PODWÓJNY ŚWIAT - SEX TO ZWYKŁA ROZRYWKOWA SPRAWA

Zależy mi bardzo, aby tę historię poznały wszystkie osoby bywające w sieci, korzystające z portali przeznaczonych dla osób homoseksualnych. Chciałabym móc uchronić przed niebezpieczeństwem każdą z osób, która w wyniku beznadziejnej samotności szuka ratunku na czatach. To nie jest tekst anty-czatowy. Nie chcę, aby ktoś pomyślał, że chcę zniechęcać ludzi do zaglądania do internetu. Wciąż uważam, ze to jeden z niewielu sposobów na poznanie osób takich jak ja. Moim celem jest wskazanie błędów, jakie zrobiłam.
Teraz z perspektywy czasu je widzę. Wtedy świata poza nią nie widziałam, mimo że drobne wskazówki powinny były mi dać do myślenia już bardzo dawno temu. Przeczytajcie uważnie, bardzo Was proszę. Może i Wy teraz dajecie się komuś zabawiać sobą. Nic dobrego z tego nie będzie. Ja to już wiem. Pozostaje smutek i ból, sama nie wiem, co gorsze. Upokorzenie, zniesmaczenie, wstręt do ludzi i samej siebie. Wspomnienia, wciąż tak żywe sprawiają szarpanie rany, która próbuje się goić. Mimo wszystko chcę o tym opowiedzieć.

Poznałam ją na czacie jakieś dwa lata temu. Nieważne w tej chwili, na którym, mało istotne, jaki miała nick. Była, istniała każdego dnia, gdy zaglądałam na tą stronę. Miło się nam rozmawiało. Każdego wieczoru było fajniej. Wciąż dowiadywałyśmy się o sobie nawzajem czegoś nowego. Było cudownie, każda z Was zapewne przeżywała coś w tym rodzaju. Szybko upływający czas, wciąż niedosyt informacji. Wciąż jej mało i mało. Klasyka znajomości internetowych. Kiedy pierwszy raz rozmawiałyśmy, powiedziała mi o sobie dość dużo. Po pierwszych minutach wiedziałam, skąd jest, ile ma lat, jak ma na imię. Jakie stosunki panują w jej domu rodzinnym. Co robi aktualnie. Dlaczego zagląda do sieci i na czat dla les.

Kierowała nią chęć wyżalenia się. Niedawno została skrzywdzona przez kogoś bardzo dotkliwie. Ktoś zranił ją mocno. To była dziewczyna, którą kochała z wzajemnością, ale w życiu jej ukochanej pojawiła się inna kobieta i stad rozstania, cierpienia i wszystko, co towarzyszy rozpadowi związku. Jej opowieści brzmiały sensownie. Wzbudzała we mnie żal. Ale nie on kierował mną. Odczuwałam chęć poznania kogoś, kto był podobny do mnie. Moja rówieśnica, osoba samotna, bardzo inteligentna, o podobnym poczuciu humoru.

Nadawałyśmy na tych samych falach. Zgadzałyśmy się w wielu kwestiach dotyczących otaczającego nas świata. Pogawędki z czata szybko przeniosły się na GG. Rozmowy wciąż przeciągały się w czasie, potrafiłyśmy spędzić wspólnie w sieci pół nocy. Zwierzałyśmy się sobie. Ona wciąż mówiła o tym, jak bardzo jest jej źle w domu rodzinnym. Jak krzywdzą ją rodzice, którym opowiedziała niedawno o swojej orientacji seksualnej. Matka wciąż robiła jej awantury, wypierała się jej. Ciągłe konflikty i agresja najbliższych zmuszała ją do ucieczek z domu. Wielokrotnie w trakcie rozmowy ze mną gwałtownie przerywała dialog, znikała z netu, następnego dnia tłumaczyła swoje zachowanie awanturą z mamą i ucieczką z domu. W ramach wyjaśnień dodam tylko, nie opowiadam historii o nieletniej dziewczynce poznanej w internecie. Obie zbliżałyśmy się wielkimi krokami do okrągłej trzydziestki.

Karolina (przyjmijmy, że tak właśnie ma na imię), należała do osób chorowitych. Wciąż akcentowała w naszych pierwszych rozmowach, że są tematy, na które nie lubi rozmawiać, bo wspominanie o nich sprawia jej ból, że przyjdzie może kiedyś moment, gdy się przede mną otworzy. Starałam się być osobą taktowną. Czując, że wkraczam na niebezpieczny temat, rakiem wycofywałam się, nie chcąc burzyć spokoju mojej ulubionej rozmówczyni.

Po kilku tygodniach codziennych wieczornych rozmów Karolina poinformowała mnie, że przez najbliższe dni albo tygodnie nie będzie jej w necie, ponieważ idzie do szpitala. Nie chciała wyjawić szczegółów, nie nalegałam - wiedziałam jednak, że będzie mi bardzo brakowała jej towarzystwa. Przywykłam do jej obecności, polubiłam nasze rozmowy. Fantastycznie jest móc zasypiać po miłej rozmowie, z uśmiechem na ustach. Karolina sprawiała, że świat stawał się bardziej kolorowy. Było mi dobrze w jej wirtualnym towarzystwie mimo że byłam wtedy związana z kimś na stałe. Wiem, nie byłam święta. Osoba, którą kochałam, zasypiała sama w łóżku obok, gdy ja świetnie się bawiłam w towarzystwie cudownej wirtualnej postaci. Zauroczyła mnie sobą. Nie chciałam niczego bardziej, jak bliżej ją poznać i przekonać się, jak bardzo uroczą jest osobą w realnym świecie.

Wracając do meritum... Powiedziała mi, że idzie do szpitala i wróci za jakiś czas. Naprawdę przejęłam się jej losem. Poprosiłam w ramach spontanicznego odruchu o numer telefonu komórkowego. Bez oporów podała mi go bez prośby nawet o mój numer. Powiedziała tylko, że będzie jej miło, gdy czasem o niej pomyślę i odezwę się. Swoją postawą wzbudziła moją ufność. Czyż to nie cudowne? Zaufała mi bez konieczności narażania mnie na kłopoty.

Następnego dnia bez opamiętania pisałam do niej smsy, chociaż nie mogłam liczyć na odpowiedź. Mimo mojej ufności, wiadomości wysyłałam z bramki internetowej. Nieobecność Karoliny trwała kilka dni. Wróciła wreszcie ku mojej ogromnej radości. Serdecznie dziękowała za smsy. Twierdziła, że pozwoliły jej przetrwać trudne chwile, że to cudowne uczucie mieć świadomość, że gdzieś, ktoś wciąż myśli ciepło i wspiera duchowo. Ujęło mnie jej podejście do mojej osoby. Pisała to, co chciałam usłyszeć. Była cudowna, wręcz doskonała w każdej kwestii. Nasz zwyczaj pogawędek wirtualnych został przywrócony. Znów było cudownie, choć Karolina wciąż wspominała o swoim kiepskim stanie zdrowia. Przepraszała za chwile złego samopoczucia, co było spowodowane chorobami i zachowaniem mamy, która mimo chorób jedynej córki, wciąż robiła jej tzw." jazdy" w domu. Było mi jej żal, starałam się wywoływać na jej buzi uśmiech. Chciałam, aby choć w moim towarzystwie czuła się dobrze.
Zapewniała zresztą, że tak jest. Wiele słodkich słów skierowanych do mnie sprawiło, że żyłam jak w amoku. Czekałam każdego dnia na wieczór z nią. Chciałam ją poznać. Spotkać się. Wszystko, czego wtedy pragnęłam, było skierowane przeciwko mnie. Jeszcze tego nie wiedziałam. Byłam spragniona przygody z kimś cudownym. Znajomość z nią dawała perspektywy na coś niesamowitego. Jednego z naszych wieczorów znowu wojnę rozpętała mama Karoliny. Rozmowę przerwała brutalnie awantura w domu rodzinnym Karoliny. Sprawiła, że podałam jej swój numer telefonu. Poprosiła o możliwość porozmawiania ze mną poza siecią za chwilę, gdy tylko wyjdzie z domu. Znowu musiała uciekać, zejść z oczu swojej rodzicielce. Zastanawiałam się, jak może matka tak traktować własne dziecko. Przecież ją krzywdziła. Karolina zadzwoniła chwilę po wyjściu z internetu i z domu. Miała cudny głos, oczarowała mnie jeszcze bardziej. Cieszyłam się, że mogę ja usłyszeć. Że możemy porozmawiać. Ten wieczór był inny od poprzednich.

