PRZESTRZEŃ

Poleciało w przestrzeń. Nie chciałam, żebyś niosła mój ciężar smutku. Żebyś wtedy szła moją drogą wstydu, bo wtedy nie miałam sił iść. Jednoznaczność tego przeżycia stała się tak przerażająca i tak uśmiercająca zarazem jak nic przedtem Uśmiercająca w moim postrzeganiu, w moim doświadczeniu świata. Przerażenie, że ma się w sobie śmierć nieokiełznaną. Wyszłam i szłaś za mną i odnalazłam Cię jak cień. Biegłam, nie uciekałam, ja szłam, nie spacerowałam. Oddałam chwilę, jak oddaje się dziecko światu w bólu, strachu, niepewności, jak z nim będzie. Stamtąd byłam i tam wróciłam, szukając przestrzeni, jak szuka się ruchu w grze szachów. Emocje były tak silne, znalazłam jednak podłoże białych i czarnych pól. Myśl na przestrzeni staje się łatwiejsza do zrozumienia, staje się wyobrażeniem człowieka, nie nim samym. W przestrzeni, którą stwarzamy, mogę istnieć inaczej, wychodzę z prawdy o mnie w obiektywną prawdę. Mój chaos nabiera jakichś kształtów, zamienia się w pojedyncze elementy, nie miesza się już i odnajduje podobne elementy. Potrzeba nazwania tego bez konieczności dosłownego trwania w żalu, potrzeba przetrwania. Wybiegłam naprzeciw, poszłam inną stroną, żeby zniszczenie stało się realną częścią mnie, a nie nieświadomą. Odzyskuje coś, czego nie widziałam. Gra jest jednak realnością, ruch to ruch, decydując się na nią, decydujemy się na ryzyko?