DEZAKTYWACJA

Niczym napięta cięciwa myśliwskiego łuku atmosfera pręży się do granic wytrzymałości. Ileż znieść można takich humorów, fochów, braku kultury osobistej, poszanowania drugiej osoby i co najważniejsze braku umiejętności przyznania się do błędu? Koszmar! Sama siebie nie rozumiem, ale wstydzę się za nich, choć to mnie dotyka ich arogancja.
Jak długo jeszcze muszę tu wytrzymać i co tak naprawdę sprawia, że jeszcze tu jestem? Moja kobieta mówi, żebym rzuciła tę pracę w cholerę, żebym się wreszcie uwolniła, żebym im pokazała. Łatwo powiedzieć. Sama mówię jej to samo – złośliwość losu.
Jeszcze trochę pewnie wytrzymam. Oby do końca roku, oby dni szybko mijały. Potem czekam na nowe życie, nowe szanse, na nową siebie. Chcę kreować własna przyszłość, a nie tylko bezczynnie czekać. W taki sposób mało rzeczy się dzieje. Nie wierzę w cud, tym bardziej w opatrzność, no może w zrządzenie losu. Zrządzeniem losu zresztą poznałam moją Miłość. Lubię takie niespodzianki kiedy los nagle zmienia twoje życie. I jeśli nawet na początku trzeba przypłacić to morzem łez, bo coś się kończy, a coś się zaczyna, to warto zaryzykować. Ja zaryzykowałam.
Tymczasem zgnilizna, normalnie czuje smród zgnilizny. Biuro pierwsza klasa, pięknie zaadaptowane poddasze, centrum miasta z widokiem na zabytkowe kamienice i gotycką architekturę miasta. Tylko ludzie jacyś obcy, nieswoi. W środku czuję jak cuchnie, a powietrze z minuty na minutę staje się wciąż bardziej zgrzybiałe. Atmosfera pęcznieje. Potrzebna jest dezaktywacja. To właśnie ci ludzie.