Pamiętacie serial, pt. "Daleko.. K-passion - blog

K-passion Pamiętacie serial, pt. "Daleko od noszy"?
Ostatnio odnoszę wrażenie, że to było preludium do obecnej sytuacji w polskiej służbie zdrowia.

Wszyscy boimy się chorób, wirusów, bakterii i naprawdę nie ma w tym nic złego, w końcu jesteśmy tylko ludźmi, którzy mają obawy i lęki. Strachów nie brakuje i pewnie przez to coraz więcej osób cierpi na nerwicę natręctw, a w dobie covidowych zawirowań widać to jak na dłoni. Nie będę ukrywać, że swojego czasu za każdym razem, gdy w komunikacji miejskiej ktoś za moimi plecami miał atak kaszlu czy kichnął to przed oczami pojawiał mi się obrazek rutinoscorbinu. Nigdy natomiast nie uciekałam i nie omijałam takich osób. Nie panikowałam, że jakiś gość rozsiewa wirusy. Poza tym od zawsze moim sposobem na zajęcie myśli, a może bardziej na zagłuszenie otoczenia była muzyka i myślę, że każdy sposób jest dobry, aby pozbyć się natrętnych myśli. Rzecz w tym, że niestety to nie sprawdza się u każdego i w każdej sytuacji.

Koncentrator tlenu:

Na dniach odbierałam koncentrator tlenu z hospicjum, a co za tym idzie miałam podpisać umowę i wpłacić kaucję za sprzęt. I wszystko byłoby okay, gdyby nie dziwne zachowanie kobiety wydającej koncentrator - była tak spanikowana przez ten covid, że sprzęt wystawiła na chodnik i nie przeszkadzało jej nawet to, że urządzenie stoi w deszczu. Podałam jej zlecenie i pusty druk umowy, ta szybko złapała te papiery i stwierdziła, że nie musimy nic wypełniać i że normalnie pobierają kaucję, ale nie muszę płacić. I sytuacja wygląda tak, ta kobieta ze strachu przed zakażeniem, które sobie uroiła została z niczym - nie wie komu wydała sprzęt, nie ma podpisanej umowy i pieniędzy. Jedyne co jej pozostało to wiara, że trafiła na uczciwą kobietę.

Dyspozytor medyczny:

Dzwoniąc pod 999 nie spotkałam się nigdy z pytaniem "czego oczekujecie?" - w końcu dzwoniąc po pogotowie oczekujemy pomocy, wsparcia medycznego. Nie dzwonimy tam z nudów czy z naszego widzi mi się. Oczekujemy też empatycznych ludzi w takiej pracy, a nie ciuli wrzeszczących do słuchawki, że do pacjenta terminowego nie wyślą pogotowia. Tak jakby każdy rakowiec od razu umierał i nie byłoby sensu wysyłać karetki. Poza tym jak długo żyję, to nie byłam świadkiem, żeby pielęgniarka musiała wykłócać się z dyspozytorem o przysłanie ambulansu, żeby typ podważał jej decyzje i komentował jej wykształcenie. Słuchając tego z boku pomyślałam tylko jedno - w jakim popierdolonym kraju my żyjemy?