Następnego dnia rano dostałam miłego sms-a. Życzyła mi miłego dnia i dziękowała za rozmowę, dzięki której przetrwała trudny wieczór. Czułam się potrzebna i doceniona. Mimo kontaktu telefonicznego i nieustających od tego dnia sms-ów, wciąż starałyśmy się porozmawiać wieczorami na GG. Wciąż było cudownie, mimo że te kontakty stawały się niewystarczające. Odczuwałyśmy niedosyt. Zbyt małe możliwości internetu i telefonii komórkowej.

Rozmawiając któregoś dnia z Karoliną na GG, zorientowałam się, że jest między nami ktoś jeszcze. Dzieliłam się moją rozmówczynią z kimś innym. Zapytałam, czy moja intuicja się myli, w odpowiedzi usłyszałam szczerze, że faktycznie z drugiej strony jest tajemnicza "Holenderka". Mimo mojej trudnej do ukrycia zazdrości nie miałam prawa do okazywania czegokolwiek tyczącego uczuć, skoro wciąż byłam z stałym związku z moją pierwszą miłością. Nie komentowałam zatem mojej wieczornej konkurentki, delikatnie wyciągałam informacje na jej temat, starałam się nie zdradzać.
Przyszedł dzień, gdy Karolina opowiedziała mi o swoich planach na przyszłość. Była absolwentką akademii ekonomicznej. Nie miała stażu. Szukała bezskutecznie pracy od wielu miesięcy. Wciąż była uzależniona od rodziców a szczególnie od matki, która nie dawała jej żyć. Jedyna perspektywa na jakiekolwiek przetrwanie dawała jej propozycja "Holenderki" na wyjazd do pracy na obczyznę. Dziewczyna ta oferowała się z pomocą. Obiecała zapewnić mieszkanie, pomóc poszukać pracę. Rola przewodnika krajoznawczego i duchowego. Karolinie spodobał się pomysł. Chciała bardzo wyrwać się z domu. Perspektywa pracy w Unii Europejskiej kusiła. Ponieważ władała kilkoma językami, dała się przekonać, że to być może okazja jedyna w swoim rodzaju. Spotkały się w Polsce po raz pierwszy. Polubiły jeszcze bardziej, uzgodniły szczegóły. Holandia stała otworem.

Smutek mnie ogarnął na wieść o ich pierwszym spotkaniu i o podjęciu decyzji o wyjeździe. Nie miałam wpływu na to, co zrobi Karolina i na to, co czuję w chwili jej wyjazdu. Żałowałam, że nie udało się nam spotkać. Bałam się, że stracę z nią kontakt. Zbliżał się koniec roku. Smutek potęgowała kończąca się jesień, początek rozchlapanej zimy. Długie wieczory miały nabrać smutnego klimatu. I tak było. Wyjechała, obiecując jednak szybki kontakt tuż po zorganizowaniu sobie życia w obcym kraju, wśród nowych ludzi. Czekałam na jej sygnał bardziej niż na cokolwiek innego od dawna. Czekałam i się doczekałam. Ten dzień nadszedł kilka tygodni później. Kilka bardzo długich tygodni później. Moja radość była ogromna.

Karolina

Drobna niska czarnula. Dwudziestoośmiolatka z kilkoma kompleksami. Od urodzenia nieco chorowita. Przeszła kilka pobytów w szpitalu. Jest jedynaczką, więc wciąż otoczona ogromnym parasolem przez jej rodziców. Mimo wieku i dojrzałości wciąż pozostaje ich małą, schorowaną dziewczynką, w myśl zasady - zagłaskać kotka na śmier. Karolina postanowiła jak najszybciej usamodzielnić się i zdobyć niezależność. Skończyła z wyróżnieniem AE. W rozrzewnieniem wspomina okres nauki. Lata studenckie spędziła w innym mieście, z dala od troskliwych rodziców. Nauczyła się samodzielności. Nauka przychodziła jej bez szczególnego wysiłku. Zaliczała kolejne lata bez trudu ku zazdrości młodzieży studiującej z nią. Mimo łatwości w zdobywaniu wiedzy zaskarbiła sobie sympatię bardzo wielu osób na uczelni. Pojawiła się także ona. Beata studiowała z nią na roku. Mieszkały razem w akademiku. Świetnie się rozumiały, razem uczyły i razem szalały na imprezach studenckich. Stanowiły parę przez ponad 3 lata. Później ich miłość wygasła.
Przyjaźnią się do dzisiaj. Lubią wspominać dobre stare czasy.

Karolina próbowała związać się z mężczyzną. Tuż po rozstaniu z Beatą poznała Krzysztofa. Dwa lata starszego i bardzo w niej zakochanego chłopaka. Był przystojny i bardzo inteligentny. Dziewczyny zazdrościły Karolinie szczęścia a ona zastanawiała się, o co im tak naprawdę chodzi. Nie była z nim szczęśliwa. Rozumieli się. Dużo czasu spędzali razem, ale każda próba zbliżenia była dla Karoliny chwilą grozy. Nie była w stanie dopuścić do sytuacji kontaktu fizycznego. Sam pocałunek stanowił dla niej problem. Nie pociągał jej. Był świetnym przyjacielem i na takim poziomie starała się zachować ich bliskość. Jemu to nie wystarczało. Prosił, poznał jej rodziców, wkradł się w ich serca. Był często zapraszany na weekendy. Umiał zrobić dobre wrażenie. Rodzice byli szczęśliwi. Niestety, dla Karoliny ta znajomość stała się zbyt trudna. Tęskniła za kobieta, za jej wrażliwością, czułością, ciepłem.
Rozstali się po jakimś czasie. Krzysztof bardzo to przeżył. Nie potrafił zrozumieć. Nie ponał jednak prawdy. Za bardzo się bała, że dowiedzą się rodzice. Że złamie im serca.

Wtedy jeszcze łudziła się, że uda jej się uniknąć ich rozczarowania. Po skończeniu studiów i zdobyciu tytułu magistra wróciła do domu w nadziei na szybką pracę. Niestety, rynek okazał się zbyt okrutny. Nie było szans na podjęcie zatrudnienia. Miesiące szybko płynęły a Karolinę zaczęło ogarniać uczcie beznadziei. Potworne przekonanie, że w rodzinnym mieście nigdy nie będzie w stanie się usamodzielnić. Zawsze będzie skazana na łaskę rodziców.

Ucieczką od kłopotów dnia codziennego stał się internet. Poznawała tam nowych ludzi. Zawierała przyjaźnie, szukała bratniej duszy a być może i miłości. Wreszcie pojawiła się osoba, w której odkrywała wrażliwość podobną do jej wrażliwości. Świetnie się rozumiały. Codziennie rozmawiały. Łączyło je wiele, podobne poczucie humoru, podobne poglądy a przede wszystkim orientacja seksualna. Ela mieszkała w Holandii. W państwie słynącym z dużej tolerancji wobec ludzi homoseksualnych. Kuszącym stał się dla Karoliny świat, w którym pragnienie wolności i prawa do szczęścia jest osiągalne i wymaga tylko dobrej woli osób, które postanawiają być razem.

