Mizoginizm kontra androfobia czyli o powodach istnienia feminizmu.

Czas akcji: niedziela. Półwczesne godziny poranne. Miejsce akcji: sala wykładowa. Aktorzy: Wykładowca prawa (zdradzający skłonności do wiecznego samozadowolenia), milczący lub niewyraźnie popiskujący Chór słuchaczek (w przewadze blondynek ubranych i ufryzowanych, jak przystało na niedzielę, w koronki i łaszki z pogranicza nocy i dnia) i Ja (ewidentnie jeszcze nie gotowa do podjęcia próby zderzenia się z otaczającą mnie rzeczywistością).
Na biurku przede mną szklanka w metalowym koszyku (estetyczny koszmarek!), w niej parująca, kawa typu Mike Tyson (czytaj: czarna, diabelnie silna i bardzo niebezpieczna. Stanowiąca jednak jedyny bodziec, dzięki któremu udaje mi się z wolna wyciągać własne ciało i mózg ze stanu głębokiej hibernacji).
Po sali rozlewa się aksamitny tenor lektora, przerywany (przez niego zachęcająco-wymuszonymi) nieśmiałymi staccato Chóru. (Rola Chóru ogranicza się do skandowania głosem zdradzającym gotowość do przejścia w nierozumny chichot).
Czas płynie. Dźwięki nad moją głową przemykają bezobjawowo, pozostawiając mnie moim własnym myślom. Szklanka w metalowym koszyku stoi do połowy pusta (wybaczcie niedzielny pesymizm). W dodatku już nawet nie dymi. Na szczęście Tyson już leciutko wibruje mi pod skórą. Płynny tenor i chybotliwe staccato zaczynają rozbijać się na pojedyncze wyrazy. Chór powtarza monotonne "tak, tak - rozumujemy panie profesorze", "tak, tak wszystko jasne panie profesorze" i "nie, nie, nie mamy pytań panie profesorze". Profesor z nostalgią opowiada o tym jak to drzewiej bywało. Nagle w precyzyjnie wymierzoną przez tego ostatniego pauzę (tuż przed kwestią Chóru) wkrada się głos z zaświatów z takim oto tendencyjnym, wrednym, feministycznym stwierdzeniem: "patriarchat owszem, lecz bez znamion mizoginizmu". Ale nie to było najgorsze, że ta wredna feministyczna przesłanka, zburzyła podwaliny do sielankowej atmosfery panującej wśród zebranych na scenie. Prawdziwą tragedią okazał się fakt, że jej autorem okazałam się ja. (Zachodząca w głowę jak w ogóle mogło do tego dojść!?).
Na nic zdały się moje własne próby odbierania mocy zawisłym w powietrzu słowom. Gestykulacja i mimika pod wielorakim imieniem ("och, to nic ważnego, nie mówmy o tym, to drobiazg, nieistotne przemyślenia, tak mi się tylko chlapnęło") ani na moment nie odsunęła ode mnie konieczności stanięcia oko w oko ze zdegustowanym z powodu ataku na wizję jedynego możliwego porządku rzeczy wykładowcą. Obejrzałam się na Chór. Jego nagła zbiorowa potrzeba robienia szlaczków na marginesach kartek utwierdziła mnie w smutnej prawdzie. Znowu zastałam sama na placu boju. (Po tylu latach podobnych doświadczeń nieszczególnie mnie to zdziwiło). Ale żebym ja chociaż o swoje się była!? Bo, przecież tak na dobrą sprawę za moment przyjdzie mi stoczyć pojedynek na śmierć i życie. (Niestety, niezmiernie rzadko zdarza się, by tego typu potyczki kończyły się wraz z pojawieniem się u przeciwnika pierwszej krwi. Zasadniczo strona, która uzyska przewagę w dyskusji tak długo chłoszcze swojego oponenta wszelkiej maści argumentami, aż ten osuwa się półprzytomny do stóp zwycięzcy i ostatkiem sił prosi go o łaskę, czyli o chwilowe zawieszenie broni. Taki pojedynek rzecz jasna przekłada się na "kiedy indziej", a temat sporu nigdy nie zostaje puszczony w niepamięć i wraca się do niego tak długo, aż jedna ze stron albo przepadnie bez wieści, albo ucieknie w któreś ze schorzeń psychicznych, albo w towarzystwie jedynie najbliższej rodzinny wybierze się w swoją ostatnią drogę. Szczęśliwie jestem w tym dobrym położeniu, że w każdej chwili gotowa jestem pozostawić swego interlokutora z jego ostatnim słowem. A robię to szczególnie chętnie gdy ten zaczyna reprezentować poziom dyskusji, do którego, poprzez nabyty szacunek dla samej siebie, nie lubię się zniżać). Tyle dywagacji. Czas bym zajęła swoje miejsce na udeptanej ziemi. Oto jak przebiegała ta oto potyczka.

