AniaMac - blog - Kwiecień 2018

AniaMac Jestem popieprzona,
Podczas masturbacji myślę o teorii prekariatu Standinga.
To chore.

AniaMac -Idź się pieprzyć! Albo nie, to ja idę się pieprzyć!
-Nie masz z kim.

AniaMac Najbardziej rozczarowująca rzecz na świecie?
Uświadomić sobie, że generalnie ludzie nie mają tyle czasu dla nas ile my potrafimy dla nich wygospodarować.Delikatne zderzenie naiwności co do poziomu relacji z rzeczywistością. Powierzchowność zgarnia główną wygraną.Nie należy jednak myśleć o podarowanych chwilach w kontekście poświęcenia,a jedynie zwiększyć szacunek do własnego czasu, ograniczyć niezadowalające znajomości i być VICEversa.

AniaMac Kocham życie, bo za każdym razem kiedy pozwolę sobie w nie zwątpić,
Dostaję porządnego kopa w dupę na rozpęd.
Za każdym razem. To niesamowite.

AniaMac Głód to naturalna reakcja mojego ciała,
Na brak Twojej obecnosci.

AniaMac Ciepło Twojego płaskiego brzucha schowanego pod koszulą,
tuż przy mojej dłoni jest w stanie rozwiać swoją seksualnością
wszelkie moje wątpliwości co do swojej obojętności i dystansu.
Co do Twojej obojętności nie mam wątpliwości.

AniaMac Wiesz?Chciałabym umrzeć z miłości.
-Chciałabym nie bać się kochać.
Jeśli nie boisz się śmierci, nie boisz się miłości.

AniaMac Wiesz?
Wiesz, że razem to nie oddzielnie?
Wiesz że razem to siła nie do pokonania?
Wiesz że razem, to odchodzą wszystkie smutki,
kiedy otwieramy drzwi do naszego mieszkania?

AniaMac Nie jestem wystarczająca dla Ciebie.To się zdarza.
Ale nie o tym chciałam rozmawiać.
Jak Ci minął dzień?

AniaMac Z tej całej miłości do Ciebie,
Została mi tylko nienawiść,
Do siebie.

AniaMac Chcę się Tobie oddać, więc miej przyzwoitość
i chociaż udawaj,że nigdy Twoja nie byłam!

AniaMac Pytasz o mój stosunek do życia. Przepraszam Cię.
Jestem perwersyjnym entuzjastycznym zboczeńcem.

AniaMac Jestem chora,
z podniecenia.

AniaMac Jestem kamieniem, jednak nie na podobieństwo kamienia zostałam stworzona.

AniaMac Metry kwadratowe Twojego zapachu w mojej szafie, w mojej sypialni.
Jak go zatrzymać? Jak zabutelkować? Gdzie dostać?

AniaMac Uniesienie

AniaMac Na ukojenie nerwów dla wszystkich

AniaMac Nie pytaj mnie wciąż, czemu jestem w tyle,
Lubię za Tobą chodzić i móc bezkarnie patrzeć na Twój tyłek.

AniaMac Po co Ci ten bass? Po co Ci gitara?
Lepiej umyj gary, zamiast grać na garach!

AniaMac Chciałabym się odnieść, choć Bóg i ludzie wiedzą, że wolałabym czas ten poświęcić na rzeczy bardziej cenne i wartościowe, do wpisu FREEBERDE w mojej księdze gości. Jak wszyscy wiedzą wyliniałe kury mają to do siebie, że są ślepe i zostawiają kupy w cudzych kurnikach. Wyliniałe kury nie potrafią konwersować, jednakże dziobanie i robienie nieporządku wszędzie tam gdzie się znajdą stoi na piedestale ich świata wartości. Jeśli o jakiejkolwiek hierarchii wartości możemy mówić w kwestii kurzego móżdżku. Życzyłabym sobie mniej kontaktu z wyliniałymi kurami, jednakże na małej wspólnej przestrzeni jest to zwyczajnie niemożliwe. Całkowicie więc zgadzam się z Edmundem Rostandem co do tego że, jeśli już musimy dotrzymywać głupcom kroku, lepiej byśmy ich nie wyprzedzali. Gówno należy sprzątać, a nie się z nim bić.

AniaMac Chciałabym tylko pocałować Cię,
tylko wsunąć się do Twojego wnętrza,
tylko scałować wszystkie Twoje dolegliwości,
tylko przyspieszać bieg krwi,
tylko oczyszczać umysł z niepogody myśli...
Tylko być z Tobą.
Obok Ciebie?

AniaMac O nie, nie ja. Ja przeżyję
Ja przeżyję
Tak długo, jak umiem kochać,
Wiem, że żyję
Mam całe moje życie do przeżycia
Mam całą moją miłość do oddania
I przeżyję!

AniaMac Teraz to już może być tylko lepiej lub tylko gorzej.