Po kilku miesiącach wirtualnej przyjaźni postanowiły się spotkać. Ela zaproponowała Karolinie wyjazd do siebie. Miała świetne warunki bytowe. Przebywała tam od kilkunastu lat. Miała dobrą pracę, własne mieszkanie. Świetnie znała język. Mogła zawsze liczyć na pomoc grona sprawdzonych przyjaciół. Karolina nie miała nic do stracenia. A wierzyła w to, że zacznie wreszcie pracować, zdobędzie niezależność, usamodzielni się. Rodzice kupili jej w kraju mieszkanie, które właśnie powstawało na jednym z nowych osiedli. Potrzebne były pieniądze na jego urządzenie. Tak bardzo potrzebowała zmian w swoim życiu. Była zmęczona beznadziejnością, w jakiej dane było jej żyć. Pomysł wyjazdu był szansą na lepsze jutro. A poza argumentami natury materialnej górę wzięły jak zwykle uczucia. Chciała kochać i być kochaną. Nie wybaczyłaby sobie nigdy, gdyby przegapiła być może szansę na szczęśliwy związek, jaki planowała z Elą.

Obie postanowiły powiedzieć rodzicom Karoliny o tym, że chcą być razem i rozpocząć wspólne życie. Nie spotkały się z aprobata. Ze strony mamy Karoliny padły bardzo obraźliwe słowa. W jej mniemaniu homoseksualizm to zboczenie, które powinno się leczyć. Wybryki natury i wmawianie sobie czegoś, co jest ciężką choroba, na którą można znaleźć skuteczne lekarstwo. Żadne argumenty jej nie przekonywały. Nawet opinia lekarzy była podejrzanym spiskiem. Szok, jaki wywołała szczerość, sprawił, że decyzja wyjazdu stała się jeszcze łatwiejszą. Chwilę później obie dziewczyny mieszkały razem w państwie tak bardzo obcym dla Karoliny. Żle zniosła pierwsze tygodnie na obczyźnie. Ela, z czarującej osoby stała się apodyktyczną kobietą, dająca sporo, ale żądającą w zamian jeszcze więcej.

Na szczęście, ucieczką od codzienności stała się dla Karoliny praca. Dostała zatrudnienie na czarno w jednej z restauracji. Praca ponad siły momentami, ale dobrze płatna. Wreszcie jakieś pieniądze dające możliwość usamodzielnienia. Odezwała się do mnie kilka dni po wyjeździe. Cieszyłam się, że to zrobiła, czekałam. Mówiła, że jest jej ciężko, że nie czuje się dobrze, ale to kwestia czasu, że wierzy w lepsze jutro... że tęskni i chciałaby, abym tam mogła być z nią. Pisała tak... pięknie. Znowu codziennie mogłyśmy rozmawiać wieczorami przez GG. Znowu krążyły między nami smsy.

Było fantastycznie, szczególnie, że obie chciałyśmy się spotkać. Pierwszy raz ujrzałam ją, gdy przyjechała do mojego miasta przy pierwszej okazji pobytu w kraju. Odebrałam ją na dworcu PKS. Długo oczekiwana chwila nadeszła wreszcie. Spędziłyśmy wspólnie dwa dni i było naprawdę cudownie. Do niczego między nami nie doszło - było to przecież nasze pierwsze spotkanie. Byłam zachwycona jej postawą - rozumiała, że ja nie mogę i nie chcę, mimo że pokusa była ogromna. Powiedziała, że będzie czekać... ujęła mnie tym bardzo. Rozstawałyśmy się w wielkim smutku. Wyjechała znowu za granicę, ja zostałam, oczekując na sygnał od niej. Sms-y krążyły między naszymi telefonami z prędkością światła. Nieważne były koszty. Wciąż było nam mało.
Któregoś dnia zadzwoniła do mnie Ela, osoba, z którą mieszkała Karolina - właściwie, u której mieszkała. Zrobiła mi awanturę, krzyczała, że powinnam dać spokój Karolinie, bo moje istnienie burzy ich wspólne życie. Że nie mogę kontaktować się z Karoliną więcej, bo ją krzywdzę... nie rozumiałam, o co chodzi - jeden wniosek - to zazdrość Eli... ale Karolina zapewniała mnie, że nic ich nie łączy, że kocha mnie i niebawem wróci do Polski. Przepraszała za ten incydent, mówiła, że jest jej przykro i źle na świecie, bo Ela okrutnie ją traktuje, jak swoją własność - decyduje o jej życiu i kontaktach z rodziną i przyjaciółmi. Było mi jej naprawdę bardzo żal. Kilka dni później było już ok.- pogodziły się, dogadały i znowu mogły mieszkać pod jednym dachem... podobno - ile w tym prawdy - teraz nie wiem, wtedy tak myślałam.

Później nadeszły święta, kolejny jej kilkudniowy pobyt w kraj, znowu nasze spotkanie i trudne rozstanie. Wyznanie uczucia... coś niesamowitego. Do tego stopnia, że zdecydowałam się rozstać ze swoją dziewczyną. Nie stanowiłyśmy już od dawna udanego związku, właściwie łączyło nas przyzwyczajenie i wspólne mieszkanie. Podjęłam decyzję, rozstałyśmy się mimo że przez jakiś czas byłyśmy jeszcze zmuszone mieszkać razem. Z Karoliną zaczęłyśmy snuć plany na przyszłość. Pod koniec roku nasze stosunki w nienaturalnie dziwny sposób się ochłodziły. Ona dużo pracowała, ja też dostałam pracę, która mnie bardzo absorbowała. Coraz bardziej sporadyczne telefony, smsy bez entuzjazmu. Jakby zimno za oknami ochłodziło nasze stosunki. Obie nie znałyśmy powodu tak dziwnego obrotu sytuacji. Czasami rozmawiałyśmy w sieci, wpadając na siebie przypadkiem na GG. Ona pytała, co u mnie słychać - odpowiadałam, że bez zmian, wciąż mieszkam ze swoją ex, ale to kwestia czasu, że dużo pracuję i wciąż brakuje mi wolnego czasu.
Gdy pytałam jak ona sobie radzi, pisała podobnie, dużo pracy, mieszka wciąż tam, gdzie mieszkała, wciąż się kłócą, ale czasami jest nawet miło.

Taki stan trwał kilka tygodni. Przerywany był naturalnie przeze mnie ogromną tęsknotą i wspomnieniami wspólnych chwil. Czasami w chwili słabości pozwalałam sobie na płaczliwego i szczerego sms-a, w ramach rewanżu otrzymywałam równie ciepłe słowa. Obie nie wiedziałyśmy, co się stało i dlaczego. Do tej pory nie wiem.

W lecie Karolina znowu była w kraju, zaproponowała spotkanie. Zgodziłam się na nie, chociaż czułam, że nie powinnam. Spotkałyśmy się po raz kolejny. Niestety, to nie była osoba, która mnie tak ujęła. Była dziwna, nieobecna. Wciąż zajęta swoim telefonem. Wciąż ktoś do niej dzwonił, tak naprawdę mało miała czasu na rozmowę ze mną, choć we Wrocławiu była kilka godzin. Siedziałam naprzeciw niej i pytałam sama siebie jak to możliwe, że nie umiemy ze sobą rozmawiać. Nie miałam pojęcia, dlaczego jest taka zimna i oschła. Mówiła o swojej pracy tam, o znajomych, których poznała dzięki Eli. Była miła, ale nie taka, jaką ją poznałam.

Dopiero przy pożegnaniu dostrzegłam w oczach tę osobę, której szukałam przez cały dzień. Stałyśmy naprzeciw siebie na dworcu, podjechał pociąg. Powiedziała dziękuję i przepraszam, delikatnie cmoknęła mnie w szyję i wsiadła do środka. Zrobiło mi się dziwnie, czułam przez moment obecność tamtej Karoliny. Poczułam znowu tęsknotę za nią. Nie spojrzałam nawet na odjeżdżający pociąg, odeszłam ze łzami w oczach tak, aby ona ich nie widziała. Nie powinna, już nie.

