Alma - Izabela Filipiak

Moim zdaniem "Alma" firmowana nazwiskiem Filipiak jest książką nieprzeciętną.

Na początku należy wyjaśnić istotę użytego przeze mnie słowa „firmowana”. Otóż autorką „Almy” jest nikomu nie znana – ni bliżej ni dalej – Azja, o której wiadomo jedynie, iż była penitariuszką więzienia wykorzystaną do badań nad ściśle ongiś tajnym „Projektem A”. Tyle o prawdziwej autorce możemy się dowiedzieć ze wstępu. Znane są też okoliczności dotarcia rękopisu do Filipiak – starsza archiwistka Zofia Skorek przekazała swoje znalezisko w jej ręce, a ta po przeczytaniu zdecydowała się zredagować „Almę” i oddać do druku pod swoim nazwiskiem. I dobrze, bo oto dostajemy do rąk stronice zapisane treścią niezwykłą, abstrakcyjną...

Książka jest tak przepełniona fikcją, aż zdaje się być nierzeczywiste same jej istnienie, fakt stworzenia przez wyobraźnię. „Zło, a zatem niszczenie jest pewną formą improduktywizmu” – formą produkującą „Almę”, po której pełzają hordy zjaw wszelakiego rodzaju, majaków sennych, przenikających rzeczywistość. A może to rzeczywistość je przenika? Jednocześnie trudno przypisać utwór do nurtu fantastyki, choć niewątpliwie mnóstwo z jego elementów można by odszukać.

Kompozycja „Almy” jest bardzo oryginalna, urozmaicona i niejednokrotnie zaskakuje pełnią głębokiego zamysłu autorki. Przy tym sposób obrazowania barwnie oddziałuje na wyobraźnię i maluje przed oczyma scenerie, w których znajdują się bohaterki.

A zdania? Och, tychże konstrukcja była dla mnie prawdziwą ucztą. Kunszt słów, przerost nad materią głosek. Język utworu jest bardzo wyszukany, zindywidualizowany i niewątpliwie świadczy o erudycji Azji.

Wraz z Almą przemierzamy zakamarki różnych światów, spotykamy dziwne stworzenia, oglądając jednocześnie świat oczyma jednego z nich. Jest to książka, której, według mnie, nie da się opowiedzieć. Po prostu trzeba ją przeczytać. Toteż poznanie finezyjnie mrocznego świata DeMonstry pozostawiam Wam, Drodzy Niewolnicy rzeczywistości neogotycko-cyberpunkowej.

Wydawnictwo Literackie, Kraków 2003