Post
autor: paath6419 » 18 sty 2016, o 12:48
Opiszę Wam swoją historię, nie będzie krótka, bo mam swoje lata i trochę w tym lesbijskim życiu przeżyłam.
Ale spoko, wszystkiego nie będę opisywać, pominę nawet pewne ważne szczegóły.
Jestem ciekawa, co o mnie powiecie. Les czy bi?
Odkąd pamiętam, zawsze fascynowały mnie kobiety. Zawsze mnie interesowało, co mają między nogami, jak pachną, jakie są w dotyku. Podniecały mnie ładne, dorosłe kobiety i lubiłam się bawić tylko z ładnymi dziewczynkami.
Nie pamiętam, kiedy odkryłam swoją seksualność, ale masturbowałam się już w przedszkolu.
Kochałam się w swojej wychowawczyni, ale później poszłam do szkoły.
W 3 - 4 klasie miałam koleżankę, D. (dziś jest zdeklarowaną lesbijką, ale nie mamy kontaktu). Bawiłyśmy się w "doktora", to polegało na tym, że zdejmowałyśmy sobie majtki, oglądałyśmy się, dotykałyśmy, sprawiając sobie niezwykłą przyjemność. D. mnie strasznie podniecała, bo miała już pierwsze włoski, a ja nadal byłam dzieckiem. Te jej włoski były moim fetyszem.
Miałam wtedy lalkę Barbie, ale śliczną, z Kanady, inną, niż te dzisiejsze. Moja lalka miała prześliczny biust, wąziutką talię, zgrabne nogi, była podobna do naturalnej, pięknej kobiety. Każda moja zabawa z lalką kończyła się podnieceniem, zwłaszcza, jak dotykałam jej piersi. Musiałam się natychmiast masturbować.
Kochałam się też przez kilka lat beznadziejnie w koleżance z klasy.
Kiedy miałam 13 - 14 lat, przyjaźniłam się z B. Byłyśmy bardzo blisko. To nie była zwyczajna przyjaźń, to było coś wiecej, czego nie byłyśmy świadome.
Ale wtedy nie istniało słowo "lesbijka", nie mówiło się o homosekseualizmie, temat nie istniał. Skąd miałam wiedzieć, że jestem zdeklarowaną les? I to jeszcze w tym wieku?
Że można kochać kobietę?
Pamiętam, że kiedyś B wymyśliła perwersyjną zabawę, w rezultacie której zostałyśmy zupełnie nago i rzuciłyśmy się na siebie, jak w jakimiś obłędzie. Nie pamiętam takiego podniecenia. Próbowałyśmy się niezdarnie pieścić, ale i tak doprowadziłyśmy się do jakiegoś mega orgazmu. Postanowiłyśmy, że w nosie mamy chłopaków ( a obydwie byłyśmy bardzo ładne i zaczynałyśmy mieć powodzenie, już zaczynało się "chodzenie' Z chłopakami), że od dzisiaj będziemy robiły to codziennie po lekcjach. To było najcudowniejsze, co do tej pory przeżyłyśmy.Nie da się opisać tego, co przeżyłyśmy jako niedoświadczone małolaty.
U B. było fajnie, bo jej rodzice wracali późno z pracy i miałyśmy dla siebie dużo czasu.
Aż pewnego dnia nakrył nas jej ojciec, akurat urwał się z pracy. Leżałyśmy nago, a ona próbowała mnie niezdarnie lizać.
Zrobiła się afera na całą szkołę, włącznie z dyrekcją, moją matką, itd. B. przeniesiono do szkoły na drugi koniec miasta i jej rodzice bardzo pilnowali, żebyśmy nie miały kontaktów.
Przez całe liceum kochałam się w koleżance hetero, miała chłopaka, była zakochana. Siedziałyśmy w jednej ławce, pięknie pachniała, była zdolna, inteligentna, oczytana.
Kiedyś przyszła do mnie z prośbą, żebym podcięła jej włosy. Zostawiłam sobie te włosy na pamiątkę.
