takeyoudowntown pisze:Już myślałam, że jakieś poważniejsze przemyślenia wpleciesz i zaczniesz dyskusję o naturze człowieka, ale znów odgrzewasz swoje żale o samotności i pogodnych kobietach, których nie ma... Zastanawiałaś się kiedyś nad zaakceptowaniem tego, że Twoim przeznaczeniem jest bycie samą całe życie? Uwierz, są tacy ludzie i żyje im się znakomicie pod warunkiem, że zrozumieją i polubią ten stan, który dostali od losu. Masz 40 lat, może czas przestać żyć mrzonkami rodem z filmów dla nastolatków o pięknej miłości i przyjrzeć się rzeczywistości i swojemu losowi.
Paradoks świata polega na tym, że jest na nim 7 miliardów ludzi, ale żaden z nich może do ciebie nie pasować, z żadnym nie przeżyjesz miłości odwzajemnionej, ani nie wejdziesz w związek. Taki pech. Chodzisz po świecie i myślisz jak oni to robią, jak tak łatwo wchodzą w relacje. Związek się skończył, a po chwili ma już nowego partnera, a ty przez całe, lub większość życia sama. Tak najwidoczniej musi być. Ktoś tak wymyślił i trzeba to zaakceptować, albo do końca życia szukać czegoś, co na nas nie czeka.
Bardzo smutno i wrażliwie, ale tak bywa czasem
A czy to nie jest o naturze człowieka. To moja natura że chcę być szcześliwa tak bardzo że trudno to opisać słowami.
Nigdy nie jestem sama tak bardzo jak bym czasem chciała i nigdy też nie byłam z kimś z kim naprawdę bym chciała.
Ponieważ nie jestem kimś kto poszukuje zaspokojenia a wzniosłych duchowych doznań to nie rozpaczam, nie upijam sie a po prostu rozważam pewne możliwości i wierzę, że spotkam kogoś miłego i takiego jak chcę i potrzebuję.
Przeżyłam około 10 miłości odwzajemnionych ale nie były perfekcyjne. Nie była to miłość o której nie da sie zapomnieć.
Czuję intuicyjnie, że ktoś taki istnieje, kobieta, która jest tą która zrozumie mnie całkowicie i bez której kiedyś po prostu nie będę mogła żyć. Być może gdy już ją poznam nie będą przyświecały mi te szczytne ideały bo życie stanie się prozaicznie zwyczajne. Zawsze tak postrzegałam świat jakby z boku, gdy pojawiała sie kobieta, która budziła mnie do życia czułam że mam cel i stanowię ważną część tego świata. Gdy miłość odchodziła znów stawałam się taka bezimienna jakby rezerwowa w tym szarym tłumie.
Filmy oparte są na faktach, nikt nie musi być sam zwłaszcza jeśli tego nie chce. Nie mam natury samotnika. Cały mój dyskomfort psychiczny bierze się stąd, że tyle pisze się o homoseksualiźmie, tyle jest filmików na yt o szcześliwych związkach gdzieś tam na świecie a w Polsce gdzie mieszka chyba z 15 milionów dorosłych kobiet nie ma miejsca gdzie można przyjść i w spokoju porozmawiać z innymi les kobietami.
Morale les jest w Polsce strasznie niskie. Nie ma tu nikogo pogodnego takiego do podnoszenia na duchu. Proponowałam by coś zorganizować ale brak zainteresowanych. Jak wy żyjecie ?
Nie wkurza was to, że tutaj nic się nie dzieje. Zobacz te ogłoszenia , to dopiero desperacja. Piszą 100 razy to samo i nikt już nie wierzy nikomu. Obłęd.
Zmieńcie się Polki. Proszę weźcie udział w jakichś terapiach bo inaczej będzie coraz gorzej.
Pozdrawiam tych co jeszcze są optymistycznie nastawieni mimo presji otoczenia
, nie jest tak źle. 