Akt II, czyli zwrot akcji. Miejsce akcji jak wyżej. Aktorzy: Wykładowca prawa i ja - Słuchacz prawa. Czas akcji: około 30 sekund od chwili gdy w sali wykładowej rozbrzmiało owo nieszczęsne, wymierzone w wizję jedynego możliwego porządku rzeczy: "patriarchat owszem, lecz bez znamion mizoginizmu".
WYKŁADOWCA (przyjmując postawę z gatunku "patrzcie ją /czyli mnie/, jaka śmieszna!"): Mogłaby nam pani powiedzieć co dokładnie ma pani na myśli?
SŁUCHACZ czyli ja (grając na zwłokę): Dokładnie to co powiedziałam panie profesorze. W pełni zgadzam się z pańską opinią, że pod wieloma względami patriarchat dobrze spełnia swoją rolę w społeczeństwie. (Przyznanie racji oponentowi jest zawsze dobrze widziane. Poza tym daje czas na dokładne wymierzenie zanim poślemy w jego stronę jakiś bardziej lub mniej śmiercionośny argument). Jednak, panie profesorze, nie może pan chyba twierdzić, że w tej formie jest on do przyjęcia? (Kolejny zabieg taktyczny. Nie dość, że W. będzie zmuszony do odbicia piłeczki, to jeszcze, jak dobrze pójdzie, zacznie argumentować na moją stronę).
WYKŁADOWCA (długo milcząc i próbując wwiercić się wzrokiem w masę modzelowatą mojego mózgu. Później ostrożnie, jakby macając): A pani zdaniem co takiego złego jest w dzisiejszym układzie partnerskim pomiędzy kobietą i mężczyzną?
SŁUCHACZ (uśmiechając się słodko): Panie profesorze, jeśli to możliwe wolałabym nie zawężać tego zagadnienia do układów pomiędzy panem a panią X. Chciałabym, jeśli pan pozwoli, spojrzeć na problem z szerszej perspektywy. (Zawieszam głos, w nadziei, że W. wpadnie z jakąś uwagą, do której - krótko mówiąc - będę się mogła przyczepić. Nadaremnie. W. posyła mi jedynie lakoniczne: "Słucham, słucham..." Brnę więc dalej, starając się przy tym unikać jakichkolwiek konkretów). Współczesny układ niesie za sobą wiele, nawarstwiających się od wieków, nieprawidłowości. Wyobrażenie roli kobiety i mężczyzny, początkowo narzuconej przez naturę, a później sztucznie podtrzymywanej, doprowadziła do poważnych antagonizmów. (I rzutem na taśmę, bardziej stwierdzając niż pytając) Pan oczywiście wie, co mam na myśli.
WYKŁADOWCA (bliższy prawdy niż rozumu): A! To o to chodzi! Mili państwo! (tu z teatralną pozą zwraca się do Chóru) Zdaje się, że mamy przyjemność gościć w naszych progach FEMINISTKĘ! (i rozpływa się w błogim uśmiechu).