Chyba w 3 liceum poznałam E. była koleżanką spoza szkolnego środowiska i mówiło się o niej, że ma kochankę, dużo starszą, aktorkę w znanym teatrze. Bałam się tej kochanki. Z resztą, dobierała się kiedyś do mnie, ale ja nie rozumiałam, speszona, niedoświadczona, czego może chcieć ode mnie dużo starsza, (ha, ha, pewnie miała 30 lat) znana aktorka i potraktowałam ją bardzo zimno. (czego do dzisiaj żałuję, mogło nam być cudownie)
E. zaczęła do mnie wpadać i niemal od razu inicjowała seks. To był mój pierwszy poważny seks z kobietą, E. była doświadczona. Rodziło się między nami coś na kształt uczucia, ale mnie się nie mieściło w głowie, że można kochać kobietę, być w związku.
Drugim, takim moim związkiem edukacyjno - seksualnym, był związek w ... szpitalu! Miałam wtedy 18 lat i dostałam nieustalonego uczulenia, nikt nie wiedział, o co chodzi.
Położono mnie w dwuosobowej sali ( byłam dzieckiem resortowym w komunizmie, więc nie powodziło mi się źle, nie cierpiałam, jak w innych szpitalach) . Razem ze mną leżała kobieta, zdecydowanie ładna, fascynująca, bardzo inteligentna prawniczka, jakieś 36 - 38 lat. Też nie była ciężko chora. Ja byłam zawsze otwartą gadułą, więc szybko nawiązałyśmy kontakt. Ale ona już między obiadem a kolacją, zdążyła mi opowiedzieć, że była długo z kobietą i że tylko kobieta kobiecie może dać to coś, czego nikt inny nie potrafi.
Nie powiem, podniecało mnie to, chciałam ją o wiele rzeczy zapytać, ale jakoś mi było głupio, myślałam, że nie wypada. Nawet mi do głowy nie przyszło, nazwać ją lesbijką, po prostu, poznałam kobietę która była z kobietą, ale przecież teraz była wolna. Poza tym uważałam, że jest tak samo "normalna" jak ja. Na bank, po tej kobiecie znajdzie sobie faceta, wyjdzie za mąż, urodzi 5 dzieci i będzie w końcu spełniona, jak i ja kiedyś. Nie wierzyłam w istnienie lesbijstwa, nie wiedziałam, co to jest, a moje skłonności do kobiet traktowałam jak coś normalnego.
Jak ona mnie wyczuła, taką smarkulę? Po kilku godzinach znajomości? Ona to dopiero musiała mieć homoradar.
Kiedy o 22 zgaszono światła we wszystkich szpitalnych salach, odczekała trochę, a potem mnie zapytała, czy nie śpię. Oczywiście, że nie spałam.
Usiadła na moim łóżku i zapaliła maleńką lampkę, jaką miałam na nocnej szafce.
Poprosiła mnie, żebym jej pokazała tę swoją wysypkę na brzuchu i na udach, bo ona też kiedyś miała coś podobnego i to nie jest groźne i bla, bla. Cwaniara, doskonale wiedziała, że mam na sobie koszulę nocną i nie mam majtek, więc automatem pokażę jej wszystko.Ale zawsze miałam duży temperament, a wtedy tak buzowały we mnie hormony, że zdjęłam z siebie z radością tę koszulę, pod pretekstem, żeby jeszcze poszukała zmian na mojej skórze. No i poszłoooooooooooooooooooooo!
Przez dwa tygodnie, jak tylko gaszono światła, uczyła mnie, jak pieścić kobietę, doprowadzała mnie do raju, a sama niewiele chciała. Wyszłam od niej wcześniej z tego szpitala, dałam jej telefon, czekałam, ale nie odezwała się.
I to była jedyna kobieta, która dużo mi powiedziała odnośnie relacji między kobietami, ale ja tego nie umiałam odnieść do siebie.
Miałam w głowie ogromną barierę i koniec.
