Jako, że jestem zupełnym świeżakiem, proszę o wyrozumiałość i o rady przede wszystkim, gdyż jestem naprawdę zdesperowana...Otóż, mój przypadek nie jest być może jakiś nadzwyczajny, jednak wciąż mam wątpliwości, a w świecie realnym nie mam zupełnie kogo się poradzić. Dlatego też postanowiłam o radę prosić Was, drogie użytkowniczki.
Chodzę do drugiej klasy liceum i jest w mojej klasie dziewczyna, do której sama nie wiem co tak naprawdę co czuję... Sęk jeszcze w tym, że nie jest to jakaś tam zwykła koleżanka, a moja najlepsza przyjaciółka (oznaczę ją w historii jako X), z którą zaprzyjaźniłam się w pierwszej klasie liceum. Wtedy w ogóle się poznałyśmy i nigdy nie zapomnę naszej pierwszej rozmowy - prawie cztery godziny spędzone na ulicznej ławeczce, od której następnego dnia porządnie bolał mnie tyłek
Nasze relacje rozwijały się bardzo szybko i na ten moment wiemy o sobie naprawdę dużo. Razem przeżyłyśmy także pierwsze związki i zawody miłosne.
Ku nakreśleniu sytuacji: w lutym zeszłego roku przeżyłam mocne zauroczenie pewnym chłopakiem. Zaproponowałam mu nawet wspólny wypad do kawiarenki, jednak osobnik zupełnie mnie olał. X w tym czasie zaczęła chodzić z pewnym typkiem, jednak wciąż próbowała mi pomóc. W efekcie końcowym nic nie wyszło z mojego "zauroczenia", jednak kiedy X znalazła sobie chłopaka poczułam rozpacz. Stałam się markotna, unikałam rozmów z nią itp. Na początku byłam po prostu zazdrosna o to, że jej się ułożyło, a mnie nie, jednak potem zaczęłam być zazdrosna także o samą X. Jej chłopak chciał ją zmonopolizować - zagarnąć tylko dla siebie, a mnie to wybitnie się nie podobało, o czym powiedziałam jej wprost. Stwierdziła, że to kochane z mojej strony i, że jej serce też jest rozdarte pomiędzy mną, a jej chłopakiem. Minęło kilka miesięcy i ja także znalazłam sobie chłopaka, chociaż brzmi to nieodpowiednio. Poznałam pewnego chłopaka z naszej szkoły (Z), z którym po dwóch tygodniach znajomości "zaczęłam chodzić". Tak naprawdę nic do niego nie czułam - zrobiłam to bardziej z presji samotności, niż z czystego uczucia. Nasz "związek" jednak szybko się skończył - dokładnie po tym, gdy Z próbował mnie pocałować, do czego nie doszło. W międzyczasie X zerwała ze swoim chłopakiem i zaczęła bardziej przyjaźnić się z Z. Cała wrzałam od tego. Znowuż nastał okres, kiedy nie odzywałam się do nikogo, aż w końcu nie wytrzymałam i wyłożyłam kawę na ławę. Powiedziałam jej, że czuję się odepchnięta i zastąpiona przez Z. Wtedy nasze relacje na nowo uległy polepszeniu i tak trwały przez długi czas.
I teraz moje drogie dochodzimy do obecnej sytuacji!
Jakieś kilka miesięcy temu zaczęłyśmy z X kolegować się z pewną dziewczyną z naszej klasy (W). Wszystko było dobrze, aż do kilku tygodni wstecz. Otóż mam wrażenie, że W próbuje odebrać mi X. Ciągle ją przytula, gada do niej, robi wiele rzeczy, przez które dostaję białej gorączki wręcz! Fakt, w stosunku do mnie też taka była, jednak jakoś ostatnio to zanikło i teraz jest taka tylko dla X. W wyniku tego czuję się odepchnięta jeszcze bardziej i przez ostatni tydzień (albo i dłużej) znowu unikałam ich jak ognia. Przerwy spędzałam w samotności, a jakiekolwiek próby nawiązania kontaktu ze strony W zbywałam obojętnością. Najgorsze jest właśnie to, że to W próbuje mnie pocieszać, a jakby nie było, to ona jest głównym sprawcą mojego zbolałego serca.
W zeszły piątek udało mi się przebyć kilka chwil z X sam na sam i wtedy cała ta chmurna atmosfera rozwiała się. Na pożegnanie X nawet mnie przytuliła i powiedziała, że tęskniła za mną przez ten tydzień. Byłam wtedy szczęśliwa na maksa, bo już tak dawno mnie nie przytulała, a w mojej głowie krąży coraz więcej myśli o kontakcie fizycznym z nią... Chciałabym ją przytulać, rozśmieszać i gadać o głupotach jak wcześniej, ale przy W jest to wręcz niemożliwe!
Wiem, że trochę się rozpisuję i może jest to niezbyt zrozumiałe, ale dla mnie to prawdziwy problem. Nakreśliłam tu bardziej suche fakty, niż to co naprawdę czuję, ale proszę mi wierzyć, że to co czuję do X, to wyjątkowo silne uczucie, jakim nie darzyłam nikogo wcześniej. Chciałabym być dla niej tak ważną, jak ona jest dla mnie...
Tak czy siak, zmierzając do meritum sprawy - już od jakiegoś miesiąca lub więcej, zaczynam podejrzewać, że moje uczucia do X to już nie tylko przyjaźń. Przełomowym wydarzeniem była tu impreza u pewnej koleżanki, gdzie był zaproszony były X. Napoiwszy się procentami, X była dla niego taka cholernie czuła i w ogóle... Zalewała mnie wtedy gorąca krew i w rezultacie opuściłam imprezę, nie mogąc dłużej znieść tego widoku. Wtedy właśnie po raz pierwszy na poważnie zaczęłam rozważać opcję najzwyklejszego zakochania się. Nigdy nie byłam w takim stanie i dlatego też nie wiem co robić. Zawsze mówiłam jej, co leży mi na sercu i teraz też chciałabym jej wszystko powiedzieć, ale ciągle mam wątpliwości.
To nie jest tak, że pomysł o zakochaniu w przyjaciółce "wziął się wczoraj". Myślę o tym już od dłuższego czasu. Kiedy dłużej się z nią nie widzę, dostaję kręćka i tylko czekam na spotkanie. Kiedy tylko widzę, że się smuci, robię wszystko byle tylko ją rozweselić. A gdy tylko dowiaduję się, kto jest sprawcą jej smutków, od razu rośnie we mnie chęć mordu na tym kimś. Chciałabym się nią zaopiekować, chwalić jej talenty i wspierać w ich rozwoju, pomagać w trudnych chwilach i wysłuchiwać jej żali. W zamian chciałabym tylko choć trochę wzajemności...
Jeśli ktokolwiek przebrnął przez tą pisaninę, dziękuję mu bardzo, a jeśli ktoś raczy odpowiedzieć na mój post, będę przeogromnie wdzięczna!
W razie jakichkolwiek pytań, proszę piszczcie. To dla mnie naprawdę ważne.
Co ma być, to będzie, czekam na dobre wieści! 
