Wsparcie psychiczne

[klena]

Cześć,
Mam 28 lat, od 14 roku życia wiem, że podobają mi się dziewczyny. Nigdy sie z tym nie pochodziłam i nigdy nie wchodziłam w związki (strach przed odrzuceniem, homofobiczne środowisko). Moi znajomi wokół zakładają rodziny, bardzo im tego zazdroszcze, bardzo pragnę być matką, ale uważam, że dziecko powinno mieć mamę i tatę. Jak nie czuć się samotnym, gdy wszyscy wokół są hetero? Jak wyobrażać sobie przyszłość bez posiadania własnej rodziny? Jak można znaleźć odpowiednią dziewczynę skoro dziewczyn niehetero jest tak bardzo mało? Czy mam sie pogodzić z tym, że już zawsze będę samotna? Proszę was o jakieś wsparcie psychiczne.

[Szecherezada]

Hej Klena, miło Cię poznać. Nie musisz być sama ze swoimi lękami, obawami. Wcale nie jest nas tak mało, jak mogłoby się wydawać. Trzymam kciuki, żebyś znalazła grono przyjaciółek, a także swoją drugą połówkę. Postawiłaś już pierwszy krok i napisałaś posta-być może było to dla Ciebie trudne, więc brawo, bo znalazłaś w sobie siłę i odwagę. Postawiłaś pierwszy krok, nie zaważysz gdy pokonasz maraton.

[goatpink]

Tez mi się kiedyś wydawało ze dziecko powinno mieć mamę i tatę, teraz wiem ze do dobrego taty to przeciętnemu mężczyźnie w tym kraju daleko. Wiem tez ze dzieci są szczęśliwe gdy ich mama jest szczęśliwa , a nawet gdy mają dwie szczęśliwe mamy. Jest jeszcze jedna opcja- naprawdę nie ma musu posiadania dzieci.

[Aerial]

Myślę, że mi pomogło zaanagażowanie się w społeczność LGBT. Nie zdawałam sobie sprawy jak bardzo nieswojo czułam się ze swoją orientacją i czułam się podobnie, z tym że raczej nie mam chęci posiadania dzieci, przynajmniej w najbliższej przyszłości - ale chciałabym być w szczęśliwym związku. Znalezienie odpowiedniej drugiej połówki nie jest proste, ale z samotnością i brakiem akceptacji siebie na pewno można sobie poradzić poznając więcej podobnych do siebie osób

[Szecherezada]

Klena, zaglądasz tu?

[klena]

Tak, dziekuje za wasze wiadomosci

[Szecherezada]

Rozmawiaj z nami i rozmawiaj z innymi kobietami, które doświadczały podobnych rozterek. Czasami opowiedzenie o dręczących nas obawach, kompleksach przynosi ulgę. Być może gdy przeczytasz o doświadczeniach innych dziewczyn, znajdziesz wiele wspólnych historii, które będą dobrą inspiracją do wprowadzenia zmian, które sprawią, że poczujesz się lepiej. Zrób też coś miłego dla siebie, stań przed lustrem i powiedz sobie, co sprawia, że jesteś wyjątkowa. Cieplutko pozdrawiam.

[klena]

Spotkalam sie dzis z dziewczyna z aplikacji randkowej i myslalam jak bardzo nie chcę takiego życia. Nawet nie wiem czy potrafię cos poczuc do dziewczyny. Wiem, ze dziewczyny pociagaja mnie fizycznie, ale emocjonalnie nic nie czuje. Rzygam już samotnością. Jesli nie mogę mieć zycia jakiego pragnę to nie widze sensu.

[Wutheringheight]

Wydaje mi się, że dziecko rozwija się najlepiej, kiedy ma kochających i dbających o nie opiekunów. Płeć schodzi tutaj na drugi plan.
To takie niesprawiedliwe, że tyle jest dzieci wychowujących się w przemocowych, dysfunkcyjnych rodzinach i jakoś ten fakt nikogo nie szokuje, jest jakąś upiorną socjologiczną normą w tym kraju. A kiedy dwie kobiety wychowują dziecko to podnosi się krzyk i sprzeciw.

Wydaje mi się, że to czego doświadczasz to może być zinternalizowana homofobia. Myśle, że psycholog czy terapeuta mógłby z tym pomoc aczkolwiek nie koniecznie jest to jedyna droga.

[klena]

Chodzę na terapię. Czy ktoras z was jest w szczęśliwym związku? Założyła rodzinę?

[klena]

Nie wiem czy 28 lat to nie za późno na zaczynanie życia związkowego, czy ktoś by mnie chciał taką pogubioną, strachliwą.

[klena]

Czy nie czujecie sie samotne przez wasza inność?

[klena]

Czy nie jestescie wkurwione na los, że czemu wlasnie Wy? Przepraszam za spam, ale musze sie wygadać.