Dookoła mnie wszyscy byli hetero, moje psiapasióły wszystkie miały chłopaków i dziwiły się, że jestem taka wybredna. To ja też zaczęłam spotykać się z chłopakami. Miałam pecha, a może i szczęście,bo dzięki temu nikt nie podejrzewał mojej orientacji, ja też nie. Miałam nadzwyczajne powodzenie u facetów. Trudno się dziwić, włosy blond do pasa, 58 cm w talii i duży biust, do tego ładna buzia. Malowałam się, dbałam o siebie bardzo. Nikt nie miał wątpliwości, że jestem hetero.
To był koszmar, byłam ciągle molestowana psychicznie, fizycznie, kilku kolesi chciało mnie zgwałcić.
Ale ja dzielnie, żeby dorównać koleżankom, spotykałam się z facetami. Przeważnie, po 2 - 3 randkach miałam dość, ale było we mnie coś, co sprawiało, że faceci dostawali na moim punkcie świra, więc nie było łatwo.
Tylko szkoda, że nie było wokół mnie kobiety les, wszystkie były zdeklarowanie hetero, bycie les nie mieściło się się w naszej wyobraźni.
Kiedy miałam 17 - 18 lat, na dachu z jednym naszych budynków, mogły opalać się kobiety nago. Płaciło się jakieś grosze. Chodziły słuchy, że tam opalają się leski, myślę, że tak było. Po co miałyby się tam spotykać nagie kobiety, na dachu domu w stolicy pełnej spalin? Ale mnie jakoś żadna nie poderwała, może byłam zbyt speszona, zamknięta.
Bo mnie się w głowie nie mieściło, że nie interesują mnie chłopacy, jak resztę, że szukam lesbijek. Tak naprawdę, to nigdy o tym nie myślałam, miałam przecież takie powodzenie u mężczyzn. Byłam przekonana, że jestem 100% hetero, tak mi wmawiano. Tylko w seksie nie wychodziło mi z mężczyznami, ale doszłam do wniosku, że nie trafiłam na właściwego. I myślałam, że moje kobiety to wybryk, jakiś rodzaj perwersji nad którą muszę zapanować.
Kiedy miałam jakieś 18 lat, zaczęły powstawać w Polsce pierwsze solaria, z prawdziwego zdarzenia. Przeważnie były w prywatnych mieszkaniach, za jakąś zasłonką.
Pamiętam, że ubrałam się już po opalaniu i przez przypadek zobaczyłam, że na łóżku leży całkiem naga kobieta i też się opala. Widziałam ją całą. Nie sposób opisać podniecenia, jakie ogarnęło mnie wtedy na widok jej rozebranego ciała, piersi, owłosionej cipki. Musiałam się siłą powstrzymywać, żeby nie wejść tam i jej nie zgwałcić.
Wszystkie moje marzenia, erotyczne i miłosne były tylko o kobietach. Ale cóż, wokół rój chłopaków, wszędzie same heteryczki, to ja też zaczęłam sypiać z tymi chłopakami.
Za każdym razem wydawało mi się, że osiągnę z mężczyzną ekstazę, o której tyle słyszałam. Ale żaden z nich nie był mnie w stanie nawet podniecić. Przeważnie leżałam jak kłoda i czekałam, kiedy skończy.
Kiedy miałam 20 lat, zakochałam się w chłopaku, to się ciągnęło chyba ze 3 - 4 lata. Niemniej, to nie zniwelowało moich fascynacji kobietami. On był rozwiedziony, ale czasem jego była żona wpadała do nas. Chciałam z nią iść do lóżka, nie z nim. Kilka naszych prób seksualnych skończyło się fatalnie.
W końcu wyszłam za mąż, bardzo młodo, znaliśmy się krótko, ale miałam nadzieję, że przy mężu "znormalnieję". Poza tym, moje wszystkie koleżanki powychodziły za mąż, nie mogłam być gorsza. Przecież trzeba mieć męża i dzieci! Nie byłam zakochana, ale lubiłam go, imponował mi I był cudownie troskliwy.
