DIOR DIORONDINE - opowieść z pogranicza, cz.1

Jestem niczym okulary Diora Diorondine, na wystawie galerii w firmowym sklepie, budzę pożądanie, gdy mnie dostajesz, zmieniam postać rzeczy, przyćmiewam, ogarniam nadmiar, leczę ból wywołany nadmiarem Słońca. Chcesz mnie założyć, pokazać znajomym.
Spotykam Cię, czaruję uśmiechem, elokwencją, otwartością i tajemnicą zarazem. Wyłapujesz strzępki słów, składasz we własne zdania, nakręcasz się, ignorując sygnały, które Ci wysyłam, głupiejesz. Nie dostrzegasz samotności, która nie może mieć przyczyny na zewnątrz, która bije ze środka, przerażającym brakiem kompatybilności z otaczającym światem. No, ale cóż… romantycznie utonąć w czymś tak niebiańskim.
Jestem niczym okulary Diora Diorondine, traktujesz mnie jak rzecz, nie widzisz tu i teraz, nie dostrzegasz było-odeszło.
Płyną słowa, czasem wielkie, czasem niezasadne, wpajasz mi przekonanie, że warto, że to może tym razem. Dla mnie czas nie istnieje. Z jednej strony wczoraj mogło być milion lat temu, z drugiej strony potrafię przeliczyć sekundy, które zostały mi do starości, być może śmierci. Strach i pustka, ból i wściekłość odmierzane wskazówkami zegarków. Anioły są nie z tego świata, Anioły boją się czasu, gdyż go nie rozumieją. Tik-tak przeraża, odbiera, powoduje znikanie.
Płyną słowa, fascynacje rodzą się, namiętności niczym fale sztormu uderzają, raz, dwa, siedem. Wpajasz mi przekonanie, że rozumiesz, że pojmujesz. Jesteś inna, ta jedyna, ta która była mi pisana od samego początku, być może wędrowała ze mną korowodem dusz. Od kurhanu w Pazaryku, poprzez niezliczone urodzenia i gwałtowne śmierci, aż tutaj. Tu do dzisiaj, zatrzymamy chwilę, aby trwała wiecznie. Rodzisz we mnie spokój, uciekam w twe ramiona, moja dusza odpływa, ból i wycie chowają się głęboko pod ziemie za śmietnikiem, wkopują się w korzenie konwalii, niczym pamiętnik ze szkiełka zielonego. Z dna butelki.
Czuję, że żyję, kocham wreszcie i prawdziwie, czuję spokój, jesteśmy splecione czymś przed-wiecznym, doskonałym, nierozerwalnym. Sobie przeznaczone.
Pewnego dnia odkrywam, że masz rozstępy, a Twój gust muzyczny winien być i bardziej eklektyczny i bardziej wybiórczy. Mój Aniele, moja połowo, moja całości. Każdy ma wady, ja pewnie też niewielkie, modyfikuje Cię na własne podobieństwo, Ty ulegasz, wszak kochasz. Ja kocham, świat jest piękny, wszystko przetrzymamy i burzę, zawieruchę, ludzkie kłamstwo, oplucie i biedę. Masz swój świat, w który nie ingeruję, choć czasem czuję się samotna, gdy nie ma Cię ze mną. Zapadam wtedy w muzykę, w książkę, czekam. Czas czeka wraz ze mną. Płynie z głośnika, przeplata się z literami na stronach książek. Myślę, gdzie jesteś, co robisz, piszę sms, że kocham, że tęsknie, czy jeszcze jesteś. Ty do mnie, ja do Ciebie. Ja swoje wyrzucam rankiem, gdyż ranek to nie wieczór i już mnie one nie frapują, intrygują miernie, w sumie to nawet nie wiem, dlaczego. Ty moje trzymasz, napisane z przecinkami, polskimi znakami, pełne słów nietypowych dla krótkich wiadomości, cytatów, wydartych fraz. Mój telefon jest niczym moja głowa, czasem coś tam tkwi, czasem znika, nie ma w  nim kontinuum, są strzępy wydarte z pamięci i czasu. Twój to historia naszej miłości . Twoja miłość to historia, czas, daty… przypominasz mi o tym swoim istnieniem, mówieniem o tym, rocznicą tutaj i tam. Ja myślę, że jednak czas płynie, ale zaczynam się bać.
Chwile bez Ciebie rosną, nawet jeżeli nie ma Cię minutę, to dla mnie jest to nieskończoność i nic jednocześnie. Piszesz sms, zostawiasz kartkę przy obiedzie na kuchence, wszystko mówi tik-tak, a gdzieś czai się koniec. Zapadam się w sobie coraz częściej, uciekam w muzykę, w marzenia. Marzenia budzą pytania- kiedy, za ile, ile jeszcze? Odmierzam czas, jaki pozostał mi na spędzenie go w twych ramionach, myślę co później? Czy niematerialnie, czy może reinkarnacja, boje się być sama nawet w grobie, boję się, że znikniesz pierwsza, a mnie zostanie tylko Twoje zdjęcie, czuję pustkę i żal, jakbyś już nie istniała. Ty wracasz, ale Twoje oczy są inne niż w mej wyobraźni, pytasz, dlaczego płaczę? Mówię, że zatarłam pieprzem, czy zjesz spaghetti. Są świece, jest wino, on tego nie robił, jestem Aniołem, ale u mnie już rodzi się ból, kłuje coś w serce.
Czy Ty to Ty? Jak zmienić Ciebie w Ciebie? Ile zajmie to czasu i czy zdążę?
Modyfikuje świat na własne podobieństwo.
Pewnego dnia zostajesz na zawsze. Dom pachnie Twoimi wspomnieniami, poranki, wieczory, zasypiam bez snów, znika faza REM, w której świat eksplodował co noc, znikają sińce pod oczami. Wstaję rześka, wszystko się układa, ludzie mnie kochają za uśmiech. Co się stało, że dziś Pani, pozytywnie tak, pięknieje. Zasypiam szczęśliwa w Twych ramionach, ignoruje dotyk, pytanie, gdyż jest wszystko, a moja wewnętrzna memory mówi - complit.
Zasypiam.
Pytasz.
Zasypiam.
Pytasz.
Nie rozumiem Cię, po co chcesz wiedzieć, co było wczoraj, co przedwczoraj, a co milion lat temu, ja już tego nie pamiętam, a nawet gdybym chciała pamiętać, to drogi są różne i każda prawdziwa, czasem coś napomknę, czasem rzucę. Nie widzę potrzeby zbierania tego w zbiory, układania chronologii, stawiania dat, nie wiem może 2001, albo 2003, może 1999… pisanie CV sprawia mi ból, kilka dat zajmuje mi często wiele dni. Boli spoglądanie w ten i inny papier, przypomina o czasie, że mijam.
Dlatego czekam, aż wyjdziesz, zapadam się w muzykę, czasem uciekam gdzieś z psami, jadę konno do lasu, wdycham jesień, albo wiosnę płucami, czas stopuję.
Innym razem wydzieram go łapczywie przy Tobie, aż zapominam, że istniejesz. Odpływasz w tle innych twarzy, jest alkohol, są ludzie, jestem ja - gwiazda towarzystwa. Imponowało Ci to jeszcze niedawno, gdy byłam rzeczą, nie przypisaną Twej własności. Strącam Twe dłonie, ignoruje spojrzenia i słowa. