WRÓŻBA

Kobiecie z portretu - Tobie


- Wejdź i usiądź – powiedziała uśmiechnięta staruszka wskazując wyglądający na wygodny fotel. Trochę przestraszona Inka weszła do wnętrza, w którym unosiła się woń suszonych ziół. Było schludnie i przyjemnie. Żadnych czarnych kotów czy kruków ani ogromnego kotła… Grzecznie usiadła i czekała.
Czarownica, czy jak ją można było nazwać, zajęła się swoimi sprawami zupełnie ignorując obecność Inki. Dziewczyna obserwowała przez jakiś czas staruszkę, ale nieprzyzwyczajona do bezczynności zaczęła się wkrótce nudzić. Obejrzała już każdy mebel, wzorki na obrusie, każdy kąt pokoju, policzyła słoje w drewnianych deskach, i przez chwilę zaczęła kręcić się na krześle, chrząkać wymownie, by zwrócić na siebie uwagę kobiety. Gdy nic to nie dało, zrezygnowana pogrążyła się we własnych myślach, które ostatnimi czasy wrzały…
Zaczęła zastanawiać się, po co tu przyszła. Chciała poznać przyszłość, jasno określić swoje możliwości i wyznaczyć cele. Zapytać, czy znalazła to, czego szukała… Czy na pewno?
Trochę znużona przymknęła powieki. Jej myśli się uspokoiły, przed oczami duszy przesuwały się luźne obrazy pozornie niezwiązane ze sobą, ale ona próbowała je porządkować, analityczny umysł szukał logiczności i racjonalności. Dziwne ciepło rozchodziło się z punktu określanego jako „trzecie oko” i obejmowało ją całą, umysł, ciało i serce. Miała wrażenie, jakby na chwilę znalazła się poza ciałem. Ściana naprzeciwko nagle otworzyła się, w przestrzeni powstał tunel, którym w niepojęty sposób popłynęła przed siebie. Mijała znane miejsca, jednak z góry wyglądały zupełnie inaczej. Coraz wyżej i wyżej, potężna siła niosła ją poza atmosferę, poza Układ Słoneczny, mijała gwiazdy, ocierała się o asteroidy, przez chwilę zatrzymała się na Księżycu, odwiedzała nieznane planety i mogła obserwować życie ich mieszkańców. „ O rany, to UFO naprawdę istnieje” pomyślała z radością. Wyłaniały się coraz nowe światy, Wszechświat wydawał się nieskończony i nieograniczony żadną przestrzenią. Nie było granic, nie było nic poza energią, która ją niosła i którą sama była. Kosmiczna podróż, niesamowite przeżycie. Pomyślała, że i tak nikt jej nie uwierzy…
Droga powrotna była równie ekscytująca i przez otwór w ścianie powróciła bez przeszkód do swego ciała. Spojrzała na gładką płaszczyznę, nie znalazła żadnego śladu, żadnej rysy, która mogłaby świadczyć o tym, że była wrotami kosmicznych podróży. Staruszka gdzieś znikła, więc Inka cierpliwie czekała dalej. Ponownie pojawiły się obrazy. Niczym w niemym kinie, klatka po klatce widziała przesuwające się na ekranie świadomości swoje życie. Dziwne, bo o niektórych sprawach zupełnie już nie pamiętała…
Nagle przypomniała sobie sen, który śniła przed laty. Kiedy to było… Chyba dawno, skoro zdążyła o nim zapomnieć? A przecież to nie był zwyczajny sen. To był sen w odcinkach, który śnił się jej przez kilka kolejnych nocy.

„ Najpierw była w domu. Korzystając z tego, że zapowiadał się piękny, pogodny dzień, postanowiła wybrać się na wyprawę rowerową. Przygotowała kanapki, wzięła butelkę z napojem i wyruszyła. Lubiła odkrywać nowe ścieżki, dlatego z głównej trasy zjechała na nieznaną jeszcze polną ścieżkę. Unikała też w ten sposób spalin i mogła cieszyć się ciszą pól i wonią dojrzewających zbóż. Ścieżka skręcała do lasu, na jego skraju usiadła na chwilę, aby posłuchać śpiewu leśnych ptaków. Zauważyła jagodniki, więc pomyślała, że może znajdzie trochę jagód. Rzeczywiście, udało jej się trochę ich zjeść. Wjechała głębiej w las. Nozdrza oddychały zapachem żywicy i leśnych roślin. Usłyszała dzięcioła, tuż nad jej głową przemknęła wiewiórka, z wnętrza pobliskich zarośli dobiegały dziwne szmery. Nie bała się, ktoś kiedyś powiedział, że bardziej należy bać się ludzi… Przez korony drzew docierały promienie światła.
Nagle ścieżka się skończyła. Znalazła się na wielkiej, kolorowej łące, ogromne, różnobarwne kwiaty wyrastały przed nią i wabiły swoim zapachem. Z trudem mogła przebrnąć przez trawy sięgające do ramion. Pokrzywy parzyły a osty wbijały się w skórę, zdrewniałe łodygi boleśnie drapały i kaleczyły do krwi. Usłyszała cichutki szmer, rozejrzała się. Tu powietrze było bardziej wilgotne, więc w pobliżu musiała płynąć jakaś woda. I rzeczywiście. Trawy nabrały intensywniejszej barwy, wkrótce dostrzegła rzeczkę i trochę spróchniały, drewniany mostek. Za nim ścieżka ciągnęła się dalej. Gdzieś w oddali majaczyły kontury jakiegoś dość sporego budynku. Postanowiła tam dotrzeć.
Zatrzymała się jednak na mostku, aby coś przekąsić i ugasić pragnienie. W wodzie z rzeczki obmyła też krew z rozdartej skóry. Ze zdziwieniem zauważyła, że ma ona dziwne i niezwykłe działanie, bo ranki zagoiły się i nie zostało z nich ani śladu. Mimo tego, że przebyła już sporo kilometrów, poczuła się dziwnie wypoczęta. Zaczerpnęła trochę wody i spróbowała, miała smak miodu lub piernika… nie potrafiła tego zidentyfikować.
Ruszyła dalej… Wygląd otoczenia zmienił się. Soczysta zieleń znikła, trawy były suche a wokół unosiły się tumany kurzu, który wdzierał się do ust i nosa Inki. Niezidentyfikowany budynek był coraz bliżej. Zaczęła się zastanawiać, czy nie zawrócić, bo robiło się dość upiornie. Nawet słońce z trudem przedzierało się przez pył. Na ścieżce leżało kilka martwych ptaków. Dziewczyna jechała dalej, chociaż serce biło jej ze strachu coraz szybciej.
Okazało się, że dotarła do zniszczonego pałacu. Zaniedbany ogród i park, odrapane mury, walające się wszędzie cegły, połamane sztachety w parkanie – to zobaczyła. Drzwi były szeroko otwarte, ale drewno wypłowiało, a klamki ktoś wyrwał… Weszła do ponurego wnętrza, w którym można by spokojnie nakręcić nową wersję filmu o Drakuli… Ogromne pokoje, puste i szare, brak szyb w oknach, ramy okienne powykręcane ze starości. Przechodziła do kolejnych pomieszczeń, wszędzie to samo, upadek i zniszczenie. Pomyślała, że niegdyś musiało tu być pięknie. Wyobraziła sobie stylowe meble, wielkie obrazy, kolorowe dywany, które kiedyś mogły upiększać te wnętrza. Przed oczyma wyobraźni zobaczyła też wirujące w tańcu pary i muzyków siedzących w kącie największego pokoju. Przeszła do następnych pomieszczeń. Wszędzie to samo, sterty gruzu i desek… i wulgarne napisy na ścianach….
Nagle w jednym z pokoi zobaczyła coś niezwykłego. Na ścianie wisiał ogromny obraz, ramy były trochę przykurzone, ale niezniszczone. Ujrzała przed sobą niezwykle piękną kobietę trochę smutno spoglądającą na nią z płótna. Oniemiała z zachwytu w bezruchu wpatrywała się w oczy jasnowłosej postaci namalowanej pewnie dawno temu. Tysiące myśli przebiegło przez jej głowę. Gdyby mogła taką istotę spotkać na jawie, oddałaby jej serce i duszę bez wahania. Po dłuższej chwili poruszyła się i rozejrzała wokoło, na przeciwległej ścianie dostrzegła szablę, której rękojeść wykładana drogimi kamieniami błyszczała w nikłych promieniach słońca. Odczuła silna pokusę, by sięgnąć po nią, ale w ostatniej chwili powstrzymała się. To prawda, że pałac był opuszczony, ale szabla nie była jednak jej własnością. Jeszcze raz odwróciła się w stronę portretu, westchnęła z głębi serca, ze smutkiem pomyślała, że nigdy nie spotka jej żywej. Zauważyła, że za oknem zrobiło się szaro, więc wyruszyła w drogę powrotną do domu. Dotarła tam o wiele szybciej niż się spodziewała, jakby droga się skurczyła”.

