Być safistką

Nigdy nie myślałam, że słowo drukowane - słownikowa definicja - jest w stanie mnie dotknąć… A jednak: "safizm med. zboczenie płciowe polegające na pociągu erotycznym kobiety do kobiety; miłość lesbijska"… Cóż - widać, że terminy medyczne z 1980 roku były jeszcze bardzo zacofane. Można by się z tego śmiać, gdyby nie świadomość, że z podobnymi definicjami, opiniami, chęcią "wyleczenia" nas i "uszczęśliwienia" na siłę, wciąż stykamy się w mediach, w rozmowach z ludźmi, w słownikach, w przestrzeni publicznej. I jak w takiej sytuacji nie miewać chwil zwątpienia czy zniechęcenia? Jak nie mieć ochoty zniknąć choć na chwilę, stać się przezroczystą? …ważne jest jednak, by się nie poddawać, by wciąż walczyć o siebie i swoje prawa.
Żyjemy w czasach, kiedy spowiednikiem człowieka, bez względu na wyznanie, staje się psychiatra. Gdybym chciała się oczyścić, gdybym sądziła, że muszę się wyleczyć (i chciała się leczyć) odpowiedziałabym mu na każde pytanie. Wstyd nie powstrzymałby żadnego wyznania.
"- Kochała się pani z kobietą?
- Tak.
- Zabiła pani kogoś?
- Oprócz samej siebie - nikogo."

Ciekawe czemu tak mały odsetek tych, którzy chcą być "zdrowi" na ciele i umyśle odczuwa potrzebę uzdrowienia ducha. Oczyszczenia duszy w szczerej, pozbawionej fałszywego wstydu spowiedzi?

Jestem mistrzynią w oszukiwaniu siebie i unikaniu własnej duszy. Sumienie uspokajam tym, że przecież żadna z moich części i tak nie jest zdrowa. Zaniedbuję wszystkie. Moje ciało jest schorowane i cierpi. Mój umysł jest schorowany i cierpi. Czemu mam więc wynosić ponad nie duszę?

Kościół nie toleruje homoseksualistów. Co może spowiednika obchodzić moja "schorowana", homoseksualna dusza?

Nie chcę się z tego spowiadać przed nim, jak z grzechu. Bo to nie jest grzech. Mój umysł NIE JEST grzechem. Moje ciało NIE JEST grzechem. Moja miłość NIE JEST grzechem. Ja NIE JESTEM grzechem. Moja Dusza, to Moja Miłość.

Nie chcę leczyć Mojej Miłości. Jest chora tylko dlatego, że jest poraniona, zwiodły ją kłamstwa i odepchnęła zdrada. Nie jest chora, bo ktoś kto nie zna miłości, tak powie. Nie jest chora, bo ktoś mi współczuje - powinien raczej współczuć sobie, skoro uważa, że umiejętność kochania jest godna współczucia. Moją Miłość uleczy czas, który goi każdą ranę i który jako jedyny umie uleczyć złamane serce, nie zaś psychiatra, który nauczy moje ciało oddawać się mężczyznom bez oporów, który poprzestawia układankę genów w moim organizmie, bym będąc wciąż homoseksualna, wewnątrz siebie zmieniła płeć - by mężczyzna w moim kobiecym ciele pokochał mężczyzn. Bo liczy się nie to, co jest zgodne z prawdą i potrzebą, tylko to, co wygląda na prawdę i prawidłowość. Mojej Miłości nie uleczy psychiatra, który zabije MNIE, by stworzyć człowieka hetero, nr seryjny XXX, który pozbawi mnie siebie i unieszczęśliwi głęboko wewnątrz, bym cierpiała z uśmiechem, bym była codziennym kłamstwem przeciwko swej istocie i pierwotnej naturze.

Mojej Miłości nie trzeba leczyć - mój homoseksualizm nie jest moją chorobą, tylko chorobą strachu, nienawiści i odrazy, chorobą ludzi, którzy nie mogą zrozumieć, że jestem sobą, pomimo tego, iż nie jestem taka jak oni. Bezapelacyjnie wyłamuję się z porządku, który kiedyś ustalili nie licząc się z własną, ludzką naturą; swoim czynem neguję i zaprzeczam temu porządkowi, krzycząc o prawdziwą wolność, indywidualizm i tolerancję dla ludzi, o akceptację i otwarty umysł, nieograniczony sztucznymi konwenansami i fałszywą moralnością i etyką oraz błędnymi, represyjnymi normami różnych "większości" i  patriarchatu.

Homoseksualizm nie jest chorobą homoseksualistów, lecz ludzi, którzy nie mogą zrozumieć, że jest wiele naturalnych dróg do osiągnięcia szczęścia i że życie w zgodzie z samym sobą nie jest zbrodnią. Ludzi, którzy zeszli z seryjnej taśmy produkcyjnej i nie maja odwagi prawdziwie żyć.

Ktoś kiedyś powiedział, że "wszystko jest dla ludzi", ale najwidoczniej nie do wszystkiego można się przyznać.

Tadeusz Boy-Żeleński wierzył, że w XX wieku ludzie nagle staną się tolerancyjni i zaakceptują mniejszości seksualne. Mamy XXI wiek i do dziś, jeśli człowiek obok Ciebie w autobusie pomyśli, że jesteś homo lub trans, to się od Ciebie odsunie. W końcu możesz go zakazić - jeśli nie swoją "nienormalnością" czy chorobą, to "bóg_wie_czym". Zresztą chyba by się porzygał z odrazy, gdyby przez przypadek Cię dotknął. Dobrze, że Boy umarł w XIX wieku i nie doczekał tak sromotnego rozczarowania. Pozostaje nam tylko być wdzięcznymi za jego wiarę, nie ważne czy naiwną, czy szlachetną, a także za jego publicystykę, wciąż aktualną, poruszającą ważkie problemy społeczne, w tym także problem homoseksualizmu w społeczeństwie.
Pozostaje tylko wierzyć… że XXII wiek ujrzy społeczeństwo, w którym wszyscy ludzie będą "normalni" a "gej" lub "lesbijka" będą takimi samymi rzeczownikami jak "Francuz" czy "Japonka".

Pozostaje powiedzieć wszystkim, tym którzy chcą nas "uleczyć": nie leczcie Naszej Miłości, bo Ona mogłaby uleczyć niejednego z Was. Nie współczujcie nam z powodu tego jakie jesteśmy (pewnie istnieją inne powody) - wśród Was jest niejeden, któremu naprawdę powinno się współczuć z powodu tego, czego życie go pozbawiło.

Ja mam spokój własnego sumienia i siebie. I Te, które czują jak ja. Obok których mogę odważnie iść na przód i walczyć o Nasze prawa, o to by nieświadomość innych nas nie raniła, by poznali nasze potrzeby i zaczęli je wreszcie uznawać. Jestem safistką. I przyznam się do tego bez względu, jak ktoś to kiedyś opisał i zakwalifikował. Bo moim światem są kobiety i kocham ten świat całym swoim ciałem, umysłem i duszą. Dziękuję Wam Kochane, że jesteście ;)