Pablo de Santis, Kaligraf Woltera.
Przyznam szczerze, że nie wiem, o co chodzi w tej książce, ale styl ma bardzo dobry
Cytat dnia
Od pojawienia się Encyklopedii liczba tajnych agentów wzrosła. Oni pierwsi rzucali się na wszelkie nowości i wykłócali o egzemplarze. Nie znali się między sobą; każdy uważał się za jedynego szpiega otoczonego tłumem nieświadomych. Byli czytelnicy zaprawieni w kryptografii Athanasiusa Kirchera, zdolni odczytać każdy tajny szyfr; inni interpretowali teksty jako alegorię polityczną, a najinteligentniejszym i najsubtelniejszym, zdolnym dotrzeć poprzez zawiłości intelektu do niewinności, zlecano odczytywanie dosłownego sensu.
Pablo de Santis, Kaligraf Woltera.
Przyznam szczerze, że nie wiem, o co chodzi w tej książce, ale styl ma bardzo dobry
Pablo de Santis, Kaligraf Woltera.
Przyznam szczerze, że nie wiem, o co chodzi w tej książce, ale styl ma bardzo dobry
Postanowiłem wybudować dom, oczywiście na wzgórzu, z widokiem na ciebie. Lubiłaś przesiadywać całymi dniami w sadzie, zrywać niedojrzałe jabłka. Patrzyłam na ciebie z okna i nic nie mogłem zrobić, dopóki nie spojrzałeś w moją stronę. Strych przeznaczyliśmy dla gości, choć nikt nas nigdy nie odwiedzał. Ludzie boją się spojrzeć prawdzie w oczy, postanowiłem się jednak z tym pogodzić, kiedy pierwszy raz mnie okłamałeś. Nie można siebie schować do szafy jak trupa. Trzeba stanąć na wysokości. Kiedy kupiłem ci kwiaty, zajęłaś się ogrodem, nigdy nie znalazłbym piękniejszego okazu, przestałem szukać. Mówiłaś, że to świat nas ograniczał i onieśmielał, ale tutaj byliśmy sami. I wciąż zamykałeś się przede mną w łazience.
Nakrywałaś do stołu, nawet jak nie mieliśmy co włożyć do ust. Dom kwitł tylko dzięki naszym marzeniom, nie było czym napalić w piecu. Odkąd spaliliśmy nasze fotografie z dzieciństwa, zapomniałam, kim jestem. Patrzyłem w lustro i malowałam twoje usta. Odwracałeś głowę, żebym nie czytał z ruchu twoich warg. Dom miał być przystanią, tu miałyśmy przestać uciekać przed sobą...
Niezwykły prezent od mojej Jedynej: książka Moniki Mostowik "Akrobatki".
Piękne jest to granie rodzajami gramatycznym/ tożsamościami...
Nakrywałaś do stołu, nawet jak nie mieliśmy co włożyć do ust. Dom kwitł tylko dzięki naszym marzeniom, nie było czym napalić w piecu. Odkąd spaliliśmy nasze fotografie z dzieciństwa, zapomniałam, kim jestem. Patrzyłem w lustro i malowałam twoje usta. Odwracałeś głowę, żebym nie czytał z ruchu twoich warg. Dom miał być przystanią, tu miałyśmy przestać uciekać przed sobą...
Niezwykły prezent od mojej Jedynej: książka Moniki Mostowik "Akrobatki".
Piękne jest to granie rodzajami gramatycznym/ tożsamościami...
Ale jak byśmy dziś wyglądali, gdyby na świecie nigdy nie było żadnej feministki?
"Ja myślę, że najgorsze, co może kogoś spotkać, to przegapienie swojego życia. Niewykorzystanie szansy na zrealizowanie swoich pragnień, na odnalezienie sensu i wreszcie – na poznanie i pokochanie siebie samego. Najgorsze dla człowieka to obejrzeć się wstecz, gdy jest już za późno, spojrzeć na swoje życie i uświadomić sobie, że – z głupoty, lenistwa czy tchórzostwa – nie poszło się drogami, którymi chciało się iść. A ty te szansę wciąż masz przed sobą". (rozmowa Elżbiety-terapeutki z Pawłem, z książki "Berek")
Nigdzie nie znajdziesz spokoju, unikając życia. (z filmu: 'The Hours')
A Ty nie próbuj mnie pokochać serio.
Oczy zamknij
będzie co ma być.
Diablicą będę, złudą czy Ferią.
