PŁACZ

Płacz. Masz do tego prawo. Prawo nie spisane w żadnej konstytucji czy konwencji. Wylewaj łzy, przelewaj litrami, bo to coś więcej niż uwalnianie toksyn. Pokaż, jak bardzo cierpisz i męczysz się, jak nienawidzisz i jak bardzo udajesz pompatyczną kukłę... nawet chyba przed samą sobą.
Nie miej powodu, niech to będzie zwykłe wytrącenie z równowagi, kolejna monetka na szali, o jedną kroplę w morzu za dużo... i bang! Wybuchło. W sobie. Najpierw krótka reakcja implozyjna, która wchłonie wszelkie pozytywne emocje, następnie wielka katastrofa, która zmiecie w promieniu twojego wzroku całe szczęście.
Znajdujesz zdjęcie swojego byłego, nieważne czy ty go zostawiłaś czy on ciebie... i tak go nienawidzisz, i masz zamiar mu o tym powiedzieć... teraz! Koleżanka, która w dzieciństwie ukradła Ci ulubioną parę pantofelków dla Barbie, teraz będzie twoim największym wrogiem a mama, która po prostu trafiła na twój zły humor, będzie bita i wyzywana... w twoim umyśle.
I wyglądasz tak samo jak ja. Zalana łzami, siedząca przed chłodnym światłem monitora w obsesyjnym turkusie. W pokoju jest ciemno, a rozmazany tusz tylko dodaje sytuacji komicznego dramatyzmu. I zaczynasz użalać się i płakać dalej. I po raz kolejny chcesz coś zniszczyć.... i znowu pociągasz nosem, rozumiejąc, że coś z tobą jest jednak nie tak. Widzisz, co robisz, analizując podstawę do zachowania i stawiasz diagnozę.
O jedną kawę za mało dziś rano.