PROSTE SĄ ZASADY CIELESNOŚCI

Najintymniejszą częścią mnie samej jest moja dłoń zgrabna, by nie powiedzieć, że w szczególny sposób przepadam za swoimi dłońmi. Dłonie Joanny Marii. Niepodobna im jestem. Moje czynią mnie każdą. Moje nakazują mi bym była im posłuszna. Bym bezwiednie poddała się ich zabiegom, bo tylko wówczas, gdy zapamiętam się w ich kształcie podłużnym, gładkiej strukturze, mogę docenić tę sztukę. Własne palce stają mi się obce, własne ciało nie należy do mnie. Pochwyciła je obca kobieta, żongluje nim, nakazując milczenie. Milcz, należy milczeć. Większość rzeczy robiłam w ciszy. Umartwianiem jest cisza, koleją rzeczy jest cisza. Zapamiętuję się we własnym tętnie. Nigdy nie było mi bliższe. Pamiętać mogę dawne przypływy krwi, kiedy jako dziewczynka rysowałam ciała kobiet umęczonych, rozpostartych, przemierzonych. Okrutne rysunki dobrego dziecka, nagie na nagim parapecie równie szybko powstające jak i znajdujące swój koniec w małych rączkach, spod których chwilę temu wyszły. Małe rączki były dobre dla małego siebie.
Nic bardziej odkrywczego. Proste są zasady cielesności. Ciało posiada się i koniec. Poddajemy się wszystkiemu. W tym nasza siła, w tym tajemnica. Zaprzedajemy się dłoniom, zaprzedajemy się cudzym członkom. Noszą nas w sobie mężczyźni.