SŁUCHACZ (z akcentowanym lekkim rozbawieniem): Feministkę? Panie profesorze czy potrzebna nam tutaj podobna nomenklatura? A może wystarczy "kobieta znająca swoją wartość i domagająca się stosownego traktowania"? (W terminologii erystycznej nazywa się to "wilczymi dołami". Im bardziej rozjuszysz przeciwnika, tym większe prawdopodobieństwo, że we wściekłej szarży połamie sobie nogi"). Poza tym sądząc z tonu w jaki wypowiada pan słowo "feministka" nie ma pan szczególnie dobrego zdania o takich paniach. (Świadome odcięcie pępowiny, służące wytrąceniu W. z ręki szeregu argumentów wykorzystywanych zazwyczaj w podobnych sporach. Przy okazji refleksja - dlaczego antyfeminiści tak chętnie sięgają po wszelkie odmiany nienawiści? "Bo wy - feministki NIENAWIDZICIE : kobiet, mężczyzn, dzieci, psów, kotów, polityków, pań z kiosków ruchu etc, etc").
WYKŁADOWCA (ostrożnie, lecz już lekko z górki): Skąd pani przyszło do głowy, że mam coś przeciwko feministkom. Proszę pani - ja jestem tolerancyjny! Martwi mnie tylko czasami agresywna postawa tych pań. Ja naprawdę nie widzę powodu, dla którego miałyby robić tyle szumu. Chciały równouprawnienia? Mają! Chciały wysłać kobiety do pracy? Wysłały. Chciały się kształcić? Nikt im tego nie broni. Kobiety biorą się nawet za piłkę nożną i typowe dla mężczyzn zawody - jak kierowca na przykład. I nikt im nic nie mówi. Więc w czym problem? Z jakiego powodu ten cały krzyk?
SŁUCHACZ (przyjmując postawę "no teraz to sobie pogadamy"): Święte słowa panie profesorze! Mamy formalny zapis o równouprawnieniu, lecz nie ma w nim ani słowa o szacunku. Opiera się on jedynie na pisanych prawach i niepisanych obowiązkach. Przy czym tych drugich jest jakby więcej. I zgadza się - kobiety już od kilku pokoleń wykonują prace zarobkowe, lecz na tych samych posadach opłacane są w porównaniu z mężczyznami o wiele gorzej. I tak, kobiety nareszcie mogą się kształcić I kształcą się. Co widać na załączonym obrazku (wredne wykorzystanie oniemiałego nagle Chóru). Coraz więcej kobiet uzyskuje wysokie kwalifikacje zawodowe. Wskazują na to dane statystyczne mówiące o tym, że wysoko wyspecjalizowanych pracowników naukowych i technicznych jest na dzień dzisiejszy o 15 % więcej w szeregach kobiet, niż mężczyzn. Tylko że te kwalifikacje i odnoszone sukcesy w żaden sposób nie wpływają na możliwości ich zawodowego awansu. Czasami jest wręcz przeciwnie. Torpeduje się wysiłki właśnie takich kobiet. Dlaczego? Najczęściej wykorzystywanym argumentem jest "potencjalne macierzyństwo", które miałoby w przyszłości uniemożliwić sprostaniu obowiązkom na kierowniczych stanowiskach. (Jakby sekretarki i asystentki i tak nie odwalały połowy roboty za swojego szefa - dodaję w duchu). Co pan na to?
