WIERSZE

śmierć
to coś w rodzaju
ściany
pomalowanej na czarno
za którą tylko noc
przeciaga się w swoim
mrocznym szlafroku
z księżycem na twarzy
jedynym jasnym motywem
który przechodzi przez pokoj
zostawiając srebrzyste ślady
na twoich udach
obejmujących
kołdrę
myślę o tym jak to jest
być pomiędzy
snem a jawą
jesteś taka rzeczywista w tej pozie
jak z obrazu
ktory sama namalowałam
w wyobraźni

wcale nie kpię
z twojej obecności
i z tego że twoja samotnośc
napawa mnie tylko lękiem
martwię się o ciebie
nie wiem jak sobie poradzisz
z tym śmiesznym
kawałkiem
którego nawet nie możesz przełknąć
słowa rzucone na wiatr
potrafią ranić bardziej
niż te
rzucone w twarz
wiesz o tym
już wiesz
deszcz dzwoni o szybę
wystukując smutną melodię
przegladam się w niej
tonę
może kiedyś nauczę się pływać
zanim dotknę
może zdążę


***

nie ma ciebie
powtarzam te słowa
wielokrotnie i nie moge
w nie uwierzyć
to przecież niemożliwe
żeby coś co miało trwać
wiecznie
nagle przestało istnieć
takie rzeczy nie zdarzają się
po prostu
nikt jeśli był
nie odchodzi tak nagle
z dnia na dzień
nie zostawiajac
żadnego śladu
który byłby
wiarygodnym znakiem
utwierdzajacym mnie
w przekonaniu
pozwalającym mi
żyć dalej