiadkami. Nie chcą się odrywać od pozostałych sfer życia (sąsiedztwa dla przykładu). Siem upierać bedę, że związek to na tyle wyjątkowa na tle innych relacja, że porównywanie z innymi sferami jest mało trafne.

Co do terapii par, to uważam, że jeśli związek potrzebuje już terapii, to znaczy że czas się rozejść, a nie zawracać sobie głowy karteczkami. Jeśli komuś dopiero terapeuta musi powiedzieć, że ma dziękować, prosić i przepraszać ukochaną osobę, to naprawdę lepiej zakończyć z taką osobą 'współpracę'.

ja bym jeszcze rozstrzelała albo do kamieniołomów wysłała. No bo nie czarujmy się Jaro - jak ktoś spartolił w jednym związku to i w drugim nie da rady. Albo wypalać na czole znak jakowyś - zakaz wjazdu wszelkich pojazdów albo zakaz używania sygnałów dźwiękowych.

[jarosinska1987]

Siem upierać bedę, że związek to na tyle wyjątkowa na tle innych relacja, że porównywanie z innymi sferami jest mało trafne.

Znowu nie rozumiesz. Nie chodzi o porównanie tylko o przenikanie się różnych sfer życia. I dlatego że nie rozumiesz, ja muszę tłumaczyć na przykładach. No więc będzie przykład. Jeśli - przykładowo - wracam z pracy do domu wściekła, bo szef mnie rozzłościł, to wysoce prawdopodobne, że ta złość jakoś wpłynie na czekającą na mnie w domu dziewczynę. Nie wiem jak, ale jakoś na pewno, bo nie wyłączę swoich emocji magicznym guziczkiem tuż po opuszczeniu pracy, więc nawet jak będę udawać, że miałam wspaniały dzień, to ona i tak to wyczuje, że nie był taki wspaniały. Rozumiesz, czy wciąż nie bardzo?
Co do Twojego ostatniego zdania, to Ty sobie rób co chcesz ze swoimi dziewczynami. Ja nie traciłabym mojego cennego czasu, na kogoś, komu dopiero inna osoba musi powiedzieć, jak ma mnie traktować, bo ona sama na to nie wpadnie. O byle jakości i c*ujowości już kiedyś pisałam, że bardzo ich nie lubię

[aktualizacja1z5]

No więc będzie przykład. Jeśli - przykładowo - wracam z pracy do domu wściekła, bo szef mnie rozzłościł, to wysoce prawdopodobne, że ta złość jakoś wpłynie na czekającą na mnie w domu dziewczynę.

i co? jak wejdziesz to już będzie wkurzona ? widzę tu dwa rozwiązania:
1. napisać jej - "spakuj się - jak wrócę ma Cie nie być"
2. iść do hotelu lub innej dziewczyny (albo do chłopca)
I Jaro - puść kobietę do roboty, klucz jej daj do chałupy - nie ma co bab po domach trzymać jak śmietanę w lodówce.

Nie wiem jak, ale jakoś na pewno, bo nie wyłączę swoich emocji magicznym guziczkiem tuż po opuszczeniu pracy, więc nawet jak będę udawać, że miałam wspaniały dzień, to ona i tak to wyczuje, że nie był taki wspaniały.

i powie "nie miałaś wspaniałego dnia. Jak mogłaś?!?!?! Jak mogłaś mi to zrobić?!?"

Ty sobie rób co chcesz ze swoimi dziewczynami.

Ty Perwero.... Lubię z moimi dziewczynami mielić mięso przy świecach. One mielą, ja przy świecach. Potem myjemy sobie stopy Ludwikiem o zapachu czystych stóp. Oglądamy w piątkę 3 odcinki Jaworowicz miziając sie pawim piórkiem po nabrzmiałych z pożądania plecach. Zapada noc. Gaszę świeczki. Dziękują mi bardzo. A dziękuję to Merci.

Ja nie traciłabym mojego cennego czasu, na kogoś, komu dopiero inna osoba musi powiedzieć, jak ma mnie traktować, bo ona sama na to nie wpadnie

z przedmiotu "komunikacja w związku" - szósteczka Jaro. Z dużym plusem. Myślę, że wróżka Dzidzianna to partnerka for You.

Są pary, dla których terapia była dobrym wyjściem. Nie wiem czy to zasługa dziękowania, proszenia, przepraszania - ale zwrócenie uwagi na to, czy jeszcze zauważamy to co działa, co się sprawdza, co nie pękło może mieć dobry wpływ.

[mrocznaiskierka]

Wszystko fajnie, tylko z tym dawaniem, hojnością, ponieważ "masz" to dasz, to różnie bywa. Można mieć i można dawać, tylko co jeśli obdarowywany tego nie potrzebuje? Dawać na siłę, jak nietrafione bożonarodzeniowe prezenty, z którymi nie wiadomo co zrobić? Ale ten który dał cieszy się, że zrobił komuś (wątpliwą) przyjemność, bo coś dał Bez sensu.

Istotna uwaga. Odniosę się więc do wspomnianej wcześniej responsywności, która oznacza przecież, że daję drugiej osobie to, czego ona potrzebuje, jeśli chcę i potrafię to uczynić. Responsywność stawia więc wymóg wrażliwości i znawstwa - tak siebie, innych, jak i kontekstu - aby reakcja była spójna i adekwatna, biorąc pod uwagę całość tych czynników. Gdy ktoś mnie prosi o sól, nie podaję cukru; ale jeśli to mój roztargniony kolega chce posłodzić herbatę, ale się przejęzyczył - wtedy nie podają mu soli, lecz wyjaśniam pomyłkę nim wykonam swój ruch; a jeśli podanie owej soli wymagałoby ode mnie wysiłku, na który nie chcę się zdobyć, to asertywnie odpowiadam, że to ponad moje siły / "niestety nie mogę spełnić Twojej prośby" itp./. Reaguję wrażliwie i adekwatnie. Autentyczna uprzejmość przecież nie wyklucza asertywności, a wręcz idzie z nią w parze, co zmniejsza (odczuwaną i przejawianą) agresję oraz nieuprzejmość.