[Szecherezada]

Może nie trafiłaś na właścią osobę. Może to wcale nie musi być kobieta. Z tego co napisałaś o sobie wynika, że przebywasz na co dzień w środowisku osób, które nie zaakceptowałyby związków jednopłciowych ( rodzina wierzaca, praktykująca, patriarchalna? Niewielka miejscowość w której wszyscy znają wszystkich?). A Ty skrzętnie ukrywasz pociąg do kobiet. Wybierając się na dzisiejsza randkę nioslaś ze sobą bagaz w postaci lęku przed ujawnieniem preferencji, odrzuceniem, brakiem akceptacji, a także przed nieznanym. To niesamowicie frustrująca sytuacja, być może dla dziewczyny, z którą się spotkałaś też Daj sobie więcej czasu, poznaj lepiej siebie i Was. I pamiętaj, że nie ma sytuacji bez wyjścia, trzeba tylko poszukać rozwiązania. I żadnych mi tu głupich myśli natury egzystencjalnej !

[klena]

Dziękuję, że jesteście. Po prostu się boję, że już zawsze będę taka samotna. Że powinnam się z tym zmierzyć jak miałam powiedzmy 20 lat.

[Wutheringheight]

Wydaje mi się, że nie ma jakichś życiowych terminów na mierzenie się z różnymi, trudnymi rzeczami. Jeśli czujesz, że teraz chcesz się z tym zmierzyć to widocznie to dobry moment.

Napisałaś wcześniej, opisując randkę, że „nie chcesz takiego życia”. Rozwiń proszę co dokładnie masz na myśli.

A jeśli nie chcesz być samotna - to nie będziesz. To proste, będziesz pracować nad swoim widzeniem pewnych spraw, będziesz szukać rozwiązań i w końcu je znajdziesz. To Ty układasz swoje życie i Ty dokonujesz wyborów.

[Szecherezada]

Dwadzieścia lat już było i pozamiatane. Młodsza niż dziś też już nie będziesz. Znasz takie powiedzenie: reklama dzwignią handlu? No, a Ty jak się reklamujesz? Jeżeli chodzisz do psychologa, to super. Na pewno popracuje z Tobą nad samoakceptacją i poczuciem własnej wartości. Czekam, aż w poście o sobie napiszesz, że jesteś świetną laską, z którą każdy chciałby się spotkać. Bo widzisz, w życiu cyt: "dostajesz nie to czego pragniesz, a to czego sie spodziewasz". Ja głęboko w to wierzę.

[klena]

"Takiego życia" - brak wsparcia rodziny, bycia inną. Czuję, ze emocjonalnie lepiej sie odnajduję z facetami choć chodząc z nimi na randki czulam jak ukrywam ogromna część mnie. Uważam, że jestem fajną osobą, ale czuje sie gownianie przez tą moją historię uciekania od siebie, udawania kogos kim nie jestem (jakby przez to nikt już mnie nie mógł pokochać). Jesli nie chcesz byc samotna to nie będziesz - jaka mam miec pewnosc, ze kogos sobie znajde? Powtórzę się, ale dating pool w naszym przypadku jest super mały. Ciągle mam mysli, ze umre samotnie nikomu niepotrzebna. I to ciągle myślenie jakby wyglądało moje życie, gdybym będąc nastolatka czula, ze pasuje do normy. Jak bardzo ludziom zazdroszczę łatwego hetero życia. Przepraszam, że tak sie nad sobą użalam. I powtórzę pytanie: czy ktoras z Was jest w szczęśliwym związku?

[Szecherezada]

Jestem w takim związku. Kocham i czuję się kochana.

[klena]

Cieszę się, jeśli mogę spytać jak sie poznalyscie i czy dlugo jesteście razem?

[Szecherezada]

Razem niemal od dekady. To moja pierwsza znajomość, która u żrodla ma internet. Tyle w temacie.

[Wutheringheight]

"Takiego życia" - brak wsparcia rodziny, bycia inną. Czuję, ze emocjonalnie lepiej sie odnajduję z facetami choć chodząc z nimi na randki czulam jak ukrywam ogromna część mnie. Uważam, że jestem fajną osobą, ale czuje sie gownianie przez tą moją historię uciekania od siebie, udawania kogos kim nie jestem (jakby przez to nikt już mnie nie mógł pokochać). Jesli nie chcesz byc samotna to nie będziesz - jaka mam miec pewnosc, ze kogos sobie znajde? Powtórzę się, ale dating pool w naszym przypadku jest super mały. Ciągle mam mysli, ze umre samotnie nikomu niepotrzebna. I to ciągle myślenie jakby wyglądało moje życie, gdybym będąc nastolatka czula, ze pasuje do normy. Jak bardzo ludziom zazdroszczę łatwego hetero życia. Przepraszam, że tak sie nad sobą użalam. I powtórzę pytanie: czy ktoras z Was jest w szczęśliwym związku?

Byłam w kilku szczęśliwych związkach z kobietami. Ostatni trwał kilkanaście lat. Rodzina miała problem z akceptacją kiedy byłam nastolatką. Z czasem ich podejście się całkiem zmieniło.