Nie pytaj mnie
najlepiej szklankę chwyć.
Chwilkę płonąc potem umrzeć młodo
i tańczyc, tańczyc jak zraniony ptak.
Chwileczkę płonąć
potem umrzec młodo.
Umrzeć młodo i powtarzać tak.
Piosenka pięknej nieznajomej
A. Osiecka
Oczy zamknij
będzie co ma być.
Diablicą będę, złudą czy Ferią.
Nie pytaj mnie
najlepiej szklankę chwyć.
Chwilkę płonąc potem umrzeć młodo
i tańczyc, tańczyc jak zraniony ptak.
Chwileczkę płonąć
potem umrzec młodo.
Umrzeć młodo i powtarzać tak.
Piosenka pięknej nieznajomej
A. Osiecka
-
Malgorzata
- super forma
- Posty: 2849
- Rejestracja: 5 sty 2005, o 00:00
- Lokalizacja: Wrocław-Baile Atha Cliath
co takiego?
Krzywe tłumaczenie, ale jeszcze nie wydębiłam polskiej wersji od kumpeli, która z jakiegoś powodu ją ma w domu (bo ja nawet nie wiedziałam, że taka istnieje):
Ze zła brać jak najmniej, tako prawią mędrcy
Strzeż się: z dużych kobiet złego jest najwięcej
Juan Ruiz, Księga dobrej miłości
z dedykacją dla osła i innych drobnych kobietek:P O mnie na pewno by napisał, że to zła kobieta była
Ze zła brać jak najmniej, tako prawią mędrcy
Strzeż się: z dużych kobiet złego jest najwięcej
Juan Ruiz, Księga dobrej miłości
z dedykacją dla osła i innych drobnych kobietek:P O mnie na pewno by napisał, że to zła kobieta była
po raz kolejny przywolam Kapuscinskiego;
cytat przydlugi
"(...)
I tu właśnie o tę kaszę będzie teraz chodzić. Bo najwyraźniej kasza należy, obok książek, do produktów najbardziej podejrzanych. Coś w kaszy widocznie jest, jakaś dwuznaczność, jakaś przewrotna, podstępna właściwość, jakaś zwodniczość, jakaś złudność, bo owszem, niby to kasza, ale przecież może okazać się, że to niezupełnie kasza, że to kasza, ale nie aż na sto procent. Dlatego celnicy wysypują całą kaszę na stół. Stół zaczyna się złocić i brunatnieć, wygląda jak rozpostarta przed nami makieta Sahary. Zaczyna się przesiewanie kaszy. Uważne, drobiazgowe przesiewanie w palcach. Palce celników przepuszczają wąziutkie strumyki kaszy, przepuszczają, przepuszczają, ale nagle - stop! Palce zatrzymują się i nieruchomieją. Palce wyczuły dziwne ziarenko. Wyczuły, dały sygnał do mózgu celnika, mózg odpowiedział - stop! Palce stanęły i czekają. Mózg mówi - spróbujcie jeszcze raz, ostrożnie i uważnie. Palce delikatnie i nieznacznie, delikatnie i nieznacznie, ale bardzo uważnie, bardzo czujnie obracają ziarenkiem. Badają. Doświadczone palce celnika radzieckiego. Wprawne, gotowe natychmiast przydusić ziarenko, złapać je w potrzask, uwięzić. Ale ziarenko jest tylko tym, czym jest - to znaczy zwykłym ziarenkiem zwykłej kaszy i co je wyróżniło z miliona innych ziarenek rozsypanych na stole stacji granicznej w Zabajkalsku, to niecodzienny, dziwaczny kształt, wynik jakiejś chropowatości koła młyńskiego, które okazało się zwichrowane, nierówne. Więc żaden przemyt, żaden podstęp, dochodzi do wniosku mózg celnika, ale nie daje za wygraną. Przeciwnie, nakazuje dalej przesiewać, dalej badać, dalej wyczuwać i nawet przy cieniu wątpliwości zrobić momentalnie - stop!
Zważmy jednak, że są to lata pięćdziesiąte i że młyny w Chinach są już bardzo stare i niesprawne. Zważmy, jakie to stwarza problemy celnikom z Zabajkalska. Nieskończona ilość ziarenek ma nietypowy, podejrzany kształt. Palce co sekunda wysyłają do mózgu sygnał. Mózg co chwila alarmuje - stop! Ziarnko po ziarnku, garstka po garstce, woreczek po woreczku, Buriat po Buriacie.
(...)"
cytat przydlugi
"(...)