Chwilę później wyprowadziła się ode mnie moja ex. Pierwszą osobą, której chciałam o tym powiedzieć, była oczywiście Karolina. Ale nie umiałam, uważałam, że dla niej to nie ma znaczenia prawdopodobnie. Przyznała mi kiedyś na czacie w czasie naszych "zimnych chwil", że poznała kogoś w sieci. Że spotyka się z nią. Że Ktoś jest. Wiedziałam o tym. Bolało, ale zaakceptowałam jej wybór. Każdy ma prawo do własnych wyborów. Któregoś wieczoru odbyłyśmy na długą i szczerą rozmowę. Pytałam, dlaczego tak się stało. Dlaczego była taka dziwna, gdy się spotkałyśmy w lecie. Powiedziała, że była zmęczona czekaniem, nie wierzyła w moje rozstanie z ex, poznała kogoś, z kim chce być i zrobi wszystko, aby tak się stało. Powiedziałam jej, że jestem już sama, ale oczywiście rozumiem. Nie ten czas, nie to miejsce... tak czasami bywa. Nasze drogi się minęły. Trudno. Nie życzyłam jej źle, chciałam, aby była szczęśliwa, sama zaczęłam nawiązywać nowe znajomości, z których, niestety nic nie wyszło.
W te święta nie spotkałyśmy się nawet. Nie było czasu, Karolina była w kraju na bardzo krótko, ja pracowałam, poza tym charakter spotkania był z góry przesądzony, więc aby nie rozdrapywać ran, nie nalegałyśmy na nie za bardzo. Minęła zima przy naprawdę znikomych spotkaniach w necie. Karolina opowiadała mi o swojej aktualnej dziewczynie. O swojej pomyłce w wyborze, o sposobie zachowania wybranki. O swojej pomyłce w wyborze, o sposobie zachowania jej wybranki. Kłóciły się według relacji Karoliny. Tamta dziewczyna miała wciąż pretensje do Karoliny o wszystko. Wykańczała ją psychicznie.
Takie informacje przekazywała mi Karolina. Teraz domyślam się, że była to część gry, której wtedy nawet nie podejrzewałam. Minęła zima, nastała wiosna a wraz z nią naturalna chyba potrzeba bliskości drugiego człowieka. Powiew ciepłego wiatru kusił do napisania choć sms-a do Karoliny. Każdy promyk słońca przypominał mi o jej istnieniu. Któregoś dnia uległam. Odezwałam się pierwsza. Pamiętam ten dzień jak dziś, wysłałam do niej wiadomość o takiej treści:

nie wypełniony tobą
mój pokój się nie kończy
nie ma ścian
ani okien
mój niepokój o ciebie
ogromnieje
czcionkami maszyny śledzę
urwany rytm twoich kroków
i jestem bezsilna

i nie umiem ani pisać
ani kochać
- Halina Poświatowska -

Szybko doczekałam się odpowiedzi. Od tej chwili nasz wzajemne stosunki nabierały ciepła. Dużo rozmawiałyśmy o tym, co za nami. Analizowałyśmy nasze zachowania, wyciągałyśmy wspólnie wnioski, w nadziei, Dużo rozmawiałyśmy o tym , co za nami. Analizowałyśmy nasze zachowania, wyciągałyśmy wspólnie wnioski w nadziei, że nigdy już nie dopuścimy do takiej sytuacji. Poczułam wreszcie, że zaczyna się dziać w moim szarym życiu coś pozytywnego. Umówiłyśmy się, że od tej pory będziemy mówiły o wszystkim, co czujemy i myślimy szczerze, aby nie marnować życia na niedomówienia i stracone możliwości spędzenia pięknych chwil.
Karolina znowu zaplanowała przyjazd do Polski. Zaproponowała spotkanie mimo że nie musiała, bo i tak nie chciałam niczego innego na świecie jak spotkania z nią. Omówiłyśmy datę naszej randki. Przyjechała wreszcie do mnie, wspólnie pojechałyśmy dalej - w góry. Zarezerwowałam pokój w milutkim pensjonacie, spędziłyśmy razem dwa dni. Romantyczny wieczór przy blasku świec i dobrym winie, wreszcie spokojny czas na rozmowy i nadrobienie straconego okresu. Było wspaniale. Zaczęłyśmy planować przyszłość. Pół nocy przegadałyśmy o tym, co było i co będzie.
Ona płacząc opowiadała, jaka jest szczęśliwa, że mnie spotkała. Jak bardzo jej pomogłam w chwili, gdy wyjechała za granicę. Mówiła, że świadomość mojego istnienia, fakt, że myślę o niej, sprawiał, że jakoś przetrwała najtrudniejszy okres w Holandii. Że tęskniła za mną tak bardzo, że czasami aż fizycznie bolało. Leżałam, obejmując ją swoimi ramionami i wierzyłam w każde słowo. Jej łzy sprawiały, że zakochiwałam się coraz bardziej. Zwierzyła mi się ze swojego niełatwego dzieciństwa. Co chwilę miała łzy w oczach, widziałam je. Czułam, że jest szczera, ufałam jej. Chciałam się z nią kochać, ale pragnęłam, aby nasz pierwszy raz był czymś naprawdę szczególnym. Chciałam poczekać, ona tego tym razem nie rozumiała. Rozpłakała się, przytuliła do mnie i zapytała, czy unikam ją ze względu na moją ex.
To nie była prawda naturalnie. Poczułam się jakoś dziwnie po tym pytaniu, ona faktycznie mogła tak zinterpretować moje zachowanie. Mimo że rozstałam się z moją ex kilka miesięcy temu a i wcześniej niewiele nas łączyło. Nie potrafię tak naprawdę powiedzieć z ręką na sercu, dlaczego się tak broniłam. Pociągała mnie bardzo, czułam, że z wzajemnością. Może miałam barierę spowodowaną którąś z naszych poprzednich rozmów. Zapytałam kiedyś, jak dużo miała partnerek seksualnych. Miała pewne opory przed wyjawieniem prawdy, ale powiedziała w końcu, że było ich sporo. Nie podam teraz liczby, bo to naprawdę nie ma większego znaczenia dzisiaj. Faktem jest, że świadomość tej liczby nie ułatwiała mi życia, mimo prób tłumaczenia przeze mnie jej wcześniejszego życia. Przecież przyznała, że jestem jedyną osoba, którą tak mocno pokochała, że jest tym faktem zaskoczona, bo była przekonana, że nie jest zdolna do tak silnych uczuć.

Wracając do naszej wspólnej nocy... była cudowna i zbyt krótka. Na samo wspomnienie tych chwil robi mi się gorąco. Naprawdę, niesamowite doznania i jak mi się wydaje nie tylko dla mnie. Przed nami kolejne bolesne spotkanie, z tym że to zyskało na sile parokrotnie. Zaplanowałyśmy wspólne wakacje, przybliżony termin. Omówiłyśmy wspólnie miejsca, w których chciałybyśmy spędzić pierwsze wspólne wakacje. Miałam zająć się organizacją w Polsce wyjazdu, ona wracała do Holandii po raz ostatni. Postanowiła, że wróci na stałe do kraju w czerwcu, najpóźniej w czasie wakacji. Chciała tam dokończyć szkołę językową, zarobić jeszcze trochę pieniędzy i zacząć życie na nowo... ze mną. To wszystko brzmiało tak realnie. Miała zamieszkać we Wrocławiu, gdzie powstawało jej mieszkanie, obiecałam pomóc jej w szukaniu pracy, byłam pewna, że nam się uda. Zaczęłam się nawet rozglądać, rozmawiać ze znajomymi. Miałyśmy obiecujące perspektywy. To rozstanie mimo smutku ogarniającego mimo woli, napełniało wiarą w super przyszłość.
Czułam, że ją kocham i to z wzajemnością. Było cudownie. Przed jej wyjazdem z Polski spotkałyśmy się jeszcze raz, tym razem bez żadnych wątpliwości z mojej strony wpadłam w jej ramiona bez opamiętania. Znowu nie żałowałam. Było nam jak w raju. Wspaniały sex, fundamentami takiego przeżycia według mnie musiało być prawdziwe szczere i głębokie uczucie. Wyjechała...

