Nić

Po wieloletnim pobycie w Europie trzydziestoletni Malik (Antonin Stahly) wraca do rodzinnej Tunezji i zamieszkuje w rezydencji matki (Claudia Cardinale znaną m. in. z roli w "Osiem i pół" Federica Felliniego). Tam poznaje Bilala (Salim Kechiouche) - przystojnego sługę starszej pani. Obaj mężczyźni przeżywają wzajemną fascynację, która szybko przeradza się w gorące uczucie. Wydawać by się mogło, że nic już nie stanie im na drodze do szczęścia, lecz strach przed ujawnieniem orientacji seksualnej coraz bardziej paraliżuje Malika. Czy miłosna euforia pomoże mu zwalczyć uprzedzenia i naprawić relacje z matką?

Wyrafinowany, a zarazem pełen humoru obraz Mehdiego Bena Atti przenosi nas do tropikalnej scenerii tunezyjskiego lata, by zarysować niemal utopijną wizję życia bez uprzedzeń i stereotypów. W iście wakacyjnej aurze reżyser snuje subtelną i pełną optymizmu opowieść o dojrzewaniu Malika do ujawnienia prawdy o sobie i uwalnianiu się z sideł metaforycznej nici. Niebanalna historia romansu porusza również problem mezaliansu oraz akceptacji syna-geja przez matkę (graną przez wciąż witalną i pełną uroku Claudię Cardinale). Przesycona erotyzmem "Nić" to także prawdziwa uczta dla zmysłów, adresowana do osób ceniących połączenie estetycznych zdjęć z nastrojową muzyką. Światowa premiera filmu miała miejsce w 2010 roku we Francji.



"Nić" pomaga zrozumieć, że należy zaakceptować inność we własnym życiu. Udzielam się w wielu organizacjach: na rzecz chorych na AIDS, dzieci w Kambodży czy praw kobiet w UNESCO. Jestem osobą, która wie, że najważniejsze to najpierw zobaczyć świat takim, jakim on jest naprawdę, a później go zaakceptować. Moim zdaniem kino pomaga otworzyć oczy. Pozwala nam opuścić rzeczywistość, przenieść się gdzie indziej i umożliwia nam przeżycie czegoś nowego. "Nić" jest tego doskonałym przykładem. Rzeczywistość przeplata się w niej z oniryczną aurą, która przenika cały film.
- Claudia Cardinale

Zakazy i uprzedzenia tkwiące w głowach ludzi to bardziej kwestia społeczna niż polityczna. Nie jestem zwolennikiem opowiadania o homoseksualizmie w kontekście bycia ofiarą. Uważam, że osoby, które przyjmują taką perspektywę pokazują tylko coś, co same chciały zdemaskować, a nawet nieświadomie przyczyniają się do szerzenia homofobii. A więc ucieczka przed stereotypową wizją filmu o homoseksualizmie w Tunezji jest może trochę utopijna, lecz pozwala opowiedzieć historię miłości, nie ofiary.
- Mehdi Ben Attia - reżyser