Kiedy czytam to co piszesz, to zastanawiam się czy nie martwisz się bardziej o opinię ludzi wokół Ciebie niż o własne szczęście i spełnienie? Ale nie będę ściemniać- życie w tym kraju nie jest proste w parach jednopłciowych. To już kwestia bardzo osobista jaką drogę chcesz wybrać. I mimo, że nigdy nie wybrałabym życia w hetero związku to nie dziwie się, że niektóre kobiety idą tą drogą.

Kiedy jesteś z związku z kobietą, która Cię wspiera i rozumie to jakoś łatwiej się znosi tę nieakceptującą, polską rzeczywistość.

Do czego potrzebny jest Ci duży dating pool? Potrzebujesz jednej osoby, żeby nie być singielką

[klena]

Szczęście to też akceptacja ludzi wokół. Ciężko mi zrezygnować z mojej wizji spełnienia, czyli posiadania rodziny. Tak, prawda potrzebuje jednej osoby ale myślę, że w małym środowisku ciężej znaleźć odpowiednią osobę a nie chce być z kims, zeby tylko był.

[Wutheringheight]

To, że szczęściem jest dla Ciebie akceptacja ludzi wokół wydaje się być cenną wskazówką. Może znalezienie akceptujących znajomych lub w jakiś sposób trochę „wychowanie” rodziny i obecnych znajomych byłoby już drogą do rozwiązania problemu samotności? Albo otrzymania odrobiny wsparcia?
Pisząc ”wychowanie” mam na myśli rozmowy - czasem trudne, obronę własnego zdania, wyrażenie swoich uczuć i tłumaczenie dlaczego czujesz się tak jak się czujesz. Jest to praca, która może przynieść jakieś zmiany.
Może wtedy, wiedząc, że jesteś przez kogoś z otoczenia rozumiana, czułabyś się bardziej swobodnie na randkach? I nie myślałabyś o tym, że nie chcesz takiego życia tylko o czymś odrobinę bardziej romantycznym?

[klena]

Na razie mam wsparcie przyjaciółki. Myślę, ze coś co też jest dla mnie bardzo ważne jest wizja ślubu w nieokreślonej przyszłości. Mam wrażenie, ze małżeństwo kojarzy mi sie z poczuciem bezpieczenstwa. I głupie pytanie: czy czulyscie jakas różnice calując dziewczyne a chlopaka?

[Aerial]

Różnicę przy pocałunku, tak, sporą... Całowanie faceta to jak całowanie świeżo upranego mopa do podłóg A czy tak mało jest kobiet niehetero... nie powiedziałabym, jest w czym przebierać. Sporo znam i w realu i tu na forum też się przewinęło dużo kobiet w udanych i trwałych związkach z kobietami. Ja tylko raz byłam w związku z dziewczyną, ale umawiałam się na randki z kilkoma.

[klena]

Mopa do podlóg dziękuję za wsparcie dziewczyny, jesteście super

[Wutheringheight]

Na razie mam wsparcie przyjaciółki. Myślę, ze coś co też jest dla mnie bardzo ważne jest wizja ślubu w nieokreślonej przyszłości. Mam wrażenie, ze małżeństwo kojarzy mi sie z poczuciem bezpieczenstwa. I głupie pytanie: czy czulyscie jakas różnice calując dziewczyne a chlopaka?

Pytasz na forum dla lesbijek czy kobiety czują różnicę całując chłopaka czy dziewczynę? Jakiej odpowiedzi się spodziewasz?

Polecam zaobserwowanie na insta profilu - miłość nie wyklucza. Są tam opisy bajecznych ślubów par jednopłciowych, o jakich niektóre pary hetero mogą tylko pomarzyć. Pochodzę z małej miejscowości i nadal zdarza mi się iść na „wesele w remizie”

[klena]

Teraz muszę poszukać dziewczynę, którą będę mogła pocałować może wtedy coś zrozumiem. Zastanawiam sie jeszcze nad tym, że od kiedy próbuje zaakceptować swoja homoseksualna część tym bardziej zwracam uwagę na facetów wokol mnie, nie wiem czy to moj organizm sie buntuje czy z wiekiem jestem bardziej biseksualna. Czy to wgl ma sens skoro jako nastolatka i na studiach nie zwracalam na nich uwagi? Trochę mi glupio zasypywac was tymi wszystkimi pytaniami, więc tym bardziej jestem wdzieczna za wsparcie.

[Wutheringheight]

Ach to nie masz doświadczeń bardziej intymnych z dziewczynami? To przepraszam za to co napisałam wcześniej. Każda lesbijka poczułaby ogromna różnice w całowaniu chłopaka i dziewczyny. Wrażenie jest takie, że nie da się tego z niczym pomylić. Jeśli nie masz pewności, to przy pocałunku bardzo prawdopodobne, że pewność co do swojej orientacji zyskasz.

Polecam natomiast szczerość na randkach i informowanie kobiety z która się spotykasz, że nie masz za sobą relacji homoseksualnych.

Ponadto - homoseksualne fantazje są normalne i naturalne u ludzi hetero i wcale nie oznaczają, że jest się osobą homoseksualną.