Miałyśmy przed sobą góra trzy miesiące rozłąki. Wakacje zbliżały się wielkimi krokami. Zrobiłam rozeznanie w biurach podróży. W jednym z zaprzyjaźnionych zarezerwowałam wstępnie nasz urlop. Cieszyłam się jak dziecko. Ona odliczała dni mimo że wciąż nie potrafiła wskazać daty powrotu na stałe do kraju. Zmieniała terminy, zasłaniając się pracą i brakiem pieniędzy. Później szkoła, tzn. zakończony pomyślnie kurs kusił do podjęcia kolejnego - bardziej zaawansowanego stopnia. Oczywiście, ambicje bardzo cenię w ludziach, tylko nie lubię niezdecydowania. Zmieniane terminy były przeplatane informacjami o wyczynach niedobrej dla Karoliny Eli - właścicielki mieszkania w Holandii. Jednego dnia po kłótni pakowała się, aby wracać do domu, następnego zmieniała decyzję. Nie rozumiałam tego.
Dzwoniła do mnie, mówiła, że cierpi nie tylko psychicznie, gdyż Ela wyżywa się na niej również fizycznie. Wciąż miała kłopoty zdrowotne, w domyśle tak jej organizm reagował na ciągłe stresy. Wściekałam się na cały świat, że nie możemy być razem, wnerwiałam się na Elkę, że śmie krzywdzić Karolinę... denerwowałam się na siebie, że jestem bezradna. Prosiłam, aby wróciła do Polski wcześniej. Mówiłam, że sobie poradzimy we dwie. Mówiła, że myśli o tym. Za kilka dni stwierdzała, że wytrzyma jakiś czas, aby było nam łatwiej w przyszłości. Umiała postępować ze mną w czarodziejski sposób. Ufałam jej, wierzyłam. Miłość jest ślepa...

Im bliżej wakacji, tym bardziej unikała rozmów na temat wyjazdu i urlopu. Nie przejmowałam się tym aż tak mocno, tak bardzo za nią tęskniłam, że było mi obojętne, gdzie pojedziemy, bylebym mogła się z nią spotkać. Z biegiem czasu dyplomatycznie sama omijałam ten temat, wiedziałam, że i jej jest ciężko, przeżywa te miesiące nie mniej niż ja i jest jej trudniej, bo nie ma tam nikogo, komu mogłaby się wypłakać. Gdy zaczęły się wakacje, a ona wciąż była tak daleko - zwątpiłam, mimo łudzenia się, że gdziekolwiek, ale spędzimy choć kilka dni wspólnie.

W sierpniu moja miłość pojawiła się w kraju. Nie zadzwoniła, tak jak dotychczas tuż po wyjściu z autokaru. Milczała dwa dni, czułam, że znowu coś jest nie tak. Nie wytrzymałam, napisałam sms-a. Odpisała, że miała dużo spraw do załatwienie po przyjeździe i że zadzwoni, jak tylko będzie miała chwilę wolną. Już wtedy żałowałam, że zrobiłam pierwszy krok. Następnego dnia zadzwoniła faktycznie, mówiła, że znowu ma problemy zdrowotne, że musi pojechać do kliniki gdzieś na wybrzeże, bo ma załatwione miejsce przez znajomych. Po powrocie chciała się ze mną spotkać, znowu wyczuwałam znany już, niestety, chłód. Znowu byłam skazana na... czekanie. Znowu nie wiedziałam tak naprawdę na co. Napisała mi w sms-ie, że po kuracji i kilku dniach w kraju musi jednak wrócić do Holandii. Nie wspomniała nawet słowem o naszych wspólnych wakacjach. Bałam się pytać. Przecież była chora. Brakowało mi jej... wciąż.

Kilka dni później zadzwoniła do mnie, płakała... nie mogłam jej uspokoić. Powiedziała, że właśnie przyjechała za nią do Polski Ela z jej rzeczami. Że kazała jej już nie wracać do jej mieszkania, że spakowała wszystkie rzeczy, więc może zostać w kraju na stałe. Ona płakała, w tle słyszałam szum morza... a ja się cieszyłam, bo wreszcie wydawało mi się, że los zaczyna nam pomagać. Próbowałam ją pocieszyć. Prosiłam, aby szybko wróciła z wybrzeża, że pomogę jej wszystko zorganizować we Wrocławiu, mam pomysł na jej pracę. Że damy sobie razem radę. Ona nie przestawała płakać. Z mojej twarzy nie schodził uśmiech. Zaczęłam na gorąco planować. Rozmawiałam z dobra znajomą na temat pracy dla Karoliny. Miałam zdobyć tylko jej cv i list motywacyjny. Mimo braku oświadczenia miała szansę na naprawdę dobrą pracę. Miała mieszkanie w centrum miasta... miała mnie.

Milczała przez kilka dni, później odezwała się z zupełnie innej części kraju, była w jednym z większych miast w Polsce... u znajomych jak twierdziła. Powiedziała, że potrzebuje czasu, aby sobie ułożyć wszystko na nowo. Chciała pobyć u swoich przyjaciół jeszcze z czasów studiów jak mówiła. Rozumiałam, starałam się, próbowałam wspierać... wciąż czekałam, kiedy nadejdzie czas dla mnie. Nie nadchodził, wręcz przeciwnie... milczenie zastąpiło uczucia. Znowu czułam się nieswojo. Zaczęłam podejrzewać oszustwo. Broniłam się przed tymi myślami, jak umiałam, po tym, co nas łączyło, nie mogło się dziać źle między nami w nieskończoność.

Przez najbliższe dni Karolina krążyła między wybrzeżem a tym miastem o czym mnie czasami informowała w sms-ach. Nadszedł później dzień, gdy zadzwoniła do mnie z kolejną "dobrą" wiadomością. Ela przyjechała po nią, przeprosiła, błagała o powrót. Karolina była w rozterce, nie potrafiła znowu podjąć decyzji. Pytała co jej radzę, jakby nie było tych wszystkich poprzednich długich miesięcy. Tym razem miałam dość. Powiedziałam, że radzę jej, aby się nad sobą i swoim życiem zastanowiła. Postanowiłam tym razem, że dłużej nie dam się oszukiwać. Podziękowałam jej jedynie za obietnicę wspólnych wakacji. Poprosiłam, aby już więcej się ze mną nie kontaktowała. Spełniła moją prośbę, przez kilka dni nie dawała znaku życia. Pewnego popołudnia dostałam sms-a z prośbą o spotkanie. Napisała, że jest we Wrocławiu w kawiarni w Rynku z koleżanką ze studiów. Prosiła, abym do nich przyszła. Odpisałam, że gdybym miała ochotę z nią rozmawiać, to z całą pewnością nie przy świadkach.
Natychmiast odpisała, że koleżanka jest jej dobrą przyjaciółką wtajemniczoną w jej życie osobiste. Czułam, że Karolina z jakiegoś powodu boi się konfrontacji ze mną sam na sam. Byłam stanowcza. Zaprosiłam ją w inne miejsce, przyszła sama - koleżanka udała się do knajpki tuż obok. To było dziwne. Wcześniej obie bawiły się w pewnej wrocławskiej winiarni, delektowały się zatem winami. Karolina, korzystając z mojej gościny, poprosiła o piwo, z każdym łykiem była bardziej wstawiona. Zaczęłam się bać o nią i jej, chociaż byłyśmy w miejscu publicznym. Mówiła, że nie rozumie, dlaczego z nią tak postąpiłam. Dlaczego się wycofałam. Jak mogłam ją tak potraktować. Że przecież nie zrobiła nic złego. Że musi jednak wyjechać na jakiś czas, ale przecież wróci do mnie, bo wciąż mnie kocha.
Znowu mówiła o tym, jak jej ciężko w domu rodzinnym. Że nie umie dogadać się z mamą, mimo że się kochają, nie potrafią mieszkać pod jednym dachem. A mieszkanie we Wrocławiu nie jest jeszcze gotowe, nie ma pracy... i nie dostanie jej, bo nie ma doświadczenia i tak w kółko. Biedna i porzucona przez wszystkich musiała mimo że nie chciała wyjechać z kraju do tej "złej Elki" i być skazaną na jej łaskę, bo nie widzi możliwości innego rozwiązania. Wysłuchałam niemal w milczeniu. Gdy skończyła delikatnie zaczęłam swoją kwestię, że pracę będzie miała, właściwie już ją ma, że mieszkanie to też niewielki problem, tak naprawdę, że jej pomogę, bo po to mnie ma... zanim skończyłam, zadzwonił jej telefon. Telefonowała jej przyjaciółka z knajpy obok z pytaniem, jak długo ma tam siedzieć sama. Słodko się poczułam, szczególnie, że nasza rozmowa nie trwała więcej niż 20 min. Chcąc być taktowną, zaproponowałam, aby jej koleżanka dołączyła do nas, co się stało dokładnie za siedem, góra dziewięć sekund.
Nie znałam jej towarzyszki, nawet o niej nie słyszałam nigdy wcześniej. Znowu czułam się... dziwnie. Chciałam, aby to spotkanie dobiegło końca tak naprawdę. Wypiłyśmy jeszcze po jednym czy dwa piwka. Właściwie one rozmawiały. Ja jako wolny słuchacz czułam się jak na meczu w tenisa, siedząc dokładanie po środku moich towarzyszek. Mówiły wciąż o pieniądzach a właściwie o ich braku, o bezrobociu w Polsce. O tym w jak trudnej sytuacji znalazła się Karolina. Czym dłużej tego słuchałam, tym mniej rozumiałam. To jakaś chory film. Przez moment zostałam sama w towarzystwie przyjaciółki Karoliny. Znowu wysłuchałam historii biednej i wciąż krzywdzonej prze cały świat niewiasty, którą teraz i ja chcę skrzywdzić. Zdaniem mojej rozmówczyni powinnam przystać na jej powrót do Holandii, wspierać ją tak długo, jak sytuacja tego wymaga i wiernie czekać... czekać i jeszcze raz czekać. W ramach odwetu powiedziałam jej dokładnie to samo, co chwilę temu przekazałam Karolinie. Że pomogę, że wierzę... że jestem... itd.