I tu właśnie o tę kaszę będzie teraz chodzić. Bo najwyraźniej kasza należy, obok książek, do produktów najbardziej podejrzanych. Coś w kaszy widocznie jest, jakaś dwuznaczność, jakaś przewrotna, podstępna właściwość, jakaś zwodniczość, jakaś złudność, bo owszem, niby to kasza, ale przecież może okazać się, że to niezupełnie kasza, że to kasza, ale nie aż na sto procent. Dlatego celnicy wysypują całą kaszę na stół. Stół zaczyna się złocić i brunatnieć, wygląda jak rozpostarta przed nami makieta Sahary. Zaczyna się przesiewanie kaszy. Uważne, drobiazgowe przesiewanie w palcach. Palce celników przepuszczają wąziutkie strumyki kaszy, przepuszczają, przepuszczają, ale nagle - stop! Palce zatrzymują się i nieruchomieją. Palce wyczuły dziwne ziarenko. Wyczuły, dały sygnał do mózgu celnika, mózg odpowiedział - stop! Palce stanęły i czekają. Mózg mówi - spróbujcie jeszcze raz, ostrożnie i uważnie. Palce delikatnie i nieznacznie, delikatnie i nieznacznie, ale bardzo uważnie, bardzo czujnie obracają ziarenkiem. Badają. Doświadczone palce celnika radzieckiego. Wprawne, gotowe natychmiast przydusić ziarenko, złapać je w potrzask, uwięzić. Ale ziarenko jest tylko tym, czym jest - to znaczy zwykłym ziarenkiem zwykłej kaszy i co je wyróżniło z miliona innych ziarenek rozsypanych na stole stacji granicznej w Zabajkalsku, to niecodzienny, dziwaczny kształt, wynik jakiejś chropowatości koła młyńskiego, które okazało się zwichrowane, nierówne. Więc żaden przemyt, żaden podstęp, dochodzi do wniosku mózg celnika, ale nie daje za wygraną. Przeciwnie, nakazuje dalej przesiewać, dalej badać, dalej wyczuwać i nawet przy cieniu wątpliwości zrobić momentalnie - stop!
Zważmy jednak, że są to lata pięćdziesiąte i że młyny w Chinach są już bardzo stare i niesprawne. Zważmy, jakie to stwarza problemy celnikom z Zabajkalska. Nieskończona ilość ziarenek ma nietypowy, podejrzany kształt. Palce co sekunda wysyłają do mózgu sygnał. Mózg co chwila alarmuje - stop! Ziarnko po ziarnku, garstka po garstce, woreczek po woreczku, Buriat po Buriacie.
(...)"
http://arsneo.pl
-
dobranocka13
- super forma
- Posty: 3030
- Rejestracja: 19 lut 2006, o 00:00
nonsensowny acz komiczny
-
M-planet
- super forma
- Posty: 1379
- Rejestracja: 30 sty 2008, o 00:00
- Lokalizacja: Wielka Deska Mazowiecka
Nakaz dotyczący przebierania się kobiet
Paryż, 16 brumaire'a, rok IX
(7 listopada 1800)
Do Prefekta policji,
W wyniku informacji, że wiele kobiet się przebiera i w przekonaniu, że żadna z nich nie porzuca stroju stosownego dla swej płci z powodów innych niż zdrowotne;
Mniemając, że kobiety przebrane narażone są na wiele niedogodności, w tym nawet na nieporozumienia z policją, jeśli nie mają specjalnego zezwolenia, które mogą w razie konieczności okazać; [...]
Mniemając wreszcie, że wszystkie kobiety, które po wydaniu niniejszego nakazu będą się ubierać w męski strój bez dopełnienia wymaganych formalności, dadzą podstawę do wniosku, że mają haniebny zamiar nadużywania swego stroju,
Rozkazuję, co następuje:
1. Wszystkie zezwolenia na przebieranie się wydane do dnia dzisiejszego przez podprefektów lub merów okręgu Sekwany są i pozostaną anulowane.
2. Każda kobieta, która pragnie przebrać się w strój męski, powinna zgłosić się do Prefektury w celu uzyskania zezwolenia.
3. Zezwolenie to zostanie wydane tylko na podstawie zaświadczenia oficera do spraw zdrowia, którego podpis będzie uwierzytelniony i nadto potwierdzony przez mera i komisarza policji z dodaniem imienia, nazwiska, zawodu i miejsca zamieszkania zainteresowanej.
