a o to moja historia:
Mam 19 lat. Ze swoją Kochaną jestem już 19 m-cy, a znamy się już od bardzo baardzo długo. Jest nam razem cudownie, wiadomo raz jest lepiej raz jest gorzej, zdarzają się kłótnie, sprzeczki ale to nie przeszkadza nam w naszym życiu, radzimy sobie. Przy Niej czuję się najpiękniejszą, najdelikatniejszą i najbardziej kochaną istotką na świecie. Nikt tak pięknie na mnie nie patrzy, nikt nigdy czulej nie potrafiłby pogłaskać mnie po policzku, a co ważniejsze nikt tak namiętnie nie powiedziałby mi ,że mnie kocha! ale wracając do tematu
Mój problem polega na tym, że moja mama w żadnym wypadku nie akceptuje tego związku, takiej miłości! Uważa , że niszczę sobie życie, że narażam się na samotność, problemy, że nie mam ambicji i wszystko co najgorsze ;( Nie rozumie tego , że jestem z Nią szczęśliwa, że potrzebuje Jej do życia bardziej niż tlenu i jedzenia razem z piciem! Ona wystarcza mi za wszystko a moja mama chce to zniszczyć. Kiedyś byłyśmy blisko, potrafiłyśmy rozmawiać o wszystkim, nie krępowały nas żadne tematy, a teraz? Teraz jeżeli coś mnie gryzie, potrzebuję porady czy po prostu nie radzę sobie z jakimś problemem związanym z moją Niunią potrzebuję jej wsparcia- to nie mam nawet na co liczyć. Kiedyś moja mama lubiła A. bardzo, nie przeszkadzało jej w niej nic. Do czasu kiedy wydało się ,że jesteśmy razem, a wszystko za sprawą 'życzliwych znajomych ' ;/.Od tamtej pory wszystko się zmieniło...Uważa ,że ona mnie zmanipulowała, że daję sobą manipulować, że jestem na każde jej skinienie( i tu po części to jest prawda, ale w dobrym tego słowa znaczeniu, z kolei mama wywnioskowała to potym że kiedyś w nocy, kiedy działo się coś naprawdę złego A. poprosiła mnie o to abym do niej przyjechała! Potrzebowała wsparcia- a ja potrzebowałam jej tego wsparcia udzielić! to chyba zrozumiałe prawda?! I teraz jest już tylko gorzej.
Uważa ,że kiedyś będę musiała wybrać- czy chcę zmarnować sobie życie? czy zmądrzeję i się opamiętam ! I jeżeli dojdzie do tego ,że naprawdę będę musiała wybrać, trudno... stracę rodzinę! ;( nie chcę tego, ale nigdy nie pozowolę mojej kochanej odejść a tym bardziej sama jej nie zostawię! I tu proszę o radę, co mam zrobić? jak wytłumaczyc mamie ,że to co mam miejsce jest świadome, dobrowolne i z miłości!? Ona uważa że cała rodzina się ode mnie odwróci ,że zostanę sama jak kołek! ale nie wierzę w to;(! poza tym, moi dwaj bracia jeden rodzony i drugi cioteczny wraz ze swoją żona wiedzą co i jak . I .. nie mają z tym problemu! Nie chcę zostać sama, pomóżcie, doradźcie jak mam postępować, jak było w Waszych przypadkach?
ps. przepraszam ,że tak się rozpisałam, naprawdę krócej się nie dało:)!
ps2. Jej mama już mnie akceptuje, akceptuje to ,że jesteśmy razem, mogę do niej przychodzić, nocować, i wgl i wgl! Chcę żeby tak samo było u mnie=(!!
Nic na siłę..... i okazuj mamie jak ją kochasz nie mieszając w to swojej kobiety. To z czasem się ułoży...... moja mama w Wigilię powiedziała mi, że teraz wie iż wtedy popełniła błąd. Nie trzeba było z tym walczyć, tylko mnie zrozumieć. Miała takie same motywy jak Twoja mama. Teraz deklaruje słowem i czynem pełne poparcie i zrozumienie. Moja kobieta jest uznawana przez nią za drugą córkę i naprawdę ją kocha. Mojej mamie pomógł czas i ja - konsekwentnie dążąca do tego by osoby, które kocham najbardziej na świecie były w nim obecne razem. To da się zrobić. Jak by co - moja mama służy telefoniczną radą innym mamom 
Sama jestem w wieku autorki postu i sama mam rodzicow ktorzy wiedza o mojej orientacji. Podnioslas mnie na duchu troszke 
