AniaMac - blog - Październik 2016

AniaMac Ludzie mają mnie dosyć, a ja na okrągło, katuję ich
Nie rozumiem, ta piosenka Sii porusza moje serce,
Mówi o tym by się nie poddawać i ja choć obiecuję sobie
Poddaję się, za każdym razem, i nie jest to akt braku wytrwałości,
To akt beznadziejności, pewne rzeczy się zmieniają a inne nie,
I nie mamy na to wpływu, tyle się mówi weź swoje życie w ręce,
Jeśli chcesz osiągniesz wszystko, to nieprawda, choćby w tak głupim
przykładzie jakim jest miłość, chcę Ciebie i nie mogę Ciebie osiągnąć,
Cholera! Jest ten dystans między nami, i wiesz ukradłam łopatę,
codziennie zasypuję ten dół, wyżłobiony meteorytem lat, doświadczeń, poglądów
Nie przeraża mnie jego ogrom, Ci ludzie, gapie mnie niepokoją, o tyle
o ile Tobie przeszkadzają, czy to bezczelne z mojej strony?
Myśleć, że oni są nieważni?
Czy to bezczelne?
Powiedz..

AniaMac Myślę sobie, trzeba mi się odchudzić ale! otwieram lodówkę,
a tam mielone nadziane ryżem i bułką mówią.Nie, sorry!
Krzyczą - NAS NIE WEŹMIESZ?! No to wzięłam i konstatuję,
iż człowiek jest taki maluczki wobec poważnych dylematów życiowych.
Otworzyć lodówkę czy nie? Pożreć jednego mielonego czy pięć?
Poprawić pętem kiełbasy, skibką białego chleba czy trzema grubymi plastrami karkówki?
Zalać to wszystko herbatą, czy może zmieszać czarną kawą? Nie wiem.
Więc robię te wszystkie rzeczy na raz. Nie mogę się ruszyć,
ale nie ma to większego znaczenia, bo już znajome uczucie zaspokojenia i sytości,
roznosi się po moim organizmie.
Myślę, nie jest źle, mogę oddychać.
Życie, a raczej ja - toczę się dalej.

AniaMac Dzisiejszy dzień ssie, poranny ból głowy z niewyspania
nie zdawał się zwiastować żadnych niespodzianek,
wprawdzie nie zjadłam śniadania, ale to jeszcze nie tragedia,
kawa była całkiem pyszno-zimna, kot przytulał się jakoś niechętnie,
złapany w sidła moich niedelikatnych dłoni i nawet jego zgrzytliwe miauuuuu
nie wwiercało się w uszy jak zwykle,sąsiad mnie zagadał,
nie wiedziałam kiedy czas minął, a już byłam spóźniona,
I zaczęło się, w biegu ubłociłam całe trampki,
Szybko je jednak przetarłam wilgotną trawą, która jak się okazało potem,
nie chciała się odkleić od brudnej powierzchni buta,
Myślę, a guzik! z tym, zdążę, oczywiście zielonego nie było,
ludzie witali mnie posępnymi wyrazami twarzy, jest!
na przystanek zajechał autobus, szkoda, że nie mój
Było niewiele po czasie, chciałam poczekać na inny,
Nie przyjechał, podjęłam szybką decyzję zmiany przystanku,
Dzisiaj miałam kolokwium, nie mogłam się spóźnić...
5 minut do zajęć, pisze smsa do koleżanki, nie dam rady, spóźnię się
przesiadłam się w centrum, potem jeszcze na przedmieściach...
Wypadłam z autobusu jak poparzona, zgubiłam 4 zł i dwa długopisy,
Winda zdawała się latami sunąć w górę, jakbym ważyła co najmniej tonę,
Weszłam do klasy, wrzucam na luz, mam 23 minuty straty,
nauczycielka mówi, że zdążę, uwierzyłam jej, wzięłam kartkę i!
Długopis, który mi się ostał przestał pisać, jakaś dobra dusza użyczyła mi swojego,
Myślę, zła passa się skończyła, dam radę, wzbudzam sobie poczucie pewności...
nie na długo jednak, ze zdenerwowania nie mogę się skupić, robię błędy
Za 2 zadania całkiem nie wiem jak mam się zabrać, rozglądam się po klasie
część już opustoszała, wytrwali piszą dalej, zdecydowanie dziś nie zaliczam się do tej grupy,
z poczuciem klęski, wychodzę, nikt na mnie nie czeka, koleżanki już pojechały,
jestem sama, jest zimno, nie wzięłam szalika, zagaduję do kolegi,
zajęty jedzeniem kebaba i swoją dziewczyną, ignoruje mnie
Skinam głową, babce od algebry, zauważam, że znów jest smutna,
Zachodzę w głowę czemu, czy jest samotna? A może ma problemy w rodzinie?
Wchodzę za nią do autobusu, muszę skoczyć na pocztę, jadę do galerii
Ale tam nie ma poczty, pomyliło mi się, piechotą 3 przystanki wracam do domu,
mijam go i szukam poczty dalej, znajduję sklep monopolowy, ośrodek dla uzależnionych
oraz punkt pomocy dla problematycznej młodzieży... zaczynam czuć się nieswojo,
jest! w oddali majaczy obskórny budynek poczty, zachodzę witam się z paniami,
i już, 2zł i po sprawie, list został wysłany, jestem zadowolona, że chociaż tyle dzisiaj załatwiłam,
Myślę sobie, zasłużyłam, kupię sobie coś do jedzenia, ale tak na szybko
wybór padł na zupki chińskie, barszcz czerwony, całkiem dobre jak ktoś
jest na tyle leniwy, że nie używa patelni, garnka czy lodówki,
Zalewam to cudo, makaron mięknie i... okazuj się, że ma chyba z dwieście lat,
zupka smakuje jak kapeć... jem dalej, to całe 1,69!
Przecież nie będę reklamować jednej zepsutej zupki!
Mój humor się pogarsza, ale liczę na to, iż fatum przestało nade mną ciążyć,
pisząc tą wiadomość, słyszę brzdęk z kuchni... Really?! Kot wskoczył na lodówkę
i stłukł butelkę po piwie, z magicznym korkiem... Nie! Znowu sprzątanie, pomijając, że
po powrocie zdążyłam już wyprać kawałek dywanu i odkurzyć pokój...
Zamknęłam kota w transporterce i zastanawiam się, co mnie jeszcze dziś czeka,
Jest dopiero 13.36... Padam na łóżko. Może nie wpadnę razem z nim do sąsiada z dołu.
Może...

