OPOWIADANIE

Nikt nie był mnie w stanie ochronić. Od dziecinnych lat żyje sobie tak troszkę sama. Tylko że nauk nie miałam, doświadczenia mi brakowalo.
Powoli zdobywałam doświadczenie, ale brakowało mi przygotowania. To wszystko kosztowało mnie zbyt dużo, błędy popełnione - było ich za dużo. Los chciał zawsze mi wynagrodzić moje podłe jestestwo, ale ja sama omijałam moje szanse. Nie wiedzialam, że to były szanse. Po prostu zdawałam sobie z tego sprawę dopiero po czasie.
Zastanawiam się, skad te autystyczne trochę zachowania. Moja była kobieta nazywała mnie detektyw Monk. Chyba jest w tym jakaś racja.
Bo jak można zdobywać życiowe punkty na płaszczyźnie kariery, przyjacielskiej, a jeśli chodzi o miłość, to wszystko się jakos wali? Być może nie potrafię być rodziną, bo nie znam przykładu. Moja była kobieta (mądra kobieta) powiedziała, że ja powinnam być sama, bo żadna kobieta ze mną nie wytrzyma. Prawdopodobnie na pewno ma rację. Lepiej być dobrym Aniolem dla innych jak kiepskim człowiekiem dla rodziny...
Już nie będzie światełka w tunelu. Olu, na Tobie moje życie rodzinne się zakończyło. Pozdrawiam wszystkich cierpliwych, którzy czytali moje opowiadania. Więcej ich nie będzie. Buziaki wszystkim życzliwym...