AniaMac -Myślisz, że naprawdę możemy wyjść? nerwowo zapytała przyjaciela o zdanie.
-Oczywiście, jeśli chcesz -odpowiedział pewnie z zachęcającym uśmiechem na ustach.
Nie wiedziała jak ma się ubrać.Podejrzewała, że na dworze może być zimno. Przez okno widziała ludzi ukrywających się pod grubymi płaszczami i parasolkami przed mżącym deszczem i zimnym wiatrem.Widziała, że to co widzi i to co czuje nie jest prawdziwe. Ona na fasadzie kamienicy widziała przecież odbicie promieni słonecznych, a wysoko na niebie pomiędzy burzowymi chmurami dostrzegała słońce. Tylko czemu jej przyjaciel nie chciał w to uwierzyć. Jakby na udowodnienie jego postrzegania świata na zewnątrz zaproponował jej popołudniowy spacer. Pełna wątpliwości przystała na propozycję, a teraz szukała odpowiedniego odzienia na tę chwilę. Wybrała bawełnianą ciemnozieloną czapkę i cienki czarny płaszcz.Przyjaciel czekał na nią przy drzwiach wyjściowych.Był jak jej anioł stróż.Wiedziała, że może mu ufać, że przy nim nie stanie się jej krzywda. Niecierpliwie złapała za klamkę i wyruszyła na zewnątrz.Kiedy znaleźli się na dworze wszystkie budynki zatraciły swój kontur. Było tak jakby znalazła się w świecie baśni. Wszystko tutaj było tak kolorowe. Z pośpiechu zapomniała zapiąć kurtkę, ale nie było jej zimno.-Widzisz? Nie matu żadnego słońca. Jest pochmurno i pada
- poinformował ją cierpliwie przyjaciel. Ona spojrzała wokół, wielość ciepłych barw uderzała ją po oczach, rozchodząc się gorącą falą po całym jej ciele.Spojrzała ponad budynki i wprawdzie nie ujrzała słońca, ale wiedziała, że gdzieś tam jest ukryte, przed ludzkim wzrokiem, za kłębiastymi chmurami. -Nie masz racji, przyjrzyj się. Jest tam, musimy tam iść, przekonasz się - odpowiedziała entuzjastycznym głosem i z przejęciem wymachiwał ręką, chcąc pokazać przyjacielowi, kto tutaj ma rację. Odkąd wyszła z budynku, coś się zmieniło. Teraz już nie odczuwała zakłóceń tego co widzi z tym co czuje.Wszystko zlało się w jedność, dając jej prawdziwy obraz postrzeganego świata. Kolega z miną pokonanego nieznacznie wzruszył ramionami i pozwolił się prowadzić w dół ulicy. To było piękne, czuła pod stopami podziemne źródła wody, słyszała rozmowy ludzi, którzy znajdowali się za daleko by można było ich usłyszeć, słyszała świergot ptaków, których nigdzie nie mogła zlokalizować i ten wodospad.Przecież w mieście nie ma wodospadu. Ona jednak go widziała. Kiedy nie mogła przestać zachwycać się przyrodą wokół siebie. Kolega powiedział znamienne wtedy słowa - Wiesz, że możesz teraz wyobrazić sobie to co tylko chcesz. Ona jednak nie słuchała go uważnie, wzruszona pięknem świata, który miała okazję podziwiać. Wszystko było takie nierealne, takie trójwymiarowe, takie pełne. I wtedy dotarł do niej sens słów.
-Mogę? -zapytała sama siebie. Dziewczyna uwielbiała czytać fantastykę i zawsze marzyła o tym by świat okazał się być bardziej fascynujący niż jest naprawdę. I teraz jej marzenia się spełniły. Po jej policzkach spływały łzy szczęścia.Wiedziała, że to co widzi jest wytworem jej wyobraźni, że niedługo nadejdzie chwila kiedy ten świat zniknie na zawsze. Myliła się. Ten świat pozostał w jej pamięci na zawsze. Nawet teraz gdy postanowiła spisać swoje wspomnienie na blogu.
-Jak myślisz co to było?
-Jak mniemam, Twoje niezmiennie optymistyczne podejście do świata.

AniaMac ,,Według legendy, kiedy spartańscy żołnierze wyruszali na wojnę, szli zawsze dwójkami. Każdy z nich był na stałe sparowany z innym wojownikiem już od czasów szkolenia. Razem trenowali, obozowali i... spali.Poza tym razem walczyli i dbali o bezpieczeństwo tej drugiej osoby. Byli bardzo potężnymi przeciwnikami.
– Co się działo, kiedy jeden z nich zginął?
– Drugi był odpowiedzialny za pomszczenie jego śmierci."

Civil War I

AniaMac ,,Gdy los i ludzie częstują mnie wzgardą,
Chcę miłosierdzie wzbudzić w głuchym niebie;
Płaczę i żalę się na dolę twardą,
I klnę upadek mój patrząc na siebie."

William Shakespeare

AniaMac Pierdolnąć tym życiem o ścianę prysznica.
Zmyć historię i nie pisać następnej.
Nie narodzić się.