Pocałunek motyla ****

Na mój własny użytek nazywam ten film Thelma & Louise on drugs. I chyba mam trochę racji, bo łatwo znaleźć parę paraleli między tymi filmami, no, może z wyjątkiem tego, że tak jak Miriam jest tak samo naiwna jak Thelma i z równą radością wyrywa się z domu, to jednak Eunice w niczym nie przypomina Louise.

Aby opisać ten film krotko można powiedzieć tak: nieźle zaburzona psychicznie Eunice, poszukując Judith, nieznajomej, która posyłała jej listy spotyka Miriam. Miriam, mimo, że zdaje sobie sprawę z tego, że Eunice absolutnie nie jest towarzystwem dla niej, podąża za nią, choć raz po raz dowiaduje się, że Eunice nie jest nią zainteresowana. Kobiety pozostawiają na swojej drodze szereg trupów, ludzi, którzy stanęli im na drodze i czymś sobie zasłużyli na karę - ekspedientka na stacji benzynowej za nieuprzejmość, kierowcy ciężarówek za swobodę seksualną itd. Historia kończy się swoistym aktem eutanazji na Eunice, która odczuwa znużenie życiem doczesnym i postanawia zakończyć swój żywot z pomocą Miriam. Być może nie brzmi to wszystko interesująco, zapewniam jednak, że jest to film, który absolutnie warto zobaczyć (i to nie tylko raz) oraz przemyśleć pewne jego elementy, np. dlaczego jest to film o 2 lesbijkach, ponieważ nie jest to film o lesbijskich mordercach likwidujących nieprzyzwoitych mężczyzn, w ramach skrajnie feministycznej zemsty. To co zaskakuje mnie raz po raz w tym filmie to fakt, że 84 minuty potrafią tak szybko przelecieć oraz to, że można tak sugestywnie grać psychopatkę jak to robi Amanda Plummer.