Chyba nie miałam siły przebicia tego popołudnia i wieczoru. Bez sensu było to spotkanie. Miało trwać chwilę, przeciągnęło się nieco, ponieważ panie były odrobinę wstawione. Postanowiły zostać na noc, wskazały znany już sobie hotel, o którego istnieniu nie miałam pojęcia, mimo że pochodzę z tego miasta. Poprosiły o pożyczkę, ponieważ obie nie dysponowały pieniędzmi. Zawiozłam je do hotelu, a wcześniej zaprosiłam na kolację. Mam poczucie winy do dzisiaj, bo oszukałam mamę Karoliny, przez telefon tłumaczyłam jej córkę i jej nieobecność w domu nadchodzącej nocy. Powiedziałam, że tak dawno się nie widziałyśmy i jest tak miły wieczór, że zaproponowałam dziewczynom nocleg, bo chcemy sobie jeszcze sympatycznie porozmawiać. Zrobiłam to na gorącą prośbę obu pań. Szczerze żałuję.

Zostawiłam "moich gości" nakarmionych i bezpiecznych w hotelu, wracałam do domu z burzą w mózgu. O co chodzi w tym wszystkim? Następnego dnia odebrałam je z hotelu, zawiozłam na dworzec. Karolina na pożegnanie zapytała, czy może do mnie przyjechać tym razem już sama, przed wyjazdem do Holandii. Powiedziałam, że oczywiście chętnie się z nią spotkam, jeśli uważa, że nasza następna rozmowa może wnieść coś nowego - lepszego. Czyżbym się jeszcze wtedy się łudziła? Sama w to teraz nie wierzę. Koleżanka Karoliny, żegnając się, szepnęła mi do ucha coś w stylu: "Jesteś świetną dziewczyną..." Do tej pory nie rozumiem tych słow. Wyjechały.
Nie doszło do naszego następnego spotkania. Gdy przypadkiem trafiałyśmy na siebie w sieci, nie wspominała już o spotkaniu. Ja nie nalegałam, nie chciałam, aby pomyślała, że chodzi mi o zwrot pieniędzy. Przy którejś z wirtualnych rozmów zarzuciła mi, że jestem dziwna, że już jej nie zapraszam. Po raz setny poczułam się dziwnie. Próbowałam się tłumaczyć, powiedziałam, ze nie chciałam, aby pomyślała choć przez sekundę, że chodzi mi o  kasę. Chyba nietrudno się domyśleć, jak zareagowała. Że nie posądzała mnie do niedawna o materializm, że nie sądziła, że jestem taka samolubna i że tylko pieniądze się liczą w moim życiu. Nie wierzyłam, że to mówi ona i do mnie. Nigdy pieniądze nie miały dla mnie znaczenia, pewnie, że lepiej je mieć niż klepać przysłowiową biedę, ale przecież to nie ja wyjechałam z wyższym wykształceniem za granicę, aby sprzątać za kilka euro. Wiem, że żadna praca nie hańbi i są ludzie, którzy nie mają wielkiego wyboru. Ona z pewnością do nich nie należała.
W burzliwej wypowiedzi oznajmiła mi, że jednak nie wyjeżdża do Holandii. Nie zapytałam nawet, dlaczego teraz już nie jedzie. Obrażała mnie nadal. Milczałam, gdy wylewała kielich goryczy prosto na mnie. Brakło mi słow. Finałem tej rozmowy było wykasowanie jej numeru gg z listy kontaktów. Dla mnie ten etap życia był definitywnie zamknięty. Kilka dni później napisała sms-a, że będzie przejazdem w moim mieście i jak mogę podjechać na dworzec PKS, to przekaże mi pieniądze w przerwie podróży. Nie zareagowałam... naprawdę nie o pieniądze chodziło, nigdy! Próbowałam od tego dnia zapomnieć o niej, o tym, co nas łączyło. Każdego dnia wydawało mi się, że to tylko niedobry sen, chciałam się obudzić.
Minęły dwa miesiące. Któregoś wieczoru weszłam na czat. Ona tam była. Zauważyła moje wejście. Przywitała się. Nie miałam ochoty z nią rozmawiać, ale nie byłam nastawiona też bojowo. Grzecznie odpowiedziałam na kilka jej pytań. Na ostatnie z nich nie umiałam, brakowało mi odpowiedzi. Zapytała zwyczajnie, o co mi chodzi, że się w stosunku do niej dziwnie zachowuję. Zrezygnowałam z dalszej rozmowy. Wyszłam z czatu. Chwilę później wróciłam pod zmienionym nickiem. Weszłam w nadziei, że porozmawiam z kimś miłym. Że poznam kogoś nowego. Od 2 miesięcy nie zaglądałam prawie do internetu. Postanowiłam sobie, nigdy już nie zaangażować się w znajomość zawartą przez sieć. Rany goją się bardzo wolno, gdy są głębokie.

Chwilę po wejściu na czas zaczepiła mnie Karolina, nie mając świadomości, z kim rozmawia. Chciałam się wycofać, ale coś podpowiedziało mi, abym została. Zaczęłyśmy rozmawiać. Zaczęła od tego, że jest dzisiaj smutna, bo właśnie ktoś ją zostawił, skrzywdził bez litości i porzucił, więc ma wieczór bardzo kiepski. Że jest jej miło, że mnie spotkała i może z kimś porozmawiać. Przez moment naiwnie pomyślałam nawet, że osoba, która skrzywdziła moja rozmówczynię to ja sama. Myślałam, że powodem problemów osoby, z którą rozmawiam na czacie, jest pewna wrocławianka, która ją zraniła i do tej pory nie może się pozbierać. Nic bardziej mylnego. To co mi opowiedziała, nie wiedząc, z kim tak naprawdę rozmawia, zwaliło mnie z nóg.

