Dolina Wielkiej Miłości

(z cyklu "Listy do Niej")


Idę. Wokół mnie biel pól, łagodnie pofalowane obietnice bogatych zbiorów. Ciemnozielona linia lasu, a za nią pierwsze szczyty gór. Droga kręta, wąska, przy drodze powyginane czasem drzewa. Wierzby.

Idę. Krok po kroku rozdzieram szklisty mróz, twarz pali od zimna. Ręce w grubych, wełnianych rękawicach szukają dodatkowego schronienia w głębiach kieszeni. Zimny wiatr nie daje ciału ani chwili wytchnienia. Spycha je z drogi, plącze nogom oblodzone szlaki... Tutaj, tutaj z brzegu jest trochę rozsypanego żwiru... Niepewne kroki... Zimno, bardzo zimno.

Myślę o Pani...

Pierwsze budynki, solidne niemieckie konstrukcje. Rzeźbione gzymsy. Bramy lepione dłonią kowala.

Hohenliebental - Dolina Wielkiej Miłości. Mój azyl.

Uchylone drzwi pozdrawiają uniesioną dłonią. “Sehr kalt, ja?” . Energiczne potakiwanie głową, daje upust wesołości. Pewnie, że zimno. Zimno w Dolinie Wielkiej Miłości.

W Dolinie Miłości... Tutaj nawet strumyk nazywa się Miłosnym Strumieniem. Zaszyłam się w krainie miłości. Miłości i zimna.

Co Pani robi w taki mróz...? Co Pani może robić..?

Maleńki, wiejski sklepik. Fresk ułożonych w łuk starogermańskich znaków.

Bez słowa wkładam w uprzejmie wyciągniętą dłoń pudełko z 40 - watową żarówką. Piknięcie zdejmowanego kodu - system jedynkowy wytropił mnie nawet na tym końcu świata...

“Bitte schön!, auf Wiedersehen!” (...). “Danke. Tschüs!” - podparte wykwitłym nagle na ustach uśmiechem i już za moment bezkompromisowe “trzask!” drzwi znowu stawia mnie twarzą w twarz z mrozem.

Mróz w Dolinie Wielkiej Miłości

Myślę o Pani... Chciałabym pokazać Pani tę drogę krętą, wąską, posypane szronem pola, litery nad progiem, gdzie teraz stoję. Chciałabym opowiedzieć Pani o Dolinie Miłości. Chciałabym opowiedzieć Pani o miłości właśnie...

Dom. Biel szczytowej ściany, jakby w opozycji do czerni asfaltowej nitki. Mostek. Przerzuconych przez strumień szesnaście wygiętych w łuk desek. Mosiężna klamka w bramie. Jeszcze tylko kilka kroków dzielących mnie od sieni, tam koty tańczące wokół nóg, wysoki próg, sosnowe drzwi i kuchnia. Kuchnia, a w niej drewniany stół pod oknem i rzeźbione dobrotliwością dwa krzesła. I parapet taki szeroki, a na nim siedem różnych kwiatów, jak na wspólnym mianowniku. I piec chlebowy. Wysoki, kaflowy, ciepły...

Patrzę na Pani dłonie, wysunięte nad czarno-czerwienią płyty.

Tak, zimno dziś. Zimno w Dolinie Wielkiej Miłości.

Opowiem Pani o miłości...

Na początek o tej pierwszej, później o tej drugiej i o tej trzeciej...

A później, po herbacie pitej z kubka w tulipany, opowiem Pani o tej ostatniej miłości. O tej, która zabiła we mnie wszelką wiarę i na głucho zatrzasnęła drzwi do nadziei.

To stało się gdy miałam 16 lat. Przyszło samo, otarło się o mnie pieszczotą dłoni w podzięce za pisane na kolanie wypracowanie o  j e j najlepszej koleżance. Później pierwszy erotyczny sen z majaczącym, niekształtnym udziałem kobiety i znowu jej dłoń na mojej, gdy półleżąc na szkolnej ławce, głośno i bez cienia skrępowania dzieliłam się tym snem z koleżankami. A chwilę później nie znające litości odpytywanie pod tablicą i bezpardonowe “Siadaj! Trzy z dwoma!”

- Trzy z dwoma?! Przecież odpowiedziałam na  w s z y s t k i e pytania!?

- Mało? Proszę bardzo! Może teraz odechce ci się głupich snów!

Wściekle wciśnięty do dziennika “niedostateczny” uczy pierwszych, zdumionych jeszcze, pozorów.

I znowu jej dłoń, podnosząca rzucony z impetem zeszyt. Znowu jej dłoń. I jej oczy. I głos...

- Nie przejmuj się.

Zielone źrenice mówiły mi wówczas o strachu, dumie i nadziei. Dawały siłę. Namawiały do buntu...

