Głos

Dzień był słoneczny, choć chłodny. Cóż, pogoda i tak była łaskawa jak na początek października.
Jechała pociągiem wypełniona oczekiwaniem. Już za chwilę miała ją poznać, kobietę, z którą znała się od ponad roku. Nigdy się nie spotkały, choć wiele razy planowały się zobaczyć. Czas upływał. Można powiedzieć, że duchowo, intelektualnie i emocjonalnie znały się bardzo dobrze.
Miały kryzysy. W pewnym momencie ich relacja zawisła na włosku i wydawało się, że już nie wrócą do siebie. Ciężkie były wspomnienia z tego czasu, wolała o tym nie myśleć. Nie był to dla niej najlepszy okres w życiu. Przeżywał kryzys jej związek, z którym łączyła dużo nadziei. Próbowała go ratować, choć czuła, że jest to bardzo trudne zadanie. Myślała wtedy, jak to możliwe, że ktoś tak daleki, jak ta dziewczyna z Północy, może być tak bliski sercu. Zamknęła się bardzo, nie wiedząc, że tylko potęguje swoje zamknięcie. Bała się bliskości, sama nie wiedząc dlaczego. Czuła się jak samotny jeździec, wojownik, który sprawdza się tylko na polu bitwy, nie potrafiąc żyć w pokoju.
Obrazy zmieniały się za okami pociągu. Było już tak bardzo jesiennie. Jeszcze chwila, a się spotkają.
To niesamowite-myślała.
Przecież tak niedawno rozmawiały przez telefon. Pamiętała szczególnie tę jedną rozmowę. Była inna niż wszystkie. Zaczęły się podrywać przez telefon. Wsłuchiwała się w ton głosu nieznajomej, w ton, który powoli zmieniał się w ciepło rozpływające się po całym ciele i kumulujące w jednym miejscu.
Już dawno się tak dobrze nie czuła, była zupełnie gotowa, by... Bała się spotkania. Ale jednocześnie bardzo go wyczekiwała. Przez cały czas oczekiwania na spotkanie nie czuła się samotnie. Dzięki niej nie czuła się samotnie, zasypiając i budząc się. Zaskakiwała ją swoją obecnością, pojawiała się i sprawiała radość... zawsze miła niespodzianka, zawsze na czas, zawsze w sytuacjach, kiedy serce potrzebowało, kiedy bolała samotność, kiedy doświadczenie i złe wspomnienia wykluczały taką obecność, nie zakładały takiego scenariusza.
Jechała na to spotkanie już od ponad roku... od roku intrygowała ją ta niezwykła nieznajoma o pociągającym, czyniącym psychiczne i fizyczne cuda głosie. O głosie budzącym spokój i pożądanie.
O głosie pomagającym zrozumieć ją samą. O głosie będącym kluczem do sedna jej istnienia. O głosie łączącym ją w całość.