Na początku, to był koszmar, mój mąż chciał wiecznie seksu. Ale już przed ślubem opowiedziałam mu o swojej fascynacji kobietami. Doszło do tego, że pozwalał mi przyprowadzać panienki do naszej sypialni i zamykał się w innym pokoju. Czasami patrzył, jeśli moja partnerka się zgadzała.
Myślę, że lubił we mnie to moje lesbijstwo. Czasem, po upojnych godzinach z kochanką, niby żartem, pytał, jak było.
Dużo nauczył się od kobiet, jak je traktować w łóżku i był jedynym mężczyzną, z którym udawało mi osiągać orgazm, ale tylko pod warunkiem, że wyobrażałam sobie, że kocham się z kobietą.
Był cudownym mężem, ale niestety, szybko zginął w wypadku, a ja zostałam z dwoma małymi chłopcami.
Wszyscy mi dookoła wmawiali, że muszę wyjść za mąż, że jestem taka młoda (miałam 28 lat), że chłopcy muszą mieć męski wzorzec, itd.
I zaczęło się moje podwójne życie. Dookoła sami faceci, ja nawet nie wiedziałam, gdzie można szukać laski, nie miałam jeszcze wtedy internetu.
Spotykałam się z tymi facetami, przychodzili do nas, rozmawiali z moimi synami. Bywały np. śmieszne sytuacje, bo starszy syn, doskonały obserwator, mówił mi np. - Mamo, przecież X się w tobie kocha, dlaczego nie wyjdziesz za niego za mąż?
Broniłam się jak mogłam, odpychało mnie od mężczyzn, lgnęłam do kobiet, ale żadna nie była homo. To było kilka lat mojej totalnej abstynencji seksualnej. Nie licząc drobnych epizodów, kiedy przeważnie na imprezach, ładowały mi się do łóżka mężatki hetero, które chciały sprawdzić. Czasem utrzymywałam jeszcze z nimi seksualne kontakty, ale to się szybko kończyło.
Szukałam kobiety i nie szukałam. Nie mogłam nagle oznajmić moim synom, że zamieszka z nami ciocia i będzie spała na połowie łóżka taty.
Moi synowie od dziecka byli strasznymi homofobami( skąd?) i tak im zostało do dzisiaj.
W końcu zamieszkał z nami "wujek", moje dzieci go uwielbiały. Na samą myśl o lesbijkach dostawał drgawek z obrzydzenia. A ja z nim jeszcze sypiałam, nie czując nic. Ale wydawało mi się, że to będzie idealny kandydat na męża i ojczyma.
W międzyczasie zaprzyjaźniłam się ze śliczną dziewczyną, sporo ode mnie młodszą.
Była teoretycznie hetero, też mieszkała z chłopakiem. Zaprzyjaźniłyśmy się tak, że nie mogłyśmy bez siebie żyć, po kilka telefonów dziennie, odwiedziny, itd.
Kiedyś byłyśmy u mnie same w domu, piłyśmy piwo i ona mi nagle oznajmiła, że zwyczajnie mnie kocha, że mnie pragnie, pożąda. Do mnie wtedy dotarło, że czuję to samo, że nie dopuszczałam do siebie myśli, że to nie jest zwykła przyjaźń.
Kochałyśmy się jak szalone, nie wiedziałam, że seks z miłości może być tak niezwykły. Dosłownie, zwariowałyśmy na swoim punkcie.
Mojego "wujka" często nie było, mówiłam dzieciom, że musimy z ciocią o czymś ważnym porozmawiać, zamykałam sypialnię na klucz, choć nie było takiej potrzeby. Mieliśmy bardzo duże mieszkanie, moje dzieci już podrastały, siedziały głównie przed komputerem i niewiele je obchodziło, o czym ciocia chce pogadać z mamą.
A myśmy tymczasem kompletnie odlatywały, zakochane, wielbiłyśmy każdy swój kawałek ciała, wszystko.
