Awaria19 - blog

Awaria19 Samotność to ciężka sprawa, to przez nią w ludzkim umyślę zaczynają się rodzić demony. Najtwardszych zmusza do płaczu po nocach, a najsilniejszych doprowadza do szaleństwa. Może skradać się latami, gdy wpadniesz w jej sidła to otula cię całą niszczycielską mocą.
Pewnego dnia uświadamiasz sobie, że nie masz do kogo zadzwonić i opowiedzieć o swoich problemach.
Sytuacja w naszych czasach jest o tyle komiczna, że na facebooku i tym podobnych pierdołach masz 2000 znajomych, i wśród tych 2000 ludzi nie masz nikogo z kim mógłbyś się spotkać i porozmawiać.
Czy tylko mnie to przeraża?
Zatrzymajmy to szaleństwo.
Każdego wieczora tysiące dzieciaków z posiekanymi przez mass media mózgami zasiada do przeglądania postów swoich innych zlansowanych znajomych. Co tam widzą? Tysiące zdjęć z ustawionymi uśmiechami pt’’dobrze się bawimy, możecie nam zazdrościć.’’ Nikt niczego nie przeżywa tylko udostępnia innym do przeżywania.
U ludzi, którzy tego wieczora nie zrobili nic ‘’godnego’’ zamieszczenia na portalach społecznościowych pojawiają się kompleksy i smutek, przez takie rzeczy niektóre osoby wpadają w depresję. Paranoja którą sami sobie urządziliśmy.
Jest jeszcze kwestia ‘’lajków’’ i ‘’obserwujących’’ ,czyli ogólnie tak zwany ‘’fejm’’, zjawisko najbardziej popierdolone z wszystkich. Powstały już nawet maszyny w których możesz ‘’kupić sobie lajki’’, aby się dowartościować. Przeraża mnie proces myślenia u moich znajomych. Bez ogłoszenia całemu światu w poście ‘’radośnie-jakaś śmieć emotka’’ nie potrafią przeżywać emocji, lub bez wstawienia zdjęcia z spotkania ze znajomymi nie cieszą się z niego. Wszystko jest robione na pokaz i pod publikę. Może pora się obudzić i wyłączyć telefony? Zacząć żyć?
Inaczej wszyscy skończymy samotni i smutni.
Nie tak do końca samotni, macie przecież internetowych ‘’znajomych’’, lajki, obserwujących i pełno tych innych gówien w których nie do końca się łapie. Miejmy nadzieję, że w przyszłości wymyślą funkcje przytulania przez aplikacje.
 KOMENTARZE (0) 
Awaria19 Do grzejnika
Widziałam puste oczy.
Ludzi jak trupy
trupy jak ludzi
widziałam.

Słyszałam ich krzyki.
Tak naprawdę
nawet nie szepty,
słyszałam.

Pamiętam ich twarze.
Ich śmiech
za którym się ukrywali
zapamiętam.

Czasami zdarzy mi się
zatęsknić
za naszymi
czasami.

Przegrzali życie.
Walkę
o szczęście
przegrali.


Naprawdę wiem, że
żadne z nich
nie chciało umierać
naprawdę.
 KOMENTARZE (2) 
irysa Ciekawy i mocny tekst. Dzieki
2019-08-04 22:23
Pegii lubię to! ;)
2019-08-05 13:56
Awaria19 Przeterminowana

Patrząc ludziom w oczy
nadal wypatruje
odrobiny ciebie.

Ile czasu trzeba
żeby uwolnić się
od wspomnień o Tobie?

Ile jeszcze razy
doszukam się Ciebie
w gestach innych ludzi?

Przechodząc ulicą
poszukuje twarzy
podobnych do twojej.

Kiedy przestanę czuć
dotyk twojej ręki
na moim kolanie?


Kiedy mija termin
przeterminowania
miłości do ciebie?
 KOMENTARZE (4) 
megina lubię to! ;)
2019-07-15 21:13
AnnaMaj Ładne! :)
2019-07-15 21:53
Pegii lubię to! ;)
2019-07-15 22:37
DotykChwili lubię to! ;)
2019-07-18 15:05

Witaj, Zaloguj się

Artykuły zoologiczne na Ceneo

Awaria19 w portalu

Archiwum BLOGA

© KOBIETY KOBIETOM 2001-2024