PODRÓŻ KU...

Jadąc w kolejną podróż, zastanawiam się, czy pozwoli mi ona choć trochę lepiej siebie poznać i zrozumieć.
Tak, znam swe imię, nazwisko, wiek.
Tak, wiem, co lubię, jakie cechy mogą mnie określać.
Tak, mam plan na życie.
Nie, nie wiem, czy nie zmienię imienia, nazwiska, tego co lubię, cech, którymi chcę się opisywać.
Nie, nie wiem, czy nie zmienię celów mojego życia.
Wiem jednak, że warto poszukiwać i próbować. I tego nie zmienię. Bo nie chcę,
Uczę się wciąż jak być lepszą, dla siebie. A może i osoby wokół mnie na tym skorzystają.

Jadąc dalej, myślę, jak by wyglądało moje życie, gdybym nie była kobietą, feministką, lesbijką. Lub gdyby ludzie o tym nie wiedzieli. Czy byłoby prościej? Zapewne. Czy byłoby lepiej? Nie sądzę.
Ucząc się akceptować siebie taką, jaką jestem (choć chcę być wciąż lepszą), wspominam poprzednie podróże. Za rozwojem siebie, w pogoni za kimś. Czy to przyjaciółką, czy kochanką.

Nie, nie żałuję swoich eksperymentów. Dzięki nim wiem, czego nie chcę powtarzać, a co chciałabym przeżyć co najmniej raz jeszcze.
Nie chcę przeżywać skrytych romansów. Przyznaję, było to podniecające. Ukrywanie się i potajemny seks. Jednak ja nie byłam z nią. Byłam wtedy z nim. Żyjąc w heteronormie, jak przestraszony zwierzak bałam się powiedzieć, że Go nienawidzę, a to z Nią chcę być. Nie umiałam, nie miałam dość odwagi. Nigdy więcej, teraz chcę głośno mówić 'tak, jestem lesbą, kocham kobiety, chcę uprawiać seks z kobietami, z nimi żyć'. I tego się uczę.
Nie chcę paru kobiet jednocześnie. Te wcześniejsze egoistyczne przekonanie - więcej = lepiej, było jedną z największych głupot w życiu. Skrzywdziłam nie tylko te kobiety, ale też siebie. Czuję wstyd i wyrzuty sumienia.
Nie, nie chcę również być z mężczyzną, tego jestem pewna i o tym uczę się mówić wprost.
Nie wiem, czy pragnę związku. Nie wiem czy się do niego nadaję. Tak? Nie? Może. Ale dlaczego nie spróbować?
Nie wiem, czy jestem w stanie komuś poświęcić wiele mojego czasu. Wiem, że nie umiem się oddać w 100% i nie chcę się tego uczyć. Wiem też, że nie chcę kobiety pragnącej dać mi wszystko – nie potrafiłabym się odwdzięczyć. Nie chcę się zmieniać dla nikogo. Chyba że dla siebie; ale nie pragnę też korygować innych.
Wiem, że szukam.
Szukam siebie, chcę jeszcze bardziej, silniej, mocniej kierować sobą. Poznać siebie na wskroś. Nie tylko kolor włosów, oczu, wygląd ud czy cipki. Pragnę poznać swój charakter, kolejne zachowania w różnych sytuacjach.
Szukam Cię. Nie chcę, byś była 'moja', nie idealna, piękna, oddana. Marzę, byś była czasem, kiedy masz ochotę, byś była sobą – autonomiczną częścią wszechświata.
Czy już znam siebie? Może, ale wciąż mi mało.
Czy znalazłam Cię? Może widziałam, ale nie jesteś obok.
Dlatego wyruszam w kolejną podróż. Ku wyzwoleniu, ku Tobie, ku sobie.