4. Każda kobieta przebrana, która nie spełni wyżej wymienionych wymogów, zostanie zatrzymana i doprowadzona do siedziby Prefektury policji.
5. Niniejszy nakaz zostanie powielony i rozwieszony [...].
Prefekt policji, Dubois
(Marie-Jo Bonnet, "Związki miłosne między kobietami od XVI do XX wieku")
ZAŚWIADCZONKA DO KONTROLI!!!
Paryż, 16 brumaire'a, rok IX
(7 listopada 1800)
Do Prefekta policji,
W wyniku informacji, że wiele kobiet się przebiera i w przekonaniu, że żadna z nich nie porzuca stroju stosownego dla swej płci z powodów innych niż zdrowotne;
Mniemając, że kobiety przebrane narażone są na wiele niedogodności, w tym nawet na nieporozumienia z policją, jeśli nie mają specjalnego zezwolenia, które mogą w razie konieczności okazać; [...]
Mniemając wreszcie, że wszystkie kobiety, które po wydaniu niniejszego nakazu będą się ubierać w męski strój bez dopełnienia wymaganych formalności, dadzą podstawę do wniosku, że mają haniebny zamiar nadużywania swego stroju,
Rozkazuję, co następuje:
1. Wszystkie zezwolenia na przebieranie się wydane do dnia dzisiejszego przez podprefektów lub merów okręgu Sekwany są i pozostaną anulowane.
2. Każda kobieta, która pragnie przebrać się w strój męski, powinna zgłosić się do Prefektury w celu uzyskania zezwolenia.
3. Zezwolenie to zostanie wydane tylko na podstawie zaświadczenia oficera do spraw zdrowia, którego podpis będzie uwierzytelniony i nadto potwierdzony przez mera i komisarza policji z dodaniem imienia, nazwiska, zawodu i miejsca zamieszkania zainteresowanej.
4. Każda kobieta przebrana, która nie spełni wyżej wymienionych wymogów, zostanie zatrzymana i doprowadzona do siedziby Prefektury policji.
5. Niniejszy nakaz zostanie powielony i rozwieszony [...].
Prefekt policji, Dubois
(Marie-Jo Bonnet, "Związki miłosne między kobietami od XVI do XX wieku")
ZAŚWIADCZONKA DO KONTROLI!!!
,,Molti mari e fiume attraversero
dentro la tua terra,mi ritroverai
turbini e tempeste io cavalchero
volero tra il fulmini per averti,,
,,Wiele morz i rzek
przekroczę,
na swojej ziemi
mnie odnajdziesz.
Zawirowania i burze
przegalopuję,
przelecę pomierzy błyskawicami
aby cie mieć.,,
Gianna Nannini ,,Meravigliosa Creatura,,
dentro la tua terra,mi ritroverai
turbini e tempeste io cavalchero
volero tra il fulmini per averti,,
,,Wiele morz i rzek
przekroczę,
na swojej ziemi
mnie odnajdziesz.
Zawirowania i burze
przegalopuję,
przelecę pomierzy błyskawicami
aby cie mieć.,,
Gianna Nannini ,,Meravigliosa Creatura,,
Ostatnio zmieniony 1 lip 2008, o 23:17 przez noangel, łącznie zmieniany 1 raz.
Ostatnio Wyborcza podarowała mi kryminałek "Kot, który czyta wspak" Lilian Jackson Braun, akuracik do czytania w autobusie. No więc jadę, czytam i na takiego kwiatuszka natrafiam:
- To Butchy Bolton [...]. Jest profesorką rzeźby na akademii - spawany metal, te rzeczy. Razem ze swoją współlokatorką przebrały się za Antoniusza i Kleopatrę [rzecz ma miejsce na balu walentynkowym - Nisus]. Czyż to nie bombowe? Butchy sama zespawała swoją zbroję. Chyba z błotników od ciężarówki.
[url=http://www.youtube.com/watch?v=1w1l1q7WUaA]Nie mów do mnie Misiu...[/url]
Czytam książkę "Kapłan" Krzysztofa Kotowskiego - thriller ale autor ma bardzo fajne poczucie humoru Więc cytat dziś z Kapłana:
"Słuchaj, bywało już dziwnie, ale to mnie przerasta.
Mam podpisać raport o polskich księżach ninja, atakujących
szpital psychiatryczny, którego bohatersko bronił
paranoik, a następnie nie wiadomo dlaczego uciekł z lekarką?
Na jego miejscu przynajmniej odebrałbym medal.
(...)
