Ze swej strony mogę powiedzieć, że życie znacznie bardziej utrudnia mi korzystanie z pomocy psychiatrycznej (antydepresanty), do czego staram się nie przyznawać w obawie przed etykietką nie tyle „czubka”, co raczej „niedojdy życiowej”, „człowieka porażki” zamiast „sukcesu”. To jest chyba jedyna moja tożsamość, do której nie przyznałabym się w środowisku pracy, z którym się skądinąd do pewnego stopnia spoufalam.
Znacznie więcej kontrowersji wywołuje też mój weganizm – częściej słyszę zgryźliwe uwagi, niedowierzanie i liczne pytania w związku z tym niż w związku z orientacją – może to wynikać też z tego, że poprawność polityczna raczej każe nie wnikać za bardzo w temat orientacji, a rozmowa o nawykach żywieniowych to idealny temat na small talk.
Poza tym jestem niska, więc poniekąd dotyczy mnie tzw. Heightism http://en.wikipedia.org/wiki/Height_discrimination, czyli dyskryminacja ze względu na wzrost. I tej chyba najbardziej nie lubię, bo jest perfidna i zamaskowana. Nikt mi wprost nie wrzuca „kurduplu”, ale mam duże problemy z zyskaniem szacunku współpracowników, którzy nagminnie zdrabniają moje imię i ogólnie trochę traktują jak dziewczynkę, mimo że jestem rzeczowa i konkretna
No i tak, zdecydowanie nagminny niedostatek pieniędzy jest dla mnie znacznie większym problemem niż bycie les. Obracam się w wielkomiejskim środowisku, gdzie każdy podróżuje, czasem w naprawdę egzotyczne miejsca, a ja się mocno wstydzę tego, że mnie nie stać.
Tak to wygląda z mojej perspektywy, od razu mówię, że czuję się poniekąd uprzywilejowana, jeśli chodzi o dyskrymiancję ogólnie, myślę, że trafiłam całkiem nienajgorzej. Na pewno wiele z Was ma znacznie gorszy układ etykietek w niesprzyjającym środowisku. Zapewne znajdą się wśród Was takie, dla których orientacja jest główną przeszkodą w zdobyciu akceptacji społecznej. To jak jest u Was?
- zwłaszcza po moim szokującym wyznaniu w Alkowie, że lubię futerko łonowe...