Inka była zdziwiona, że jeszcze tyle pamięta, choć śniła ten sen kilkanaście lat temu. Wtedy, po przebudzeniu cały dzień czuła przygnębienie i wciąż widziała oczy i twarz kobiety. Wieczorem szybko zasnęła.

„ I znowu jechała do pałacu. Znała drogę, lecz coś się zmieniło. Gdy przejechała przez mostek, spostrzegła, że pył opadł. Na łące ciągnącej się wzdłuż ścieżki dostrzegła pojedyncze kwiaty i zielone źdźbła trawy. W pałacu nic się nie zmieniło, szybko trafiła do sali z portretem i znowu długo patrzyła. Pomyślała, że zwiedzi jeszcze resztę posiadłości. Na zewnątrz rozciągał się park, a raczej to, co z niego zostało. Piękna fontanna z mocno uszkodzoną rzeźbą, stare drzewa, które nie miały już siły walczyć z czasem, z wiatrami i szkodnikami. Kierowana jakimś niezrozumiałym odruchem współczucia zaczęła wygarniać z fontanny wyschłe liście. Zauważyła jeszcze jeden trochę mniejszy budynek, weszła do wnętrza, w którym znalazła grabie, sekator, szpadelek. Wzięła narzędzia. Ostro zabrała się do pracy, pomyślała, że zadba o to miejsce i będzie to świetna kryjówka przed światem, tylko jej znana. Pod dotykiem jej dłoni miejsce szybko się zmieniało, jakby miała moc czynienia czarów. I gdy odstawiła narzędzia do szopy, sen się skończył”.

Inka przypomniała sobie kolejny sen, który miała następnej nocy.

„Gdy ponownie przyjechała do pałacu, prawie nie poznała tego miejsca. Nie spodziewała się, że w ciągu jednego dnia pracy mogła dokonać tak wiele. Łąka przy drodze rozkwitła, stare drzewa wyprostowały się i teraz okrywały je świeże, zieloniutkie liście, fontanna szumiała cicho, a woda w niej srebrzyła się w blasku słońca. Oczyszczone z liści schody, choć stare, jednak błyszczały. Nawet okna bez szyb wyglądały bardziej przyjaźnie. Znalazła konewkę i nie wiedząc, czemu, nabrała do niej wody z fontanny. Weszła do wnętrza domu i skropiła nią wszystkie pomieszczenia. Przecież ta woda uzdrowiła jej zadrapania. Nie pominęła też portretu, przy którym zatrzymała się trochę dłużej. Zauważyła, że na nim też coś się zmieniło. Kobieta miała inny wyraz twarzy i teraz z leciutkim uśmiechem była jeszcze piękniejsza. Normalnie Inka pomyślałaby, że pojawiły się u niej pierwsze symptomy jakiejś choroby psychicznej, ale we śnie wszystko wydawało się takie normalne.

Ostatni sen był równie niezwykły jak pozostałe.