- Chce pan nam pomóc? – spytał Jabłoński, którego
niespecjalnie rozbawiła tyrada komisarza.
– Oczywiście. Po to tu przyjechałem – odparł Michał. –
Tyle tylko że ja nie jestem z Archiwum X. Jestem zwykłym,
prostym gliną i być może wynika to z mojego niedoświadczenia,
ale nie mam wprawy w ganianiu szermierzy hipnotyzerów
w habitach. Nie mam pojęcia, jak schizofrenik
mógł otworzyć trzy bramy z krat, które tu po drodze minąłem,
oraz w jaki sposób umówił się na pojedynek z konkurencyjną
parafią. "
I coś co mi się naprawdę spodobało nie tylko ze względu na humor:
"A ty jak go poznałaś?
– W szpitalu psychiatrycznym.
– A, no tak. – Przypomniał sobie. – Ale też dobrze. Romantycznie. Lekarka i geniusz, którego trzeba wyleczyć z mądrości i przystosować do dzisiejszego świata."
Więc cytat dziś z Kapłana:"Słuchaj, bywało już dziwnie, ale to mnie przerasta.
Mam podpisać raport o polskich księżach ninja, atakujących
szpital psychiatryczny, którego bohatersko bronił
paranoik, a następnie nie wiadomo dlaczego uciekł z lekarką?
Na jego miejscu przynajmniej odebrałbym medal.
(...)
- Chce pan nam pomóc? – spytał Jabłoński, którego
niespecjalnie rozbawiła tyrada komisarza.
– Oczywiście. Po to tu przyjechałem – odparł Michał. –
Tyle tylko że ja nie jestem z Archiwum X. Jestem zwykłym,
prostym gliną i być może wynika to z mojego niedoświadczenia,
ale nie mam wprawy w ganianiu szermierzy hipnotyzerów
w habitach. Nie mam pojęcia, jak schizofrenik
mógł otworzyć trzy bramy z krat, które tu po drodze minąłem,
oraz w jaki sposób umówił się na pojedynek z konkurencyjną
parafią. "
I coś co mi się naprawdę spodobało nie tylko ze względu na humor:
"A ty jak go poznałaś?
– W szpitalu psychiatrycznym.
– A, no tak. – Przypomniał sobie. – Ale też dobrze. Romantycznie. Lekarka i geniusz, którego trzeba wyleczyć z mądrości i przystosować do dzisiejszego świata."
Sa westchnienia, uczucia, mysli swiete i tkliwe, slowa i czyny szalone, pieszczoty nie wykonane, pomysly
na wpól pomyslane, które wiecznie czekaja nad jakims brzegiem, czy i na nie przyjdzie kiedys pora? Ale
nikt nie próbuje wykrzyczec sie, wyplakac, wygadac, zapomina o tym swoim swiecie, ogranicza jego
rozrost, skazuje go wreszcie na zaumarcie.
Takie moje.
na wpól pomyslane, które wiecznie czekaja nad jakims brzegiem, czy i na nie przyjdzie kiedys pora? Ale
nikt nie próbuje wykrzyczec sie, wyplakac, wygadac, zapomina o tym swoim swiecie, ogranicza jego
rozrost, skazuje go wreszcie na zaumarcie.
Takie moje.
Bo nie.
-
r_a_i_n_b_o_w
- foremka dyskutantka
- Posty: 272
- Rejestracja: 29 lip 2007, o 00:00
-
loneliness
- natchniona foremka
- Posty: 300
- Rejestracja: 3 lis 2007, o 00:00
Słabiutki, słabiutki, a Butchy raczej antypatyczna. Za to Koko nie mogę odmówić sympatiiwitch85 pisze:No to o Butchy jeszcze lepsze rzeczy przeczytasz. Ale kryminał słabiutki.
. I żeby nie było, że dryfuję. J. Saramago, Baltazar i Blimunda:
Nigdzie, nikt tego nie napisał, ja twierdzę, że Bóg nie ma lewej ręki, gdyż po jego prawicy, po prawicy, zasiadają wybrańcy, a nigdy się nie wspomina o jego lewicy, ani Pismo Święte, ani Doktorowie Kościoła, po lewicy Boga nikt nie zasiada, jest tam pustka, nicość, nieobecność, a więc Bóg jest jednoręki. Ksiądz głęboko odetchnął i zakończył: Brak mu lewej ręki.
[url=http://www.youtube.com/watch?v=1w1l1q7WUaA]Nie mów do mnie Misiu...[/url]
