Ono

Trzydziestoośmioletnia Hiszpanka to filozofka, która nie tylko zajmuje się abstrakcyjnymi teoriami z pogranicza queer, lecz także wprowadza je w życie i stanowi chodzący przykład własnych założeń. Urodzona jako genetyczna dziewczynka, z czasem stała się kimś, kto funkcjonuje poza kategorią płci. Już sam jej wygląd jest wieloznaczny. Zazwyczaj w ciągu pierwszych sekund jesteśmy w stanie określić napotkaną osobę jako kobietę lub mężczyznę. Płeć jest bowiem jedną z najbardziej podstawowych kategorii społecznych, jaką się posługujemy. Przesłanką do kategoryzacji jest oczywiście wygląd. Ale nie tylko. Płeć generuje szereg mniej bądź bardziej ukrytych założeń i oczekiwań odnośnie tego, jak każda z płci powinna się zachowywać, jakie cechy posiadać etc. Beatriz zrzuciła ten ciasny gorset i postanowiła być sobą. Jej tożsamość rozwijała się napędzana wewnętrznymi pragnieniami i nieskrępowaną wolnością, nie zważając na to, jakie oczekiwania odnośnie genetycznej dziewczynki żywi otoczenie. Beatriz twierdzi, że już w dzieciństwie czuła się kimś pomiędzy. Społeczeństwo dostarcza nam gotowych modeli tożsamości, jednak dla niej każda z nich okazała się zbyt ograniczająca. Z czasem wybrała klasyczny, męski styl ubioru. Od pewnego czasu przyjmuje też testosteron w żelu. Ta nowa biochemiczna konfiguracja hormonalna wpływa na jej/jego (?) wygląd oraz samopoczucie. Beatriz twierdzi, że na testosteronie czuje się świetnie – ma więcej fizycznej siły, większy popęd seksualny, więcej tkanki mięśniowej pomimo większego apetytu. Na jej ciele pojawiło się również typowo męskie owłosienie.

Ludzie, których mija na ulicy, przyglądają się jej z zainteresowaniem, skonfundowani niemożnością określenia jej płci. Beatriz czerpie z tego pełną satysfakcję, gdyż jest to jej prywatna walka z dualizmem płci, który, jak sama twierdzi, stał się obsesją Zachodu. Biotechnologiczne zmiany ciała postrzega jako akt polityczny, a przynależność do jednej z płci bądź jej brak uważa za do pewnego stopnia osobisty wybór każdej jednostki. Medycyna pozwala bowiem na coraz to efektywniejsze interwencje w płciowość. Rekonstrukcje penisa, przyjmowanie odpowiednich dawek hormonów to jeszcze nic. Prawdziwe zamieszanie wywołała ostatnio ciąża transseksualnego mężczyzny – Thomasa Beatie. Ale płeć to nie tylko biologia, któremu to ujęciu sprzeciwia się Preciado. Jest bowiem również pewnym spektaklem, jest performatywna, jak powiedziałaby nasza filozofka, autorka „Manifesto contra-sexual“ (2000).

Nie dla wszystkich jest to jednak tak oczywiste, czy raczej nieoczywiste. Rodzice bardzo przeżywali rewolucyjność młodej Beatriz. Również rodzima Hiszpania nie wykazała się zrozumieniem dla eksperymentowania z własną płciowością. Preciado osiadła na stałe w Paryżu. Tu znalazła swoją niszę i tu pracuje nadal nad swoją teorią i ponowoczesną filozofią panseksualnego transgenederyzmu. Wielu francuskich krytyków uznało jej manifest za jedno z najbardziej przełomowych i intelektualnie prowokujących dzieł początku XXI wieku. W tym roku ukazała się druga książka Beatriz – „T Junkie“ („Espasa Calpa“). Napisana po hiszpańsku, we wrześniu doczekała się francuskiego przekładu. Niestety, publikacje te nie są dostępne jeszcze polskiemu czy nawet anglojęzycznemu czytelnikowi. Należy się jednak spodziewać, że jest to wyłącznie kwestią czasu. Nie sposób bowiem przejść obojętnie wobec tak intrygującej postaci oraz jej twórczości.

Beatriz robi obecnie karierę akademicką. Naucza studentów z różnych uniwersytetów, w tym Paris VIII i Saint Denis we Francji.