Myślałyśmy bardzo poważnie o tym, żeby zerwać nasz związek z mężczyznami i być razem. Ale ja znów miałam barierę nie do przeskoczenia - dwóch homofobicznych synów.
Kiedyś ona u nas oficjalne nocowała, w innym pokoju, ale było jasne, że przyjdę do niej zaraz potem, jak mój partner zaśnie.
I powtórzyła się historia z mojego dzieciństwa, też nas nakrył, jak ona mnie lizała w drugim pokoju.
Zrobiła się z tego straszna afera, nasi panowie chcieli z nami zerwać i umożliwić nam bycie razem. Ale ona wybrała chłopaka, cóż, była jednak hetero. Choć do dziś mi pisze na fb, że nadal mnie kocha, ale wtedy nie mogła inaczej, bo rodzina, bo pierdoły. A mój mnie nie zostawił, bo chyba mnie kochał, choć nie umiał wybaczyć.
Cierpiałam po niej, ale bardzo mi pomogło, że jednak była hetero, nigdy nie założyłybyśmy związku. Pomimo mojej miłości do niej, szybko się pozbierałam.
Ale od tamtej pory zaczął się rozpadać mój związek z "wujkiem". Co raz dalej i dalej, zero seksu. A ja myślałam jedynie o kobietach i prawie chodziłam po ścianach.
Kiedyś jechałam autobusem i byłam tak podniecona, że chyba każdą kobietę rozbierałam wzrokiem. Choć nie mam homoradaru, nigdy nic nie wyczuwam, wtedy zdarzyło mi się to pierwszy raz. Zobaczyłam tak śliczną dziewczynę, że nie mogłam od niej oderwać wzroku. Wyposzczona, zaczęłam sobie wyobrażać, jak wygląda bez ubrania.
Ta dziewczyna dostrzegła mój wzrok, patrzyłyśmy sobie w oczy i uśmiechałyśmy się.
To trwało długą chwilę, aż nie uświadomiłam sobie, że pewnie się wygłupiam, że ona musi być hetero.
Spuściłam wzrok i odwróciłam głowę, ale zerkałam na jej minę. Zrobiło się jej strasznie głupio, jak mnie.
Ale kiedy wysiadła na przystanku, nie wytrzymałam i wybiegłam za nią. Pomyślałam, że najwyżej się wygłupię.
Dogoniłam ją i znów spojrzałyśmy sobie w oczy. Jeśli istnieje miłość od pierwszego wejrzenia, to to było właśnie to.
Okazało się, że mieszka niedaleko, akurat jest sama. Już w windzie ściągałyśmy z siebie ciuchy i wiedziałyśmy, że to nie jest jednorazowy numerek, choć tak naprawdę, nic o sobie nie wiedziałyśmy.
Ja tylko zadzwoniłam do dziadków, że coś mi wypadło i żeby zabrali dzieci.
A w domu czekał na mnie, pożałowania godny facet. Już nie pamiętam, co mu wymyśliłam, ale chyba powiedziałam prawdę.
Przez 3 dni nie wychodziłyśmy z łóżka. Kochałyśmy się tak, jakbyśmy znały się wieki. Po tych 3 dniach nie wyobrażałyśmy sobie, że możemy się rozstać.
Ja byłam w niezłej sytuacji, kazać się wyprowadzić mojemu facetowi, to był moment, obydwoje mieliśmy dosyć. Ale ona mieszkała z kobietą ( która wtedy była na jakiejś wycieczce), to miał być związek na całe życie, były uwikłane w kredyt mieszkaniowy i inne zależności finansowo - zawodowe.
Przez jakiś czas prowadziłyśmy podwójne życie. Nie miałyśmy się gdzie kochać, ale akurat była wiosna, ławeczki w parkach wieczorami, jakieś chaszcze, leśne polany. Kiedyś, poszłyśmy z rozpaczy do kina na film, o którym wiedziałyśmy, że nie cieszy się popularnością. Kochałyśmy się w ostatnim rzędzie, na podłodze i za nic nie przypomnę sobie tytułu tego filmu.