AniaMac Zdecydowanie nie jestem stworzona do samotnego trybu życia,
To jasne, że czasem potrzebuję odetchnąć od ludzi, odciąć się
Przytłaczacie mnie zbyt dużą ilością stymulantów, gdzieś wtedy gubię samą siebie,
Mam 3 zlecenia, do końca tygodnia powinnam się wyrobić,
Muszę włożyć w to serce, tylko wtedy będę najlepsza,
Pozostaje mi jedynie robić swoje i czekać aż ktoś mnie doceni.

AniaMac To śmieszne, ludzie szukają sensu życia,
Wielu go nie znajduje, bezsens ich pochłania, umierają
A przecież to MY nadajemy sens życiu!
Nikt inny, możemy być każdym, możemy być nikim
Możemy przebierać w sensach życia jak w secondhand-ach ubrania
A Czy Ty wybrałaś sobie już cel życia?
Bo ja jestem w trakcie i mam wrażenie, że dotykam plasteliny.

AniaMac Jakoś nam nie po drodze do siebie, trudno na siebie wpaść,
Ściszam muzykę, nie chcę zagłuszać myśli,
Sia szepcze , nie poddawaj się, więc robię to
A Ty nadal nie wiesz o swoim istnieniu we mnie.
Jesteś piękna. Wcale się nie zmieniłaś.
A Twoja inteligencja... jest dla mnie zbyt pociągająca.
Może dotrwam i spotkamy się za 2 lata, w jednej z wielu sal
Już o Tobie nie śnię, moje serce uśpione w oczekiwaniu
na obrazy namalowane tęczówkami i źrenicami,
Przymierają głodem, złaknione Twojego widoku,
Bezrobotne, bez zasiłku, grzebiące w śmietnikach,
Zrezygnowane, w pół śnie, w malignie, zasnute smutkiem.
Nie poznałabyś ich.
Nie poznałabyś mnie.

AniaMac I wciąż zachodzę w głowę, czemu nie zostałam zrobiona jakieś 20 lat wcześniej?!
Czemu ten cholerny plemnik nie trafił w rachityczną komórkę jajową,
Czemu nie potoczyli się razem spleceni jajowodem do pięknie przystrojonej macicy?!
Moi rodzice bzyknęli się za późno, mam ochotę zdzielić ich po głowach,
Nawet pomimo tego, że te 20 lat wcześniej byli jeszcze głupimi dzieciakami,
Nawet pomimo tego, że już nie żyją, że powinnam wykazać się szacunkiem,
I to wieczne poczucie, że z moją datą urodzenia jest coś nie tak,
Może to jakiś idiota urzędnik pomylił cyferki?!
Może pójdę teraz na wykład i przestanę pleść farmazony.

AniaMac Dobra dzieciaki, kto chce dzisiaj portret?
Candy wyzwala we mnie tyle energii, że mogę dzisiaj narysować nawet dwa :D

AniaMac Człowiek oszukując samego siebie wiedzie atrapę życia.
Zdecydujmy czy chcemy być i czuć, czy tylko być.
Nigdy nie jest za późno na odzyskanie samego siebie.
Przecież ból nie musi być od razu cierpieniem... może być naszą drugą skórą, pomocnym narzędziem do odczuwania bytu.
Nie ograniczajmy się tylko do istnienia.
Czujmy. Poddajmy się. Pozwólmy sobie się rozkoszować.
Jutro może nie nadejść. A wczoraj jest czerstwe.