„Znowu pojechała do pałacu. Tym razem podróż trwała dziwnie długo, już myślała, że zgubiła drogę. Jednak, gdy dotarła na miejsce, widok przeszedł jej najśmielsze oczekiwania. Pałac lśnił w słońcu białością ścian. Ogród był zadbany, klomby rozkwitały kwiatami a po parku kręcili się robotnicy. Bez trudu przekroczyła bramę, otwartą szeroko, ale odnowioną. Okna nie straszyły już pustymi oczodołami. Solidne nowe ramy, szyby… Po białych schodach dotarła do drzwi wejściowych. Były zamknięte. Sięgnęła w kierunku złoconej klamki, ale dostrzegła przycisk dzwonka. Niepewnie zadzwoniła. Po długiej chwili drzwi się otworzyły. Nie dowierzała własnym oczom, chyba musiała mieć głupią minę, bo kobieta uśmiechnęła się szeroko. Gestem dłoni zaprosiła ją do środka. I znowu jak za pierwszym razem wędrowała po wszystkich pokojach teraz wypełnionych meblami, dywanami, sprzętami różnego rodzaju. Nie było tylko portretu, ale jakże mogło być inaczej, jeśli kobieta z niego stała się żywą osobę i otworzyła jej drzwi. Inka rozejrzała się, ale jej towarzyszka znikła. Usiadła na jednym z krzeseł, zamyśliła się. Do rzeczywistości przywołał ją zapach cynamonu. Na stole przed nią pojawiła się filiżanka z herbatą i talerzyk cynamonowych ciasteczek. Naprzeciwko siedziała nieznajoma z obrazu i gestem zachęcała do skosztowania poczęstunku. Machinalnie sięgnęła po słodycze, piła herbatę, ale nie mogła oderwać wzroku od gospodyni, która nie wypowiedziała jeszcze ani jednego słowa. Ich oczy spotkały się i nie mogły przestać patrzeć na siebie.
Po chwili wstały obie i przyciągane swoim wzrokiem zbliżyły się do siebie. Ich ciała zetknęły się. Inka poczuła przepływ dziwnej energii. Ciągle patrzyła w zielone oczy nieznajomej, której oddech muskał delikatnie jej policzek. Była tylko trochę niższa od Inki. Oplotła ją swoimi ramionami i mocno się do niej przytuliła, a Inka delikatnie pocałowała jej szyję. Ich usta zetknęły się na chwilę trwającą wieczność. Później… atomy składające się na ich ciała wymieszały się… i było to, jak pocałunek wieczności, ciąg małych śmierci i ponowne narodziny, jednocześnie zjednoczenie z kosmiczną energią, której częścią, zazwyczaj odseparowaną, jesteśmy…
Potem kobieta otworzyła komodę i wyjęła z niej szablę, podała ją dziewczynie i dźwięcznym głosem, który w uszach Inki brzmiał jak muzyka, powiedziała:
- Już mnie więcej nie zobaczysz we śnie. Chciałam ci podziękować za to, co zrobiło twoje serce. Na pamiątkę daję ci tę szablę. Nie jest zwyczajna. Dzięki niej będziesz bezpieczna, ona cię ochroni i będzie bronić w trudnych chwilach. Pamiętaj też o swoim sercu, słuchaj go – Inka wzięła szablę i zapytała ze smutkiem:
- Czy jeszcze kiedyś cię spotkam? Czy spotkam cię w realnym życiu?
- Tak, ale musisz być cierpliwa i umieć rozpoznać mnie w czyjejś twarzy z twojego świata.”

Obraz zaczął się rozmywać. Sen się skończył. Taniec ich ciał… pamięć o tym przeżyciu Inka przeniosła potem do swego realnego świata. Szukała go w spotkaniach z każdą drogą sercu kobietą, ale nigdy nie odczuła w pełni tak silnych doznań, jak tamte, senne, niemal mistyczne, gdy kochała się z nieznajomą.
Długo pod powiekami Inki tkwił obraz kobiety z obrazu, jednak czas sprawił, że zapomniała o niej i o tym śnie. Pozostała jednak nieutulona tęsknota w sercu. Poznawała wiele kobiet, ale w żadnej nie dostrzegła tej twarzy, bo przecież by ją poznała. Do niedawna. Przed chwilą to sobie uświadomiła…

Nagle usłyszała głos staruszki:
- Obudź się, zrobiłam, co miałam do zrobienia, a ty?
- To znaczy? - nie bardzo rozumiała, co kobieta ma na myśli.
- Czy wszystko sobie przypomniałaś? Także o mocy twego serca i dobroci? – zapytała z uśmiechem.
- Nie wiem… sądzisz, że sny się sprawdzają?
- Jeśli uwierzysz… zaufasz swemu sercu, to może… - powiedziała łagodnie.
- Jak mam zaufać? Skąd mam wiedzieć, że to już?
- O to się nie martw, twoje serce będzie wiedziało. Uwierz w magiczną moc przypadku i słowa.
- Przypadku? Słowa? Serca? Nie potrafię…- szepnęła bezradnie.
- Ależ potrafisz, tak, jak potrafiłaś ożywić ogród, pałac i Viki. Siłą swojej miłości. Nie zastanawiałaś się wtedy zbyt długo, po prostu uruchomiłaś myśl, słowo i czyn – stwierdziła staruszka z przekonaniem.
- A skąd ty wiesz o moim śnie? Poza tym to był tylko sen. W życiu jest inaczej.
- Jest tak samo. Sny są nam dane, by pokazać nasze możliwości, czasem też lęki… Są dla nas nauczycielami. Czy chcesz jeszcze coś wiedzieć?
- Tak, miałaś postawić mi tarota – przecież po to tu przyszła.
- Zadaj pytanie – odparła bez przekonania staruszka.
- Nie wiem, o co spytać… czy spotkam tę kobietę?
- Pewnie już spotkałaś. Siłą swojej miłości przywołałaś ze swego snu. Pomyśl chwilę… - spojrzała pytająco na Inkę, która zamyśliła się.
- Tak… i mówisz, że słowa są twórcze?
- Przecież na początku było słowo i miłość. Przypomnij sobie, jak pielęgnowałaś ogród, jak słuchałaś swego wewnętrznego głosu. Jak kierowałaś się współczuciem i uczuciem. Obudź się wreszcie.
- Dziękuję ci, chyba już pójdę.
- Jeśli zechcesz, możesz tu wrócić – uśmiechnęła się staruszka. Uścisnęła jej dłoń i Inka poczuła, jak po całym jej ciele rozchodzi się przyjemne ciepło.

