Droga do domu

(z cyklu "Listy do Niej")

A Pani wciąż ze mną. Dniem i nocą.

I dzień dzisiejszy taki bajkowo-nierealny.

Droga ze szkoły do domu – krok po kroku wpisana w pamięć.

Mogłabym zamknąć oczy i pozwolić nieść się wspomnieniu.

Mur, na którym zbierałam ślimaki. Najpiękniejszy mur dzieciństwa.

Droga obok domu mojej pierwszej najlepszej koleżanki. W szybach okien bawialni teraz pewnie odbijają się twarze jej dzieci.

I stara stodoła z jej tajemniczymi wrotami. I bardzo, bardzo stare, zardzewiałe koło od wozu, na którym siadaliśmy i opowiadaliśmy sobie “straszne historie”.

I w końcu droga do domu. I to podwórko, z którego pewnego dnia wybiegł pies i ugryzł moją siostrę, i droga wiodąca prosto w pola, i wspomnienie mojego pierwszego psa – Bimbo – ciągnącego mnie do domu, mnie - zupełnie skołowaną i nie mającą pojęcia gdzie jestem.

I dom “Dutka” – piękna kamienica z wieżyczkami i sterczynami. I opowieści o Dudku mamiącym dziewczynki cukierkami i zatroskane twarze matek...

I podwórze dzieci, które zostały oskarżone o wprowadzenie mnie na drogę obłędu, i wreszcie dom Pani Sanakowej i ogród, i Mój Dom.

MÓJ DOM.

Mój Dom. Aż zapiszczałam z radości na jego widok. Stałam jak zaczarowana.

Wpatrywałam się w jego okna, kominy, daszek ganku i schody do ogrodu.

I ta weranda przeszklona w całości...

Najpiękniejszy dom na świecie.

I ogród! I ogród! I ogród!

Spędziłam w nim najpiękniejsze lata mojego życia.

Poranki na schodach werandy. Oczekiwanie na to, by Słońce nagrzało wodę w starej żeliwnej wannie z lwimi łapami zamiast nóg..

Poszukiwania ślimaków, bo musi Pani wiedzieć, że jestem straszną miłośniczką ślimaków – nie zjadam ich, broń Boże! Całe lata traktowałam moje ogrodowe ślimaki, jak dzieci traktują swoje chomiki, rybki, króliki...

I obłoki zbliżające się do mojej twarzy, gdy – najwyżej jak umiałam – bujałam się na huśtawce.

I ta grusza, o której już Pani wie. I poletko truskawek. I rabarbar pod płotem, i fasola,

i groszek...

A z drugiej strony ogród kwiatowy.

Lewkonie. Lwie paszcze. Końskie łby.

I dzika jabłonka, rodząca małe, koślawe owoce.

I wysoki żywopłot od północy z “oknem na świat” w postaci wyciętego metr na metr fragmentu zieleni. Tam, stając na palcach mogłam zobaczyć stary, niebieski wózek dziecięcy, będący podobno kiedyś moim wózkiem.

I mój skrawek ABSOLUTNEJ PRYWATNOŚCI tuż pod schodami, gdzie hodowałam Moje Słoneczniki i z miną znawcy przedmiotu rozstawiałam sztalugi, rozkładałam farbki, pędzle...

I okno w kuchni, przez które pewnego słonecznego przedpołudnia zapukała do mojego maleńkiego świata normalność i kazała mi powiedzieć z nad miseczki z zupą mleczną -

“nie płacz mamusiu, już wszystko będzie dobrze. Już będę zdrowa”.

Mój Dom.

Mój Dom.

Mój Dom.

Zaczarowana chwila. Ulotna i nietrwała niczym bańka mydlana.

Moje oderwane od rzeczywistości trzy lata i s t n i e n i a.

Wie Pani – wtedy, tam, byłam chyba inną istotą. Myślę, że wraz z moim przyjazdem (a miałam wtedy pięć lat) narodziła się zupełnie odrębna istotka. Istota, właściwie. W pełni świadoma, dojrzała, odrębna od wszystkiego, co później nosiłam i co teraz w sobie noszę Tamten okres, tamte trzy lata były jak wypożyczone od kogoś. Jak za luźne ubranie. Jestem przekonana, że wówczas inkarnowała we mnie osoba, która odeszła wraz z moim stamtąd odejściem. Myślę też tak, dlatego że krótko po moim przyjeździe do B -tyni (do 5 roku życia wychowywała mnie moja ukochana Ciocia Jadzia) zachorowałam. Oszalałam. Lekarze zdiagnolizowali to jako załamanie nerwowe spowodowane zmianą otoczenia, a ja zdołałam się wówczas przekonać, że obłęd to nic ponad inne postrzeganie rzeczywistości.

Może, dlatego dzisiaj o wiele łatwiej jest mi dostrzec rzeczy takimi, jakie są naprawdę. Bez wtłaczania ich w ogólnie funkcjonujące normy, ramy, podziałki.

Gdyby nie brak społecznej akceptacji dla wariatów, poleciłabym popadanie w obłęd, jako cudowną, wstrząsową terapię w chorobie, którą określiłabym jako “normatywną izolacją od normalności”

L - wa, 28 czerwca 2002r.

chwila po północy i po ostatnim od Pani SMS-ie.