- Pani profesor! Mogłabym przygotować następny temat na lekcje przygotowania do życia w rodzinie?

- A o czym chcesz mówić?

- Nie wiem... może o  h o m o f o b i i ?

i tamten cudowny, letni wieczór, tuż przed wakacjami, kiedy zabrała mnie od ogniska i zaprowadziła daleko w głąb parku. I ogromny czerwony byk, na którego widok zatrzymałam się tak gwałtownie, że wpadła na mnie w ciemności i omal nas obu nie wywróciła. I chichot. Niemożliwe do opanowania rozbawienie.

- Bardzo się cieszę, że tu przyjechałaś.

i jej usta. Pierwszy, jeszcze nie namiętny, ale już czuły pocałunek. Do dzisiejszego dnia pamiętam tylko tamte usta. Żadnych innych. Pocałunki kobiet, jak koraliki nanizane na wątłą nitkę wspomnień, pocałunki nie do rozróżnienia.

Miałyśmy po siedemnaście lat, gdy ze sobą zamieszkałyśmy. Dwadzieścia jeden, gdy nasze drogi się rozeszły. Dwadzieścia pięć, gdy ponownie usłyszałam w słuchawce jej głos. Dzisiaj ja mam trzydzieści jeden, ona wciąż trzydzieści - nasze życia dzieli pół roku czasoprzestrzeni.

Ona zapewnia mnie, że dziś już nie wierzy w miłość, za to wierzy w przyjaźń i jest jedyną osobą, której ufam. Tylko ona widzi mnie w tekstach piosenek.

to ona pokazała mi Dolinę Wielkiej Miłości z jej, Miłosnym Strumieniem. To ona zapisała na mojej skórze, dłoniach, ustach, na opuszkach palców moją Pierwszą Wielką Miłość. I to ona ją zabiła.

Później przyszła miłość druga. Wyskandowana na wzór obowiązujących norm. Cztery lata podzielone w systemie kwartalnym. Jeden kwartał z nim, trzy bez niego. I Wściekłość wstająca każdego ranka razem ze mną z łóżka. Bunt! Nienawiść do siebie i świata! I siebie! I świata!

Wyrzucałam go ze swojego życia cztery razy. Cztery razy wracał. Nie bał się poniżania, pogardy. Nie bał się nawet razów spadających na jego twarz. Wszystko byleby mógł mnie kochać. Nienawidziłam go! Nienawidziłam siebie. Nienawidziłam świata.

W końcu zrobił coś, za co kazałam mu zapłacić jego własnym życiem.

I przyszła miłość trzecia. Miała znaczek z ryciną dworku w Kartuzach i napisana była drobnym, starannym pismem. Dla tej miłości zostawiłam za sobą zgliszcza wszystkich mostów i objęłam spojrzeniem jedynie skrawek wszechświata wypełniony jej osobą.

Po pierwszych ośmiu miesiącach, regularnie odcinana od każdej pomocnej dłoni, modliłam się o to, by stracić przytomność pod następnym razem. Zwinięta w kłębek na podłodze, wystawiona na pastwę jej wściekłości z wolna uciekałam w obłęd. Jedyne schronienie przed jej obłędem.

Aż w końcu popełniła błąd. Po trzech latach doskonalej izolacji od świata, zbyt pewna siebie, pozwoliła bym podeszła za blisko do drzwi. Uciekłam.

Czwarta miłość, jak błysk flesza i rozsypane na poduszce kruczoczarne loki, otworzyła mi drzwi do prawdziwego pożądania. Zarysowała się pod palcami nienasyceniem i głodem kobiecego ciała.

Piąta, właściwie niechciana, nieudaczny i nieuczciwy < klin klinem>, wprowadziła mnie do świata wyimaginowanych znaczeń i emocji. Naznaczyła odpowiedzialnością za moje własne uczucia i nauczyła pokory.

I szósta, przesycona słowem, zaprowadziła mnie na skraj ludzkiej ułomności. Postawiła przed faktem dokonanym i kazała wybierać pomiędzy Prawdą i Fałszem.

(...) Kuchnia, a w niej drewniany stół pod oknem i rzeźbione dobrotliwością dwa krzesła. I parapet taki szeroki, a na nim siedem różnych kwiatów, jak na wspólnym mianowniku. I piec chlebowy. Wysoki, kaflowy, ciepły. I Pani naprzeciwko mnie, z kubkiem parującej ziołowej herbaty w dłoniach. Dym kadzidełka snuje się wspomnieniem pomiędzy meblami, na kolanach uśpiony pieszczotą kot.

- Jak Pani myśli, dokąd w końcu zaprowadzi mnie ta moja droga wiodąca z Doliny Wielkiej Miłości?