Siedzę przy biurku i wpatruję się w biały prostokąt na ekranie laptopa… tak, zastanawiam się jak ugryźć temat, który trapi mnie od wielu miesięcy. Moja seksualność- to ona nie daje mi spokoju. Dla większości temat z pozoru nieskomplikowany. Coś czujesz albo nie. Coś jest białe albo czarne. Otóż nie! Zdaję sobie sprawę z faktu, że ten problem nie dotyczy tylko mnie, że są wśród Was osoby, które borykały się z pytaniem KIM JESTEM?
Za chwilę posypią się komentarze w stylu „ po co się określać?”, „kocha się człowieka a nie płeć!” itd. W porządku, w pewnym sensie zgadzam się z tym, ale z drugiej strony, tak napisać może tylko osoba, która nigdy nie doświadczyła tego typu wewnętrznej rozterki. Niestety nie każdy ma to szczęście, że bez problemu potrafi się odnaleźć w sferze swojej seksualności, sprawa tym bardziej się komplikuje, gdy dosyć późno zdajesz sobie sprawę, że coś jest na rzeczy.
Przejdę do konkretów. Drogie Foremki, zwracam się do Was z prośbą o ocenę mojej sytuacji, cenne w szczególności będą dla mnie wypowiedzi Pań, które przechodziły przez to samo.
Zacznę od tego, że mam 27 lat. O tym, że moja orientacja nie jest do końca oczywista zaczęłam sobie zdawać sprawę jakieś 2 lata temu, czyli stosunkowo późno. Nigdy wcześnie nie zastanawiałam się nad nią. Gdzieś tam z tyłu głowy miałam zakodowane, że jestem heteroseksualna, bo dlaczego miałoby być inaczej? I tak sobie żyłam w takim przekonaniu 25 lat. Sprawa jest o tyle dziwna, że nic specjalnego w moim życiu się nie wydarzyło, abym mogła poddać swoją seksualność jakimkolwiek wątpliwościom. Nie poznałam żadnej kobiety, która wzbudziła we mnie niecodzienne odczucia i teraz przez nią mam mętlik w głowie. Natomiast sądzę, że początkiem uświadamiania sobie, że mogę być INNA było obejrzenie serialu „The L Word”. To wtedy zauważyłam, że na widok całujących się kobiet mam w żołądku dziwne, a zarazem bardzo przyjemne uczucie i że ten widok w ogóle mnie nie krepuje ani nie gorszy. Wręcz nie mogłam się napatrzeć!
W dzieciństwie zawsze miałam dużo kolegów, koleżanek zaś niewiele. Lubiłam „męskie” zabawy, gra w piłkę nożną, chodzenie po płotach, itd. A o dziewczynach myślałam, że są głupie i beznadziejne
Byłam chłopczycą, chociaż niewiele mi teraz z tego zostało. W życiu byłam tylko raz zauroczona chłopakiem i było to w podstawówce. Chłopcy się mną interesowali, ale ja traktowałam ich tylko jako kolegów, nawet przez myśl mi nie przeszło, że mogłabym z którymś z nich chodzić i tak było przez długi, długi czas. Teraz patrząc z perspektywy czasu z pełną odpowiedzialnością mogę stwierdzić, że będąc w gimnazjum wystąpiły pierwsze sygnały, których w owym czasie nie zauważyłam, może nie tyle, że nie zauważyłam, ale jakoś specjalnie się nimi nie przejęłam. Na początku była to fascynacja kobietami znanymi z telewizji. Uwielbiałam na nie patrzeć, interesowało mnie wszystko co z nimi związane, ale to nie wzbudziło moich podejrzeń, bo przecież wiele osób ma idoli tej samej płci i to wcale nie oznacza, że są homo. Idziemy dalej, ale wciąż jesteśmy w czasach gimnazjum. Zamykam oczy i do tej pory JĄ widzę- moją panią od WFu. To przy niej serce waliło mi jak szalone a na jej widok nogi robiły się jak z waty, z resztą do tej pory mi to zostało
Potem liceum i studia- ta sama historia i to za każdym razem z nauczycielką w roli głównej (chyba lubię starsze). Przez cały ten czas nigdy nie byłam w żadnym związku. Spotykałam się z chłopakami, ale gdy tylko chcieli czegoś więcej to uciekałam. Ponad rok temu poznałam chłopaka, zaczęłam się z nim spotykać i tak jakoś wyszło, że zostaliśmy parą. Był to związek, który praktycznie w ogóle nie angażował moich emocji, oparty na zasadzie jest bo jest. Wydaje mi się, że weszłam w ten układ z czystej ciekawości jak to jest być z kimś w związku i jak to jest być z mężczyzną (był moim pierwszym). Ogólne odczucia- bez szału!
W końcu zaczęłam dusić się w tym związku. Dręczyły mnie wyrzuty sumienia, że nie jestem szczera nie tylko w stosunku do chłopaka, ale przede wszystkim w stosunku do siebie. Postanowiłam z nim zerwać. Z dziewczynami nie mam żadnych doświadczeń. Raz umówiłam się na randkę po której niestety emocje opadły i nic z tego nie wyszło. Bardzo chciałabym stworzyć związek z kobietą, ale boję się czy moja fascynacja kobietami nie jest wyimaginowana. Czy nie żyję złudzeniami i nadzieją, że z kobietą będę w końcu szczęśliwa, bo z mężczyzną mi nie wyszło?
Mogłabym jeszcze trochę napisać, ale i tak ten tekst zrobił się z lekka przydługi, więc jak dobrnęłyście do końca to proszę podzielcie się odczuciami po przeczytaniu tego tekstu.
Nie wszystkie lalki są puste, ja jestem wypełniona 