W dużym skrócie jej życie przez ostatni rok wyglądało tak - przytoczę fragmenty zachowane w archiwum GG, aby zachować klimat tej rozmowy. Dla ścisłości dodam, że rozmowa ta miała miejsce dokładnie 13 października 2004 roku zatem niewiele po naszej sierpniowej rozmowie we Wrocławiu. Poniżej skopiowanych fragmentów rozmowy z GG wkleiłam mój komentarz do całej sytuacji - wysłałam całość Karolinie chwilę po rozmowie.
Ona: znasz jakieś lekarstwo...
Ja: na co? złamane serce?
Ona: żeby wymazać z pamięci wszystko, co sprawiło Ci ból?
Ja: może to nie lekarstwo całkowite, ale coś, co ci pomoże, prawdziwa miłość
Ona: nie istnieje, widzisz... to, co dzialo sie do wczoraj... to, co czulam od tej osoby, myslalam, że tak jest
Ja: długo byłyście razem?
Ona: rok... ale wierz mi... że czulam się, jakby to trwało wieki, tak ja kochałam
Ja: mieszkacie razem?
Ona: tak... tyle tylko, że byla w separacji z mężem przez pół roku, a wczoraj oznajmila mi, że wraca do niego, czuję się żywym chodzącym trupem
Ja: może miała jakieś powody, aby tak postapić, nie chce jej tłumaczyć, ale skoro wczoraj kochała?
Ona: powód... to, że rodzina się dowie... i jej znajomi...
Ja: wyprowadziła się już?
Ona: od miesiąca nie mieszkamy razem. to odrębny temat
Ja : więc juz miesiąc temu było coś nie tak?
Ona: tak... ale jakoś nie chciałam tego dopuszczać do siebie, chyba podświadomie się oszukiwałam, napisała mi sms-a, że zawsze będzie mnie kochać, ale nie jest na tyle silna... bo boi się otoczenia
Ja: moze faktycznie boi się presji rodziny i znajomych?
Ona: ale tyle razy o tym rozmawiałyśmy, ale mówiła sama, że damy radę, że nie poddamy się
Ja: jak się poznałyście?
Ona: a dzisiaj rozerwała mi serce... zaczepiła mnie na czacie i może to był mój błąd, bo rozkochała mnie w sobie, a ja jej zaufałam, kochałam, ech...
Ja: jak ma na imię?
Ona: jestem w Twoim wieku... a czuję się jak gówniarz, który dał się oszukać
Ja: przykro mi bardzo, może jeszcze wszystko się zmieni
Ona: nie... już nie, ona chce teraz tylko przyjaźni
Ja: a ona ma dzieci?
Ona: ale ja nie potrafię tak, ja ją kocham... tak ma
Ja: może ze względu na dzieci się wycofała?
Ona: ale widzisz... na początku to jej nie przeszkadzało, żeby być ze mną, żeby planować przyszłość w 3
Ja : tak rok czasu planowałyście?
Ona: tak... prawie rok
Ja : więc faktycznie możesz czuć się skrzywdzona. mieszkalyscie razem prawie rok bez miesiąca tego ostatniego a ona teraz wraca do męża?
Ona: tak, miała z nim kontakt, byłam 2 lata za granica... w Holandii. szukam pracy a teraz przez prawie rok... mieszkałam z NIĄ w X... po studiach wyjechałam, miałam tam nawet zostać dłużej...
Ja: wróciłaś dla niej wcześniej?
Ona: tak... dla niej... poznałam ją będąc jeszcze w Holandii
Ja : jak mogła cię tak potraktować?
Ona: a mnie serce krwawi, wypisuje, że chce przyjaźnić się, ale ja nie potrafię... tyle wspomnień, była nawet u mnie w Holandii, pokochałam jej dziecko( ma kilka lat) tak bardzo i ono mnie, wiesz... czuję, że to jakiś koszmar
Ja: ona jest z X......?
Ona: tak... spod, ja tam studiowalam, ale to stare dzieje
Ja : więc mieszkałyście u niej, dobrze, że wyjechałaś w inne miejsce
Ona: tak u niej... ona sama mnie błagała, żebym zamieszkała i zgodziłam się, choć miałam wątpliwości
Ja : faktycznie, to trudna dla ciebie sytuacja
Ona: żalę się, ech... myślałam, że jestem silna
Ja: nie zazdroszczę, naprawdę
Ona ale jestem słaba... strasznie...
Ja: poszukaj sobie kogoś innego - naprawdę, przestań o niej myśleć
Ona: nie jestem gotowa szukać... nie teraz
Ja: może już ktoś się w tobie podkochuje a ty o tym nie wiesz, może czeka z boku uzbrojony w cierpliwość, będzie dobrze, nie możesz się załamywać
Ona: m...... i  p....... i chyba nie raz tu wejdzie, żeby zadać mi ból

Chwila rozmowy z obcą osobą, aż trudno uwierzyć... widzisz nawet w kwestii twoich żałosnych znajomości netowych miałam rację, gdy tylko coś nie po twojej myśli, rzucasz się w sieć i szukasz kolejnej ofiary. Zaczepiasz ludzi, robisz z siebie męczennicę, skrzywdzoną przez wszystkich dookoła biedaczkę, która jest uosobieniem wszelkiej dobroci na świecie. Żonglujesz słowami tak, aby wzbudzić litość, lansujesz się na kogoś, kto w imię miłości oddałby życie, tymczasem szukasz kolejnych dup do wyra, kolejna zaliczona - wyrzucona i następną proszę. Ja dziękuję, spotykać na swojej drodze takich ludzi ja ty, aż strach chodzić po ulicach, bo kto wie, ile podobnych tobie tylko czeka na kolejną okazję. Żenada, nauczka na całe życie... szkoda, że ten wstręt do samej siebie pozostaje wciąż... no i smród.... jakie to wszystko smutne. Jakie to życie jest upierdliwe, karząc nam borykać się z takimi rzeczami jak cała historia związana z tobą, ponad dwa lata mojego życia, niestety. Szkoda, że to właśnie ja...
co nas nie zabije, to nas wzmocni - pamiętam wciąż.

Fragmenty z GG i powyższy tekst stanowił załącznik właściwego listu, którego fragmenty zamieszczam poniżej, aby wiernie oddać moje emocje. Może nie powinnam, wiem, że znajdą się osoby, które moje zachowanie mocno skrytykują i zapewne będą miały rację, ale to, w jaki sposób mnie potraktowała, zwalnia mnie w moich oczach. Dodam tylko, że powyższa dość szczegółowa rozmowa odbyła się między moją Karoliną a bliżej nieznaną osobą, z którą pierwszy raz rozmawiała tak naprawdę - nie wiedziała, że ukrywam się pod tym nickiem właśnie ja.

Oto mój list... usunęłam z niego jedynie niecenzuralne słowa, których było sporo (za co mi wstyd)