Noc. Moja ulubiona cześć doby.

Od zawsze układałam swoje życie tak, by nie musieć rezygnować z tych moich tete-a-tete z nocą.

Poczeka Pani chwilkę na mnie? Pobiegnę na dół po czereśnie dla nas.

Spędzimy tę noc ze sobą, czereśniami i piękną, ogromną ćmą, która wyraźnie postanowiła tu ze mną zamieszkać.

Kasia przygotowała mi tutaj prawdziwe małe mieszkanko. Nawet zaczyna je tak nazywać. Mam tu, na górze jej domu pokoik, kuchnię, łazienkę i wszystko, czego mi potrzeba.

Oj, ta Kasia, ta Kasia...

Są czereśnie, jest ćma no i Pani jest...

Niemal czuję tu Panią namacalnie.

Dzisiaj, podczas spaceru po B -tyni., co chwila brałam Pani dłoń w moje dłonie. Przyciągałam do siebie, tak by szeptem opowiadać Pani historie z mojego dzieciństwa...

“...tu Bożenka połamała kiedyś sanki, zjeżdżając z górki i bardzo bała się przyznać do tego mamie...”

“... a ten mostek – taki dziurawy, spróchniały zupełnie, przenosił nas w dorosłość. A w dole Młynka – zupełnie już dzisiaj zarośnięta...”

“...a tam mieszkała dziewczynka, od której to wszystko się zaczęło...”

“... i droga w pola, gdzie zbierałam chabry i kaczeńce..”

I długo stałyśmy przed Moim Domem.

Pozwoliłam, by stojąc za mną, otuliła mnie Pani ramionami. Wsparłam głowę na Pani. Czułam zapach włosów i wpatrywałam się w ogród i stojący 50 metrów dalej dom.

Byłam tak szczęśliwa, że jest Pani tam ze mną, że to Pani właśnie pokazuję moje skarby. Przesypuję minione chwile niczym perły.

A później ruszyłyśmy w dół drogą.

Przeszłyśmy obok “Piątki” – sklepiku, w którym Żenka (Bożena) zemdlała kiedyś, stojąc w kolejce po świąteczne karpie.

I pokazałam Pani miejsce, gdzie kiedyś zimą wpadłyśmy do rzeki.

Poprosiłam, by nikomu Pani o tym nie mówiła – zwłaszcza mamie.

I opowiedziałam Pani o jeżach przynoszonych do domu przez ojca, i o tym jak tupały, biegając nocą po werandzie.

Aż wreszcie usiadłyśmy na kamiennym mostku i przyznałam się Pani, że wcale a wcale nie chcę stąd odchodzić.

Nie wiem czy te miejsca to początek czy koniec mojej drogi...

Teraz jestem tu z Panią.

Jemy czereśnie i przyglądamy się zygzakom na skrzydłach naszej nocnej przyjaciółki – ćmy.

Być może położę się za chwilę do łóżka. Może ułożę się tak, by móc bawić się Pani włosami (Lubi Pani, gdy ktoś dotyka jej włosów?). Może zapytam: “ a co Pani myśli – zważywszy na Pani zainteresowania fizyką – o biblijnym określeniu człowieka: drgającą cząstką światła?”

A może opowiem Pani anegdotę z mojego życia, o tym, jaką minę miała moja polonistka, gdy recytowałam wiersz zaczynający się od słów:

“Tyle lat jesteśmy razem Miła,

Ale wybacz, tak jak trzeba chyba nie jest

Skoro wciąż musimy siebie przekonywać

Że ty dla mnie, a dla Ciebie ja istnieję.

Przecież nie mam żadnej innej poza tobą

I mieć nie chcę. Tyś jest wieczna i jedyna.

Naszym sercom, tak jak słowom zagroziła

Niedokrwistość, zniechęcenie i rutyna...”

I rosnący niepokój na twarzy tej niezbyt niestety mądrej kobiety, gdy wpatrzona w oczy, śpiącej w tej chwili na dole Kasi, mówiłam o miłości, wytrwałości i niemożności rozstania,

bo... “przecież nie możemy rozstać się trzasnąwszy drzwiami.

Moja dobra, moja miła,

Moja..

.

- Polsko”

I może będziemy śmiały się z ludzkiego lęku przed ośmieszeniem się. Przed śmiesznością.

A może.., a może.., a może poczytam Ci na głos? Chciałabyś?

I przerzucając kolejną stronę powiem “spójrz – nasza przyjaciółka ćma zasnęła... ale już nie sama”. Wtedy Ty uniesiesz się na łokciach i zobaczysz, że do przeciwległej ściany niczym atramentowe obrazy przylgnęły dwa identyczne motyle.

I wtedy zapewne nie oprę się pokusie muśnięcia ustami Twoich opadających na ramiona włosów.

Przymknę oczy i pozwolę, by ich zapach otworzył mnie dla Ciebie.

Pozwolę, by zakradł się i rozgościł we mnie głód Twojej bliskości.

Chciałaby Pani, by tak właśnie się stało?
dobranoc Kochanie