Ja, kobieta

Wszystkie te dosadne epitety od razu włożyłam do worka pt. uogólnienie, nie zaprzeczam jednak, że są kobiety, które wykazują kilka z tych cech jednocześnie lub wybierają pojedyncze i trzymają je w swoim charakterze. Jednak nie wszystkie. Na szczęście.

Pisząc górnolotnie postanowiłam bronić swojego honoru i zdementować te niesprawiedliwe pomówienia.

Krzykliwa. Przyznaję, czasem podnoszę głos. Najczęściej, gdy kłócę się z siostrą, lecz od czego jest rodzeństwo? Pokrzyczysz, pokrzyczysz, uściskacie się i przejdzie. Zaprzeczam wszelkim doniesieniom jakobym krzyczała na niewinnych, którzy stanęli na mej drodze, żadnych skarg nigdy nie było.

Kłótliwa. Rzecz zależna od charakteru, ale nie każda kobieta tylko czyha na okazję żeby wytknąć, dogryźć, wbić szpile i spowodować kłótnię urozmaicaną tłuczeniem talerzy. Nie żebym czasem nie miała ochoty rozbić czegoś na głowie osoby, która mnie wkurzyła. Ale to chęć ogólnoludzka gdy szef, rodzice, teściowa, dziecko, koleżanka czy nawet komunikacja miejska dadzą się we znaki. Jest i szybko jej nie ma. Nie prowokuję nikogo specjalnie żeby potem odhaczyć w notesie „Asia B., godzina 13, pokłóciłyśmy się, nareszcie. Kropka.”

Zawistna. Wszem i wobec ogłaszam, że nie życzę koleżance, matce, siostrze ani żadnej babce w zasięgu mego wzroku połamania nogi, ręki lub innej części ciała, bo ma buty lepsze od moich, ładniejsze kolczyki, a sukienka leży na niej lepiej niż na mnie kiedykolwiek będzie. Nie. Nie życzę również rozwodu, wypadku, szpitala, kradzieży samochodu ani innych kłopotliwych rzeczy, Czemu miałabym chcieć dla kogoś rzeczy, których sama nie chcę?

Plotkara. Wyrzucam z siebie więcej słów niż mężczyźni. Jestem skłonna zgodzić się z tą rewelacją naukową, jednak czemu zaraz plotki? Najciekawszych rzeczy: kto, z kim, gdzie i kiedy dowiedziałam się od kolegów. Nie zamierzam zwalać tu winy na ród męski, jednak nie tylko ja plotkuję. Wręcz przeciwnie: kto, z kim, kiedy i gdzie mało mnie interesuje, zwłaszcza jak jest obcy. O sąsiadach też nie wiem wiele więcej niż to, że są i mają korkociąg (przydatna wiedza), podobnie jak oni wiedzą tylko, że mieszkam naprzeciwko. I starcza. I nie musze wiedzieć: co sąsiad/sąsiadka, z kim, gdzie i jaką zupę gotują jutro na obiad.

Czepiam się. Rzadko. Czasami. Zdarza się. Są sytuacje gdy nie sposób zostawić coś w spokoju, są chwile gdy dla satysfakcji coś się komuś wypomni. To złe. To niedobre i małostkowe, ale cecha też nie tylko kobieca, więc w jednej milionowej czuję się rozgrzeszona. Oczywiście najczęściej czepiam się tych, których kocham. Dziwaczna forma mówienia: zależy mi na tobie i myśl, że łatwiej uzyskać rozgrzeszenie. Jednak nie czepiam się każdego, zwłaszcza obcych, bo jaki miałoby to sens?

Dzieci nie będą przede mną uciekać i wyglądam już mniej strasznie? Jeśli tak to miło, jeśli nie to przyjdzie mi zaakceptować moją naturę potwora i niczym czarownica krążyć po najbliższym osiedlu uprzykrzając życie napotkanym nieznajomym.