CZTERY PORY ZNAJOMOŚCI

Rozlewasz się we mnie złotym blaskiem tamtego lata. Wypełniasz gwarem ulicy.
Minuty gęste od wyczekiwania i godziny bawiące się z nami w chowanego. Wciąż było mi ciebie mało.
Poranek przeciągany na naszą stronę, kuszony wciąż jeszcze rozgrzanymi snem ciałami. Podjazdowa wojna z przeciekającym przez palce czasem. Zawsze tak niespiesznie szykowałaś się do pracy. Czy robisz tak nadal?
Ubrania pieszczone rozkochaną dłonią i znikające pod tym dotykiem ostatnie ślady jakiegoś innego, zapomnianego już na poły dnia. Wspólnie popijana poranna kawa - ty - myślami już przy codziennych zajęciach i ja celebrująca ostatnie minuty twojej przy mnie obecności. I jeszcze tylko cień twoich kroków na szarej wykładzinie korytarza, kapryśne skrzypienie windy, trzaśnięcie drzwi w holu i ja z twarzą przywartą do szyby lub wychylona niebezpiecznie głęboko nad dachami kamienic. Tak bardzo chciałam wykraść przyszłości chociaż jeszcze kilka sekund z tobą.
A później te nieskończenie długie kilometry odmierzane z coraz mniejszym trudem powstrzymywanymi łzami.

Jesień - smutnie przeczuwająca bliskie rozstanie. Niepokój w opuszkach palców i melancholia zawisła na końcach rzęs. Chwila za krótka, aby nabrać wystarczająco dużo powietrza w płuca i by bez żalu poddać się tej odległości między nami. Pamiętam deszcz zmieszany z przekonaniem czającego się tuż za rogiem oddaleniem.
I jeszcze te zupełnie zaczarowane dwa dni w nieznanym nam świecie. Bajkowa sceneria rozpisana na pięciolinii rosyjskich romantyków. Widziałaś dziadka do orzechów zaklętego w korze wielkiego dębu?
Baśniowe kopuły przycupniętych w brzezinach kapliczek i szaro-błękitna nitka oddzielająca od siebie dwa kraje. Powiedz, czy patrząc na tamten drugi brzeg, widziałaś innego boga ? Inne jego ślady?
Wspomnienie wyzłocone ramami prawosławnych ikon i odbita w źrenicach oczu wiara, nadzieja i... spokój.
A później ten drobiazg darowany nam przez kapryśny czas. Ostatnie promienie nisko kładącego się pod stopy słońca. I znów gwar ulicy, lecz jak dalece inny od tamtego tak miękko pochłaniającego brzmienie naszych roztańczonych zachwytem kroków.
Jesień w jednej chwili zamknięta w dłoniach obejmujących puchar grzanego wina i zaduma raz za razem wypłaszana twoim głośnym śmiechem.

I ten czas tak rozchwiany w swym postanowieniu, tak lękliwie zerkający w niedaleką zwiastującą rozstanie przyszłość. Ten wycofujący się na bezpieczne strategicznie pozycje. I ten nieżałujący jednak niczego.
Płatki śniegu topniejące na zmierzających się z niebem twarzach, malowane solą zygzaki na nogawkach wciąż mokrych spodni. I ten mącący bicie serca zachwyt: duch domu niosącego wciąż nie przebrzmiałe do końca historie. Niepewne kroki dziecka na szerokich, drewnianych schodach, pojedyncze dźwięki fortepianu w salonie od strony otulonego śnieżnymi czapami ogrodu i te, zaciekawione naszą obecnością, spojrzenia zaklętych w portretach domowników. Pamiętasz młodą kobietę z pokoju na piętrze? Jej twarz jakby skrywała bolesną tajemnicę. Czy ojciec-portrecista już wtedy rozpoznał tlący się w niej smutek i błękitnym pociągnięciem pędzla postawił diagnozę - wysychający potok ostatnich sekwencji istnienia?
A później te dni wypełnione kpiącymi z naszych starań, lichymi wynikami ciężkiej pracy. Twoje mieszające się ze sobą zwątpienie, irytacja i rozbawienie i moje dziecinne zacięcie, by odkupić grzech egoizmu i należycie spełnić złożoną ci obietnicę. Nieszczęsny wybieg, by wytłumaczyć moją w twoim życiu obecność, by oszukać dawno wyznaczone granice obejmującej nas obie czasoprzestrzeni.
Wiem, śmiejesz się dzisiaj z tego. Śmiałaś się już wówczas... i rozczulałaś, gdy wieczorem półprzytomna ze zmęczenia w kilka sekund zasypiałam na twoim ramieniu.

I jeszcze tylko tamta wiosna, znacząca topniejącym śniegiem drogę do naszych kolejnych słów. Tamto nas wzajemne odkrywanie. Listy unoszone pod słońce w nadziei odkrycia w nich odbitych twarzy, odnalezienia ukrytych myśli, odrysowanych sylwetek. Ciebie. Mnie. Nas. I to zmęczone starością drzewo oddzielające "send" od "wyślij", jak granica światów. Połowa drogi między tamtą mną, a tamtą tobą.
I to nagle skute lodem wspomnienie pierwszej telefonicznej rozmowy. Zachłystujące się nowością kroki w inne światy. Dawno wygasły pod kuchnią ogień, kot śpiący na moich kolanach i twój głos nadrabiający żartem i śmiechem czającą się za załamaniami dźwięków nieśmiałość. I ta ciekawość z każdym dniem coraz dalej odsuwająca nas od granicy bezimienności. Granicy, od której nigdy nie miałyśmy się oddalić.


Posłowie
wokół zapach butwiejących liści i blask świec na pomnikach umarłych..
Jesień - kolejna jesień naszej znajomości... Na jak długo?