Płyta Duldung hitem

HIT:
Ich trzech, męskich konserwatywną męskością. Świetlicki, Dyduch i Linda. Problemy wieku średniego zgłębione, krakowskie kawiarnie obstawione, zbyt złamani i wrażliwi na macho, zbyt macho na nowoczesną męskość. Wódka pita litrami, dziewczęta podrywane niezobowiązująco, panowie płacą. Z kurwami pieprzą głównie o poezji, świata nie zbawią i już to wiedzą, ważny jest ich mały światek. Minione dni nie wrócą, "nigdy nie będzie takiego lata..." ("Filandia"). W tej pozie są trochę zabawni (zwłaszcza Linda), trochę wzruszający, mocno retro. Ginący gatunek.


One trzy, kobiece nowoczesną, mocną kobiecością. Duldung. Nie kokietują, nie mizdrzą się. Siostrzeństwo górą. Są młode i ostre. Świat trzeba ratować, a zwłaszcza świat kobiet, trzeba krzyczeć o krzywdach. Nazwij je suczkami - pożałujesz. Tracą poczucie humoru, gdy chodzi o dyskryminację. Odgrażają się i potrafią zwymyślać. Rapują o damskich dramatach: prostytucji, pornografii, o tym, jak patrzy się na dziewczyny. Szydzą z męskich spraw: wielkiej polityki, zaangażowania w wojny, macho-fantazji snutych przy piwie. Szepczą (genialny pomysł na szeptany rap!) o kobiecych sekretach.


Na obu płytach świetne teksty. Muzycznie bardzo dobre. Tacy męscy mężczyźni boją się takich kobiet. Takie kobiety pogardzają takimi mężczyznami. Nigdy się nie spotkają. Chyba że w odtwarzaczach.


Świetliki i Linda "Las putas melancholicas", Universal Music


Duldung "Sukisukom", dystrybucja: www.feminoteka.pl


KIT:


Atmosfera biesiadna, schabowe wjeżdżają, wóda się leje, kapela przygrywa, wodzirej wodzi. Wszyscy muszą się bawić, a największy wic to przebrać chłopa za babę. Więc lider Ich Troje zrzuca spodnie i wdziewa kolorowe spódnice, gorsety wyszywane cekinami, białą koszulinę wypycha wielkim biustem, korale czerwone przywdziewa, perukę blond w warkocze zaplata, wieniec kwiecisty na nią wkłada i okulary różowe na oczy i to samo czyni dyskotekowe guru Ukrainy Andrij Danyłko, i tak jako Wiera i Renia zabawiać będą nas w rytm tradycyjnych piosenek folkowych. W tle chłopcy w przecieranych dżinsach prezentują nagie torsy, przygrywając skocznie na gitarach i perkusji. Renia Pączkowska ma skradzioną biografię (wiejska sielanka w Kogutkowie Wielkim), podrabianą płeć, po polsku ledwo co pisze i mówi ("Tsymajta się, dzienki, wosza Renia"), prymitywne problemy (w wywiadach rozważa powiększenie biustu). Folk przerobiła na disco polo, tradycję zgwałciła boleśnie. Ale naród musi się bawić, więc "Hop hop hop" i wszyscy w kółeczku, i panie proszą panów. Michał Wiśniewski w masce Reni jeszcze bardziej żenujący niż jako mężczyzna, więc tym szybciej podbije remizy i listy przebojów.


"Hop hop hop" Renia Pączkowska i Wiera Sierduszka, Pomaton EMI