Wyszła, owionął ja chłód wieczoru. Czy znalazła to, czego szukała?… A jeśli, czy rozpoznała właściwą twarz, blask w oczach?

Wyjechała do innego świata, który znała jeszcze z czasów dzieciństwa. To właśnie tam zdarzały się dobre czary i przyśnił jej się ten sen. Może należało wrócić do źródeł? Przytuliła się do pnia brzozy, ciche łzy stoczyły się na białą korę. „Pomóż mi, Bogini, tylko nie każ mi iść na koniec świata, nie wystawiaj mego serca na kolejne próby, bo choć ból serca jest niczym wobec innych nieszczęść, mimo to nie przestaje być bólem”.
A jednak należało oczyścić serce z tego, co przez lata narosło, nagromadziło się w czasie wędrówki przez życie. Życie zataczało koło. Żeby zobaczyć tę twarz, trzeba patrzeć sercem. A przecież już ją odnalazła i rozpoznała. I równocześnie powróciły Anioły, które znikły dawno temu. To pewnie jakiś znak… tylko, czego?
Myślała, co będzie dalej? Cóż, życie pokaże, a może wyczyta to ze szklanej kuli podczas kolejnej wizyty u czarownicy?

***

Mijały kolejne dni. Tak inne od dotychczasowych, choć na pozór nic się nie zmieniło. Wstawała rano, chodziła do pracy, uczyła się, czytała, wykonywała domowe obowiązki, spotykała znajomych, borykała się z codziennymi i niecodziennymi problemami, smuciła się i cieszyła. Nic nadzwyczajnego. A jednak…
„Trzeba przejść od świtu do zmierzchu po chybotliwej kładce dnia” przeczytała kiedyś, bardzo dawno temu. Ile już przeszła?
Teraz była jeszcze Ona. Ta, która po prostu pojawiła się przypadkiem pewnego dnia a zamieszkała w sercu, bo przypomniała sen sprzed lat, bo była kobietą, do której od zawsze tęskniła Inka.
Jednak tak naprawdę nie wiedziała, co ma zrobić. Targały nią sprzeczne emocje. Zwłaszcza, że Viki nie pozostawiała złudzeń, co do ich wzajemnych relacji. Wiele razy Inka musiała uciszać serce, które biło nazbyt mocno, walczyć z myślami, których motywem przewodnim była kobieta z portretu. Po co przyszła, po co się odnalazła, jeśli od razu na wstępie powiedziała: „Tylko nie zakochaj się we mnie”. Ostrzeżenia spóźnione o całą wieczność, o te wszystkie lata tęsknoty i pogoni za snem...

Nieważne, ile kobiet spotkała wcześniej, teraz odnalazła taką, która przeniknęła prosto do jej duszy.

Tej nocy Inka długo w nocy patrzyła na swoją rozświetloną dłoń. To także wróciło wraz z Aniołami. Otworzyły się w niej te wszystkie drzwi, które kiedyś szczelnie pozamykała, bo nie chciała być inna niż wszyscy, nie chciała tak odbierać świata, tak czuć. To bolało, przerażało, choć czyniło ją też w jakiś sposób wyjątkową.

****
Najgorzej jest wieczorem, gdy nadchodzi zmrok, wtedy zaczyna się bezbrzeżna tęsknota... Słuchawka telefonu przyciągała jak magnes, ale Inka wiedziała, nie może ulec pokusie. Powstrzymywała też chęć pisania maili, z trudem opierała się klawiaturze komórki. Wiedziała, że i tak ulegnie, lecz jeszcze chwila, jeszcze... Wolność, spokój... Kilka głębokich oddechów.
Wyśle słowa, na które nikt nie czeka i ich nie pragnie... I pewnie dostanie jakąś odpowiedź i jej serce mocniej zabije z radości.

Ale kobieta z portretu odeszła wraz ze snami...

Jednak Inka wciąż nie przestała patrzeć sercem… i nie uwierzyła, że to już koniec snu… Przecież istnieją ogrody serc i pałace dusz, które czasem wymagają odrodzenia…

Może…