Nie jest to pewnie w dobrym stylu witać się historią, przy której ktoś być może będzie ronił przed-menstruacyjne łzy, ale w końcu do statusu tak zwanej kobiety z klasą (cokolwiek to znaczy) i tak mi daleko
Tak naprawdę nigdy nie przemawiał do mnie ten cały 'romantyzm', żadne tam wspólne liczenie gwiazd na niebie, czułe i elektryzujące muskanie swoich dłoni na łożu wyściełanym atłasem oraz płatkami róż - pomijając już tak znamienny fakt, że nie znoszę róż, zaś muskanie się w nieskończoność musi być straszliwie nudne.
Jednak ów przedziwny termin, kojarzący mi się chyba tylko z traumatycznym (
) czasem spędzonym w szkole średniej, nagle nabrał nowego znaczenia w moim osobistym słowniku wyrazów obcych.
Otóż, jak to zwykle teraz bywa, poznałam moją dziewczynę w miejscu tętniącym życiem 24h, rządzącym się własnymi, nie zawsze logicznymi prawami, obfitującym w masę skandali oraz osobistych dramatów; w miejscu, gdzie słońce nigdy nie zachodzi i gdzie pod żadnym pozorem nie mówi się 'dobranoc' - czyli w Internecie
I tak naprawdę już na samym wstępie znajomości cały mój racjonalizm, tak pieczołowicie hodowany przez te wszystkie lata radośnie odkicał sobie gdzieś wypiąwszy się na mnie zadem, choć ani ja, ani ona nawet nie wiedziałyśmy, jak wyglądamy, jakie nosimy ubrania czy też w jaki sposób się poruszamy. Oczywiście mogłyśmy dowiedzieć się tego wszystkiego w sposób zapewne praktykowany przez znakomitą większość internetowych społeczności - choćby wymiana fotek
Ale takie rozwiązania zawsze wydawały mi się zbyt proste, nijakie, bez polotu i na szczęście żadnej z nas nie przyszło do głowy, by z nich skorzystać. A osobiście poznałyśmy się tak:
Pracowałam wówczas, zaś moja praca polegała głównie na siedzeniu, gapieniu się w monitor bądź na ludzi za szybą; jednak nadzwyczaj często polegała ona na przymieraniu głodem - z braku możliwości wyjścia po coś do jedzenia. Siedzenie w nieskończoność szybko zaczynało być frustrujące, przytłumione światło wespół z popsutą klimatyzacją wyraźnie tępiło odbiór rzeczywistości - choć ten i tak nigdy nie był u mnie szczególnie rozwinięty
A zatem tej szczególnej soboty siłą rzeczy nie mogłam prezentować się okazale, wyziębiona, zagłodzona, bez śladu makijażu, na dodatek w melancholijnym nastroju podsycanym smętną muzyką; jednym słowem nędza. Właściwie trochę próbowałam się wtedy oszukać, wiedziałam bowiem, że tego dnia moja-teraz-już-dziewczyna będzie w centrum Warszawy i jakoś od rana czułam irracjonalną nerwowość. Siedziałam tym razem jakby w oczekiwaniu na coś, aczkolwiek nawet, gdy to 'coś' wreszcie nastąpiło i otworzyły się drzwi próbowałam sobie wmówić, że to nie może być prawda. Przecież ta dziewczyna dokładnie w moim typie (muszę tutaj wyznać, że długie blond fale i różnokolorowe oczy są cechami, jakich zawsze skrycie pożądałam) to na pewno nie jest ona, bo takie rzeczy nie dzieją się w prawdziwym życiu; bo to niemożliwe, żeby ktoś właśnie okazywał się być taki 'dla mnie' pod każdym względem; bo ona najpewniej zaraz wyciągnie z torby stos notatek z jakiejś socjologii czy pedagogiki i poprosi mnie o zrobienie ksero. Tak sobie właśnie usiłowałam wmówić przyglądając się jej badawczo, a tymczasem ona miast papierów wyjęła z torby kanapkę (opakowaną rzecz jasna), położyła ją na blacie, po czym oznajmiła, że z szynką, serkiem, pomidorem i ogórkiem, lecz niestety nie wiedziała, czy lubię cebulę. Niewiele byłam w stanie z siebie wykrztusić poza oczywistym 'dzięki'. Popatrzyłyśmy na siebie mrugając intensywnie powiekami, wymieniłyśmy jakąś uprzejmość i już chciałam się jakoś ogarnąć, by przestać wyglądać po stokroć kretyńsko z tym osłupieniem na fizysie, gdy nagle ona stwierdziła, że musi wracać do poszukiwań zimowej kurtki (działo się to podczas pory deszczowej, czyli zimą). I poszła. Kanapki nie byłam w stanie zjeść przez parę kolejnych godzin i najchętniej umieściłabym ją w jakimś miejscu świętym dla mnie, ale zwyciężyły strzępki rozsądku i głód
Może nie jest to nic wzniosłego. Niby zwykła kanapka, prosta sprawa, ale otrząsnąć się nie mogę do dzisiaj
Nigdy wcześniej nikt nie zrobił mi tak ładnej, uroczej niespodzianki; rzekłabym, że to jedna z najbardziej ujmujących rzeczy, jakich doświadczyłam. Reszta tych rzeczy zdarzyła się już potem i jak najbardziej wpasowuje się w konwencję komedii romantycznej
No i tak się składa, że znów w życiu towarzyszy mi trauma, jednak tym razem w bardzo innym wymiarze
, zwierzać się jej, spotykać się. Oczywiście nie zauważyłam, że ta przyjaciółka czuje coś do mnie. Ale po pewnym czasie doszło do tego, że wiecej czasu, myśli poświęcałam tej drugiej Monice i pewnego pięknego wieczora pocałowałyśmy się po raz pierwszy... Czasem można nie zauważyć, że szczęście siedzi obok nas, kiedy my patrzymy w inną stronę. Nigdy nie żałowałam, że nie wyszło mi z tą pierwszą, bo potem zobaczyłam, że nie byłabym z Nią tak szczęśliwa jak z Moim Słonkiem:* Dodam jeszcze, że też mam na imię Monika i nasi znajomi się śmieją czasem, że to lesbijskie imię:P