Zaczęłaś rozmowę od stwierdzenia, że ktoś bardzo Cię zranił, że jesteś rozgoryczona, czujesz się fatalnie i czujesz się naprawdę beznadziejnie. Zastanów się, jak czuję się ja.
Rok czasu byłaś z panią M....... czy P..... Mieszkałaś z nią w X......, dla niej wcześniej wróciłaś z Holandii. Rok czasu. Teraz mamy październik, dokładnie 13 października dla ścisłości. Wiesz, aż mi się niedobrze robi, jak myślę o tym, co zrobiłaś, jak bardzo źle mnie potraktowałaś. Miałam rację od początku do końca, przez moment uśpiłaś moja czujność. Dla ciebie sex to zwykła rozrywkowa sprawa, umiesz do niego doprowadzić nawet nieszczerymi łzami - byle było tak, jak chcesz. Wiesz, mdli mnie na myśl, że poszłam z Tobą do lóżka. Naprawdę, czuję fizyczny wstręt do siebie samej - przez Ciebie.
Rok od dzisiaj to dokładnie data 13 październik 2003 rok. Byłaś wtedy w Holandii. Podobno. Jaka moja intuicja jest nieomylna, od samego początku coś nie pozwalało mi Ci zaufać. Czułam, że manipulujesz ludźmi. że traktujesz każdego jak szmatę, byle Tobie było dobrze. Wybacz, daruję sobie wielkie litery w stosunku do ciebie, bo skoro nie mam szacunku a zwroty grzecznościowe są jego wyrazem, to sama rozumiesz... Wróćmy do dat... powiedzmy, że nasze stosunki pod koniec roku były prawie żadne - wiedziałam, że masz kogoś, ja byłam sama, ale było ok. Na początku roku odświeżyłyśmy kontakt, zaczęłaś pisać czułe słówka, jak bardzo mnie kochasz i żyć beze mnie nie możesz, wierzyłam prawie jak dziecko. Plany na wspólne wakacje, później ten popieprzony wyjazd w góry. Nie wiem sama, jak mogłam to zrobić??!! Nawet nie wiesz, jaka jestem wk... na siebie, na ciebie nie, bo wiedziałam, że nic dobrego od ciebie spodziewać się nie mogę. Wiedziałam podświadomie, że kolejny ktoś w twoim łóżku to norma jak słońce w letni poranek. Przecież powiedziałaś mi, że przespałaś się z tyloma panienkami, że nawet imiona trudno spamiętać. Jesteś tylko człowiekiem, więc jak nie ucieka z łóżka jest twoje. Jaka byłam naiwna, przez moment gdy rozbeczałaś się, leżąc koło mnie w łóżku, gdy cię odtrąciłam, pomyślałam, że (wmówiłam sobie) że może nie jesteś taka zła, może faktycznie kochasz, że może mi się wydawało... jak mogłam być taka naiwna??!! Nie mam pojęcia. Jak mogłam ci się przyznać do jakichkolwiek swoich uczuć, skoro dla ciebie to była zwykła zabawa. Traktujesz ludzi jak prawdziwe szmaty, nie dziw się zatem, że i ciebie często tak traktują inni. Każdy, kto cię pozna widzi, że jesteś nic nie warta!! Ludzie takiej kategorii jak ty, do drugi gatunek człowieka. Wiem, że obrażam ludzi, ale nie chciałabym urazić zwierząt.
Twierdzisz ze ona - M.... cię skrzywdziła? O nie, ona się w porę na tobie poznała. Jeśli mowa o skrzywdzonych, to z cala pewnością ty do nich nie należysz.
Wracałaś z mojego łóżka do niej. Przez rok oszukiwałaś dwie osoby. Właściwie było ich dużo więcej. Te twoje opowieści o Holandii. Ze Ela i że wracasz, później, że nie wracasz, bo mnie kochasz i chcesz zostać, że dodaję ci siły, aby znieść to wszystko...!! Czy ty zdajesz sobie sprawę z tego, co wyprawiasz z ludźmi??!!!
Planowałaś ze mną wakacje, wiedziałaś, że i tak masz mnie w gdzieś, że mieszkasz z nią i jej dzieckiem. Wracałaś ode mnie prosto do niej i jej też wciskałaś kity, które kilka godzin wcześniej wmawiałaś mi.
Wiesz, nie dziwię się, że masz takie relacje ze swoja mamą. Biedna kobieta - szczerze jej współczuję.
Czuję do ciebie taką niechęć, że naprawdę aż mnie mdli. Nigdy do nikogo wcześniej nie czułam czegoś podobnego. Do tego stopnia, że gdy zamieszkasz już we Wrocławiu i nie daj Boże, wejdziemy gdzieś na ulicy przypadkiem na siebie, nie wysilaj się nawet na skinienie głowa. Żałuję, że Cię poznałam, no i chyba jasnym jest, że nie chcę cię znać!! I pomyśleć, że zniszczyłam swój związek znajomością z tobą. Dzięki Bogu wycofałam się w porę. Teraz wiesz, skąd we mnie tyle niechęci do ciebie, a jeszcze chwilę temu na czacie dopytywałaś, o co mi chodziło.
Jednego możesz być pewna, każda osoba, którą poznasz na czacie, to mogę być ja, a nawet jeśli nie będę nią, postaram się rozgłosić wszem i wobec, z kim mają do czynienią i co robisz z ludźmi i ich uczuciami. Mam nadzieję, że trafisz kiedyś na kogoś, kto potraktuje ciebie w sposób, który da ci wreszcie nauczkę i do myślenia nad sobą i światem.

List otrzymała, przeczytała... nie skomentowała. Nie bywa w sieci pod swoim starym nickiem, prawdopodobnie zmieniła go. Unika konfrontacji ze mną. Ma rację. Ja w przeciwieństwie do niej dotrzymuję słowa. Obiecałam o tej historii opowiedzieć. Robię to właśnie.
I to już wszystko ku przestrodze.
Być może nie powinnam tego pisać, ale tak sobie pomyślałam, że jeśli choć jedną osobę uda mi się uchronić przed tego typu historią, osiągnę bardzo dużo.
Zmieniłam oczywiście wszystkie imiona, nie zamieściłam nicków ani nazw państw i miast. Tak naprawdę zorientować się mogą w tej sprawie tylko te osoby, których ta historia bezpośrednio dotyczy.
Nie chciałam się żalić na swój los, wzbudzać litości, bo jak widać na powyższym przykładzie litością można wzbudzać najbardziej podstawowe uczucia ludzkie.

Uważajcie na siebie dziewczyny, nie róbcie błędów podobnych do moich. Mimo ogromnej ostrożności wpadłam w misternie przygotowane sidła. Niby nic nikomu się nie stało... ale jednak boli.

Teraz z perspektywy czasu takie fakty jak:
-duża ilość znajomości internetowych, częste telefony i sms-y od osób poznanych w sieci,
-wyjazd za granicę do pracy na zaproszenie zupełnie obcej osoby - poznanej w internecie
-duża ilość partnerek seksualnych
-chęc uprawiania sexu przy pierwszym spotkaniu
-zawsze zajmuje pozycję osoby krzywdzonej
-właśnie ktoś ją dotkliwie skrzywdził - opowiada o tym mimo że Cię nie zna
-i wiele, wiele innych
jasno dowodzą, że osoba, z którą macie do czynienia nie należy od istot szczerych i kierujących się uczuciami wyższymi. Chodzi jedynie o zwykły - rozrywkowy sex. Byłam naiwna... nauczcie się na moich błędach - proszę!

PS. Kilka dni po później, gdy ochłonęłam nieco - spotkałam Karolinę w sieci. Przez moment próbowałam z nią rozmawiać, dowiedzieć się, dlaczego właśnie tak postąpiła, dlaczego mnie tak skrzywdziła. Łudziłam się, że choć teraz usłyszę tłumaczenia osoby, która żałuje, że tak się stało, której jest przykro, że mnie zraniła. Powie, że się pogubiła w uczuciach, że przestała kontrolować sytuację... że to nie tak, że nie kochała... liczyłam na cokolwiek, co w jakiś sposób mogłoby odrobinę choć oczyścić jej postać. Że postara się przeprosić, poprosi o wybaczenie... coś w rodzaju skruchy. A tutaj nic, kompletnie brak poczucia winy, jedynie arogancja i ironia. Usłyszałam tylko jedno zdanie : " SAMA MNIE DO TEGO ZMUSIŁAŚ, WSZYSTKIE MNIE ZMUSZACIE DO TAKIEGO TRAKTOWANIA!!"
To zdanie rozwiało wszelkie wątpliwości. Zaplanowała wszystko od podstaw, wiedziała, jak się skończy nasza romantyczna historia. Zabawiła się, osiągnęła to, co chciała. Trudno uwierzyć - prawda? Mnie do tej pory się wydaje, że to zły sen trwający dwa lata. Poprosiłam, aby zwróciła mi pożyczkę. Pieniądze przysłała z zupełnie innego miasta. Tym razem bawi się KIMŚ w  Stolicy. To takie przykre i okrutne...