najpierw trochę historii.
od wczesnych lat nastoletnich podejrzewałam, iż hetero to ja nie jestem. byłam co prawda w jakiejś relacji jednej czy drugiej z chłopakiem, ale coś mi w tym nie pasowało. ostatecznie określiłam się jako lesbijka i tak spędziłam, od związku do związku, przez kłótnie i zdrady, wiele lat. chyba już wszystko widziałam, każdą dramę przeżyłam, a przynajmniej tak mi się wydawało. w międzyczasie pojawiła się osoba, która będąc ze mną, zaczęła przechodzić tranzycję f-->m. to zachwiało moim poczuciem stabilności w deklaracji homo orientacji. jestem zła na nią, na siebie, na świat. od dłuższego czasu seks nie wchodzi w grę. choć czasem śni mi się, fantazja obejmuje również mężczyzn, co jest koszmarne i dziwne i obrzydliwe. zazwyczaj kobiety w kryzysie tak zwanego wieku średniego, mają odwrotnie, że z długiego związku z mężczyzną chcą poznać świat kobiet. ja już sama nie wiem o co mi chodzi. ostatnim moim zainteresowaniem jest randkowanie z
, ale czasem się zastanawiam czy życie byłoby łatwiejsze, gdybym po prostu miała męża i przestała przejmować lesbodramą.teraz zagadka.
czy to, że niedawna partnerka "zmieniła" się z kobiety w już sama nie wiem nawet co, ale mniejsza z tym, zaburzyło moją tożsamość, czy tożsamość może się "nagle" sama zmienić, czy to jest jednak normalne, że lesbijki miewają takie myśli i fantazje, do których nawet koleżankom wstyd się przyznać?
czy po prostu brak adrenaliny i emocji.
