LIST DO CIEBIE

zamykam oczy... lubię tak robić i marzyć. o TWOICH ramionach. o TWOJEJ
ciepłej skórze i jej zapachu, którego ciągle nie mogę uchwycić. o TWOICH
ustach, takich jedynych. o TWOICH dłoniach. o spokoju jaki mi dajesz..
powtarzam ciągle 'już niedługo'. sama siebie do tego przekonuję,
umierając z samotności. i kiedy już jestem na granicy, już widzę, jak się
pakuję, rzucam to wszystko tutaj i idę w TWOJĄ stronę, zawsze wtedy,
tracisz cierpliwość i się zamykasz. może to tylko kolejna moja wymówka.
może nie. nie wiem. czasami mam dość i próbuję, być jak TY. potem te
chwile stracone i nie wykorzystane prześladują mnie przy każdym samotnym
westchnieniu - jak wiesz. każdej chwili wybieram. męczące to. a gdyby
tak KTOŚ wybrał za mnie? wiem, nie ma takiej możliwości. twardym trzeba
być... tylko... ta myśl, że jeżeli pozwolę TOBIE zawsze wygrywać, to już
tak zostanie. Martwi mnie to. nie mam duszy wojownika i zawsze ja będę
tą, która ustępuje, a przecież TY właśnie każesz mi być nieustępliwą.
nie umiem tego pogodzić. i uciekam wtedy. do wspomnień tych kilku chwil.
NASZYCH chwil.. nie łapiesz mnie. nie przyciągasz. mam wrażenie, że
ciągle muszę błagać. tak błagać, bo tak czuje ostatnio.. i bezradność..
nie wiem już nawet co mówić, jak się zachować, żeby nie wyjść na 
niedojrzałą. czy to źle, że potrzebuję adoracji z TWOJEJ strony? że
nienawidzę słów 'idziemy spać'... no, powiedz?