WYKŁADOWCA ( coraz bliżej "wilczych dołów", lecz posuwający się wciąż zbyt wolno, by odniosły one wiadomy skutek). Pani pozwoli, że coś pani uzmysłowię (przytakuję i uśmiecham się do słówka "uzmysłowię". W. kontynuuje, ze słowa na słowo popadając w coraz głębszą nostalgię). Moja babka urodziła jedenaścioro dzieci. Dziewięcioro przeżyło, ale ona nigdy, przez 60 lat małżeństwa nie musiała martwić się o środki do życia. Kiedy babcia zaczynała stawiać na stole coraz rzadsze zupki, dziadek wyciągał pieniądze i dawał je babci ze słowami "kobieto! widzę, że grosz ci się skończył. Idź jutro na targ i kup co trzeba". Dziadek był w stanie utrzymać z jednej robotniczej pensji całą rodzinę. W tym dziewiątkę dzieci i cały dobytek. Dzisiaj byłoby to niemożliwe. A wie pani dlaczego? (na szczęście W. nie czeka na moją odpowiedz). Ponieważ w chwili, gdy do zakładu, gdzie pracował dziadek, zaczęły przyjmować się kobiety, właściciel mógł wybierać już nie tylko pomiędzy mężczyznami.
SŁUCHACZ (wpadając w słowo): No dobrze, ale to nie tłumaczy zaniżonych stawek płacowych dla kobiet.
WYKŁADOWCA (lekko zbulwersowany, że przerwano mu bliski sercu i wyraźnie często powtarzany monolog): Jak to nie tłumaczy! Przecież kobieta nigdy w życiu nie zrobiłaby tyle co mógł zrobić mężczyzna!
SŁUCHACZ (kując żelazo póki gorące): Panie profesorze - dwie sprawy: jeśli kobieta nie byłaby w stanie wykonać tego co mógł zrobić każdy mężczyzna, to na miejscu pracodawcy wolałabym chyba zatrudnić mężczyznę. Dwa: nie wydaje mi się, by w dzisiejszych czasach, przy technice jaką dysponujemy i osiągnięciach logistyki kobieta nie mogła podołać takim samym obowiązkom jakie mają mężczyźni. Przykład: Gronkiewicz- Walz, Bochniarz, Kwaśniewska, Rapaczyńska. To tylko nazwiska z pierwszych stron gazet, ale proszę mi powiedzieć czym różnią się wykłady pańskie od wykładów pani docent Górczyńskiej? (posunięcie wielce ryzykowne na przyszłość, lecz skuteczne usadzające W. w danej chwili. Musiałby być niespełna rozumu, by wysunąć jakiekolwiek zastrzeżenia wobec ogólnie szanowanej docent Górczyńskiej). Może mi więc pan profesor wytłumaczy, dlaczego w sferze nie publicznej kobiety wciąż jeszcze za tą samą wykonaną pracę otrzymują średnio 70% przysługującego im wynagrodzenia? A teraz inna kwestia - co z samostanowieniem? Co z napiętnowaniem kobiet, które zdecydowały się na aborcję lub oddanie urodzonego dziecka do adopcji. (Przy cichej akceptacji na skazywanie 60% dzieci z rodzin wielodzietnych na wegetację na marginesie społeczeństwa?). Dlaczego, skoro państwo prowadzi taką pro rodzinną politykę, matkom odbierane są i ucinane wszelkiego rodzaju świadczenia? Czemu to ma służyć? I ostatnie pytanie z tej tematyki, dlaczego w orzecznictwie sądowym tak sztywno trzyma się zasady przynależności dzieci do matki? Dzieje się to często ze szkodą dla dzieci, ich ojców, jak i samych matek. Co to za zasada, że rodzice są równi, ale matki są równiejsze? Feminizm...
WYKŁADOWCA (przerywając i wpadając w smyczkowe appassionato): Ależ droga pani! Pani zupełnie odbiega od tematu. Co wspólnego ma feminizm z patriarchatem! (Ups! W. zorientował się, że wpadł).
SŁUCHACZ (z rozmyślnie kiepsko tajoną satysfakcją): Co ma wspólnego? Myślę, że tyle samo co prawica z polityczną lewicą. Jedna bez drugiej traci rację bytu. Tak samo feminizm nie miałby powodów do istnienia, gdyby nie wyniszczające społeczeństwo antagonizmy pomiędzy paniami a panami. Przy czym w tym układzie mamy silną koalicję panów kontra wciąż nieliczne grupy sprzeciwu pań. A czy równouprawnienie nie mówi przypadkiem o współpracy na równych prawach?
