Monologi waginy

Monologi waginy to już klasyka literatury feministycznej. Chętnie wystawiana formie kilku monodramów, zawsze niezwykle emocjonalnie odbieranych przez publiczność. Monologi powstały na podstawie ponad 200 wywiadów przeprowadzonych przez autorkę z kobietami w różnym wieku, różnych narodowości i profesji. Dzięki nim narodził się międzynarodowy ruch V-Day, skierowany przeciwko przemocy wobec kobiet.

Zanim jeszcze przeczytałam książkę, obejrzałam film dokumentalny o powstaniu Monologów oraz fragmenty przedstawienia, w którym monologi czytała sama Eve Ensler. Film wywarł na mnie niezwykłe wrażenie. Od radości, gdy autorka demonstruje kilkadziesiąt rodzajów krzyku przy orgazmie, po łzy, gdy w monologu „Moja pochwa była moją wioską” bośniackie kobiety opowiadają o gwałtach.

Monologi waginy to książka o radości z posiadania kobiecego ciała, z własnej seksualności, o różnych aspektach kobiecej cielesności, od miesiączki po poród, o tym, jakie kobiety mają problemy z akceptacją własnego ciała, o ich wstydzie i zażenowaniu, wreszcie o doświadczanej przez nie przemocy. Niektóre monologi są radosne i dowcipne, inne – wstrząsające. Wszystkie mówią pełnym, mocnym głosem, choć czasem jest to pieśń radości, innym razem krzyk buntu i gniewu.

Eve Ensler pyta kobiety: „Gdyby twoja pochwa się ubierała, co by nosiła? Gdyby twoja pochwa umiała mówić, co by powiedziała w kilku słowach? Jak pachnie twoja pochwa?” Kobiety swobodnie i bez zahamowań opowiadają o swoich waginach, o przeżyciach związanych z miesiączką, z wytryskiem, z seksem, z odczuwaniem własnego ciała. I nie ma w tym sprośności. Tylko czysta poezja:)