W końcu bardzo poważnie wyznałyśmy sobie miłość i stwierdziłyśmy, że chcemy być razem. Zerwałyśmy nasze związki, ona zapłaciła za to ogromną cenę.
Dzieciom powiedziałam, że nowa ciocia na razie nie ma gdzie mieszkać i będzie u nas. Przygotowałam jej osobny pokój, ale było jasne, że noce spędzamy razem.
Obydwie miałyśmy wolne zawody, więc dysponowałyśmy własnym czasem.
Nadeszły wakacje, moje dzieci spędziły je u dziadków, a my przez ponad 2 miesiące nie wychodziłyśmy z łóżka, chyba, że po coś do pobliskiego sklepu.
Nigdy nie miałyśmy siebie dość, wystarczyło, że dotknęłyśmy się przypadkiem i byłyśmy na pograniczu orgazmu.
Wydawało mi się, że znalazłam drugą połowę. Nie miałyśmy żadnych problemów, obowiązków. W łóżku było nam wprost nieziemsko, nigdy wcześniej z nikim tak się nie kochałyśmy, rozumiałyśmy się bez słów, miałyśmy w tym samym czasie orgazmy, itd.
Ale potem przyszło normalne życie. Ona nie rozumiała, że muszę je mieć jakoś poukładane, bo mam 2 dzieci. Nie rozumiała, że robi się zakupy, gotuje, sprząta, że jest pora obiadu i kolacji. Bardzo się złościła, że przy moich dzieciach nie może okazywać mi czułości, że musi grać ciocię, która zamieszkała u nas w wolnym pokoju.
Nie wiem, może była zwyczajnie zazdrosna o te dzieci.
Po pół roku naszego wspólnego mieszkania okazało się, że nasza sielanka stała się piekłem. Przez całe dnie kłóciłyśmy się o drobiazgi tak, że chciałyśmy sobie wydrapywać oczy.
Jedynie godziłyśmy się nocami, nadal było nam doskonale w łóżku i zapominałyśmy o wszystkich problemach.
Ale wstawał nowy dzień i znów się zaczynało. Że dziecko szykuje się w łazience do szkoły, a jej chce się siusiu, itd, itp.
Po ponad roku stwierdziłyśmy, że się rozstajemy. Nie obyło się bez bólu, byłyśmy jednak zakochane. Przed jej wyprowadzką kochałyśmy się 14 godzin, wśród jej spakowanych walizek. Chyba jeszcze z 8 miesięcy spotykałyśmy się jako kochanki, ale ona później została oddelegowana do innego miasta. Ciężko nam było, ale musiałyśmy to przeżyć.
Ciężko mi było się po niej pozbierać, nie szukałam żadnego związku.
Ale brakowało mi seksu, bliskości drugiej kobiety, ciepła. Nie ukrywam, że cielesność odgrywa dla mnie dużą rolę.
Znalazłam ciekawe ogłoszenie, akurat dla mnie. Dziewczyna nie szukała związku, szukała seksu, ale regularnego, z tą samą kobietą.
Kiedy się spotkałyśmy, wiedziałyśmy, że nigdy się w sobie nie zakochamy. Dzieliło nas dosłownie wszystko. Ale fajnie nam się gadało, podobałyśmy się sobie fizycznie i pojawiła się jakaś chemia.
Ja wtedy miałam równo 40 lat, ona była 14 lat młodsza. Ale wtedy jeszcze dobrze wyglądałam.
Chyba jeszcze tego samego dnia wylądowałyśmy w łóżku i było bardzo fajnie. Byłyśmy obydwie spragnione seksu i dałyśmy to sobie. Ale potem zaczęło być nam co raz lepiej i lepiej. Poznawałyśmy się, odkrywałyśmy, realizowałyśmy nasze fantazje. Nie było między nami wstydu, zahamowań. Układ był jasny od razu - seks.
