TĘSKNOTA

- Wyobraź sobie siedem gwiazd nad głową. Jedna nad drugą.
Zamknęła oczy. Głos szamanki docierał teraz jakby poprzez zasłonę. Kawałek skóry wiszący u wejścia do wigwamu.
- Z najwyższej gwiazdy wychodzi złote światło - głębokim głosem mówiła Kobieta o Szarych Włosach.
"Ciekawe, czy będziemy dzisiaj tańczyć Taniec Czterech Stron Świata?" pomyślała. Nie potrafiła skupić się na gwiazdach. Jej Złote Światło wcale nie chciało łączyć ich ze sobą. Uciekało gdzieś w Zimną Kosmiczną Przestrzeń.
- Teraz Spirale Światła wirują razem, łącząc Ziemię i Niebo. Jesteśmy częścią Energii Wszechświata.
Chciała otworzyć oczy, żeby zobaczyć jeszcze raz Grzechotkę zrobioną z jakiegoś nieznanego jej owocu, ale postanowiła być wytrwała. Nogi cierpły od siedzenia na piętach. Dym palonych ziół kręcił w nosie. "Naprawdę?" zdziwiła się. "Chyba zbyt poplątałam wzór Złotego Światła, które miało ją utkać. Oczywiście, zamiast się skupić na medytacji, myślałam o Niej."
Nie czuła jedności z Wszystkimi Kobietami na świecie, o której mówiła szamanka, z tymi, które były, i z tymi, które będą. Czuła się jednością z Jedną Kobietą. Ale jej tu nie było.
Ceremonia Przesilenia Zimowego dobiegła końca. Wymieniły podarki. Można było teraz zasiąść do jedzenia, ale ona nie mogła nic przełknąć. W głowie, jak uwięziona w naczyniu mucha, tłukła się jedna myśl: musisz czekać jeszcze pół roku. Jeszcze sześć razy będzie Pełnia Księżyca. Słońce będzie wstawać coraz wcześniej, a ty będziesz budzić się z mrokiem w sercu, bo nie wiesz, czy podczas siódmej Pełni zatańczysz Taniec Radości na Powitanie, czy odejdziesz ze zwieszoną głową.
Gromki śmiech szamanki przerwał jej rozmyślania o Kobiecie, na Którą Czeka. Wszyscy rozchodzili się powoli. Usłyszała za sobą głos Beaty:
- To co? Idziemy na piwo?!
- Jasne! Na piwo zawsze.
I wyszły w poszukiwaniu wolnego miejsca w pubie.