You don't fool me

You don't fool me
You don't rule me...


W obłędnym biegu za niczym.
W pościgu za nie-swoimi marzeniami.
Spalamy się niczym komety.
Pędzimy coraz szybciej i szybciej.
W zawrotnym tempie rozmijamy się ze sobą, gubiąc własne Przeznaczenie.

Co każe nam tak gnać i gnać przed siebie? Wyrywać wciąż do przodu z przewiązanymi fałszem oczyma? ... byleby nie zająć ostatniego miejsca w sztafecie życia...

Strach odbiera nam jasność widzenia rzeczy Jedynie Ważnych.
Nasze oczy nie rozróżniają barw.
Dostrzegamy jedynie schematy - Żółte Słońce, Czarna Ziemia, Błękit Nieba.
Dotyk w gumowych rękawicach daje złudne wrażenie posiadania.
Zmysły - niczym fabryczna taśma - oblepiają przestrzeń etykietami z datą ważności do spożycia.

Z uporem maniaka zaspokajamy fikcyjne potrzeby.
Zmyślamy cierpienie i radość, i lęk.
Udajemy życie.

NIE, nie chcę TAK żyć...
NIE, poddam się ograniczającym Istnienie do jednej płaszczyzny i dwóch przekątnych regułom.
Odejdę - jak stoję.
Bez zbędnego bagażu.
Bez wspomnień.
Bez cienia przeszłości.

Stanę pośród Wielkiego Lasu. Obejmę ramionami pień starego drzewa. Wtulę usta w jego korę i zasłuchana w szum listowia w koronie stanę się Jednym z nim.
Poza czasem. Poza przestrzenią.
Od Zawsze po Zawsze.