WYKŁADOWCA (wyraźnie już podirytowany): Kto pani broni startować do parlamentu? Albo do władz niższych? Drzwi są otwarte dla każdego! Wystarczy tylko odpowiednie społeczne poparcie.
SŁUCHACZ (z ostentacyjnym westchnieniem): Czyli poparcie mężów i ich posłusznych żon. Pan wybaczy, ale w tym układzie nie mam raczej większych szans. (Ciężka bateria. Salwa pierwsza). Sytuacja kobiet w dzisiejszej Polsce jest w zbyt dużej mierze dyktowana sytuacją ich mężów. To zależność nie tyle emocjonalna, materialna czy zawodowa, co ugruntowane społeczne normy obyczajowości. (Salwa druga). Brak społecznej akceptacji dla postaw feministycznych zniechęca gro kobiet do wykonania najmniejszego choćby ruchu w celu poprawy swojej sytuacji (w oderwaniu do sytuacji męża). (Kanonada!) Kobieta zwyczajnie się boi, a mężczyzna (i kobiety - orędowniczki męskich rządów) pilnują by jej ten strach nie przeszedł! Takie są fakty. Niestety. A obserwuje się je na wielu, wielu płaszczyznach życia. Moja babka bała się dziadka. Matka dyga przed ojcem, siostra skacze przy moim szwagrze. Wszystko po to by ci panowie, tak jak kiedyś właściciele fabryk, nie wymienili ich na tańszą (a wcale gorszą) siłę roboczą. A najgorsza jest społeczna akceptacja dla takich postaw.
WYKŁADOWCA (z podkreślanym zniesmaczeniem): Czy pani aby nie przesadza?
SŁUCHACZ (ładując odpryskowe): Z czym panie profesorze? Z dyskryminacją w miejscu pracy? Z ignorowaniem niezbywalnego prawa kobiet do samostanowienia o sobie i swoim ciele? Z niedopuszczalnym uprzedmiotawianiem kobiet? Z lękiem kobiety przed mężczyzną? Z jej bezsilnością wobec męskich praw rządzących ich życiem? A może z brakiem poszanowania kobiet ze strony mężczyzn?
WYKŁADOWCA (ironizując): Kobiety same sobie zgotowały taki los.
SŁUCHACZ: (niemal triumfalnie, niczym seria z KBKM-u): ZGADZA się! Kobiety same zgotowały sobie taki los! Tyle, że kobiety robiły to pod dyktando i pod pełną kontrolą mężczyzn. (Pierwszy strzał z bliska) Mężczyzn lękliwie umacniających swoje i tylko swoje miejsce na ziemi. (Drugi strzał z bliska) W dodatku kobiety robiły to przez kilka tysięcy lat! (Trzeci i ostatni strzał z bliska) Nic więc w tym chyba dziwnego, że dzisiejsza szablonowa Polska to świetnie funkcjonujący robot. Taki zdalnie sterowany, chodzący na baterie słoneczne i zaprogramowany na samounicestwienie (czytaj bezimienną wegetację). (Nowy magazynek. Stoję nieruchomo nad znieruchomiałym W. Czekam).

Akt III. Miejsce akcji: korytarz uczelni, ulice miasta, klatka schodowa kamienicy w której mieszkam, zajmowane przeze mnie M4. Czas akcji: dzień, w którym padły nieszczęsne "patriarchat owszem, lecz bez znamion mizoginizm" do +nieskończoności. Aktorzy: Rzesze (kobiet i mężczyzn) Głoszących Wizję Jedynego Możliwego Porządku Rzeczy i ja - Wredna, Tendencyjna Feministka.

RZESZE (milczą drwiąco, z domieszką agresji):
WREDNA FEMINISTKA (milczy żałobnie /nad własnoręcznie wykopanym grobem/ z domieszką niestosownego na tę chwilę rozbawienia).

KURTYNA.