To nie jest tak, że związek oparty na seksie jest zimny, wyrachowany, egoistyczny. Jeśli sypia się z kimś regularnie i wiernie, budzi się pewnego rodzaju więź, już nie tylko fizyczna. Kiedy się nie widziałyśmy, dzwoniłyśmy, pytałyśmy, co słychać. Ale przeważnie urządzałyśmy sobie seksualne maratony, a później każda z nas wracała do swojego życia. Nie było nadmiernych emocji, nie było zazdrości.
Lubiłyśmy swoje ciała, im dłużej ze sobą byłyśmy, tym bardziej nas podniecały. Wyrabiałyśmy sobie swój kod seksualny.
Ten związek trwał bardzo długo, było nam razem dobrze, wygodnie i była też namiętność, spełnienie, ciepło. Nie wiem, co by było dzisiaj, gdyby nie to, że ona nagle, na skutek rodzinnych zawirowań, wbrew swojej woli, nie musiała przeprowadzić się na inny kontynent. Tęskniłyśmy za sobą na początku, ale bez przesady. Tęskniłyśmy za swoimi ciałami. Później ona z kimś była, potem ja. Ale nigdy nie byłam już z żadnym mężczyzną, nie byłam w stanie. Nie interesują mnie mężczyźni.
Chciałabym jedynie zestarzeć się z jakąś fajną les.
I teraz powiedzcie mi, jestem les czy bi? Zakochana kiedyś długo w facecide, żona... A z drugiej strony kobiety, które są najpiękniejszym cudem na ziemi.
Ja się już sama pogubiłam.
Specjalnie założyłam konto na tym portalu, żeby zgłosić się po radę bo już sama nie wiem jak sobie poradzić 
Mam 17lat jestem sobą strasznie pozytywną z super pechem 
ale to nie istotne 
Mam problem odnośnie tego, że od kiedy pamiętam (podstawówka) moje serce szybciej biło do niektórych dziewczyny, nigdy do żadnego chłopaka... Nic się nie zmieniło, a mnie wciąż interesują dziewczyny, jednak już sama nie wiem czy jestem lesbijka czy też bi, ponieważ nigdy się nie całowałam... Nie proszę was o rady odnośnie czy jestem lesbijka czy nie 
Prosiłabym o radę odnośnie jak poznać jakieś lesbijki, albo osoby biseksualne, ponieważ wiem, że dopóki sama nie spróbuję to się nie dowiem kim jestem a strasznie mnie to trapi od jakiegoś czasu. Nie chce wszystkiego od razu po prostu doradźcie jak poznać bądź spotkać grupkę takich ludzi... może akurat spotkam tam kogoś kto mi się spodoba 
Sa organizowane rozne spotkania LGBT, na ktorych mozesz poznac ciekawe osoby. Wystarczy ze poszukasz informacji odnosnie nich w internecie, albo przejedziesz sie do Tarnowa , to zaprowadze cie na jedno z nich, heh 
Miałam 3 chłopaków i nie miałam z nimi dłuższego związku niż 2miesiące. Wiem, że to nie dużo, ale nigdy nie mogłam żadnego znaleźć, zawsze mi czegoś brakowało. Pół roku temu poznałam Ss (dobry przyjaciel). Nasza znajomość szybko przerodziła się w coś więcej, lecz nie była to miłość, skąd, nawet zauroczenie. Gdy był u mnie pierwszy raz, wyznałam, że kręcą mnie dziewczyny. Bardzo się bałam, że mnie znienawidzi, że nie będzie tego tolerował, jednak to sprawiło, że staliśmy się sobie bliscy. Pomagał mi kogoś znaleźć jednak bez skutku. Po miesiącu od wyznania znów do mnie przyszedł. Zaczęliśmy uprawiać petting. Powtórzyło się to jeszcze dwa razy. Od tamtego momentu męczą mnie pytania: Czy faktycznie wolę dziewczyny? Czy jestem Bi? Naprawdę, kręcą mnie dziewczyny. Zawsze na nie patrzę, robię coś by je dotknąć, pocałować. Ale nie wyobrażam sobie życia bez chłopaka, chciałabym mieć ją i jego.
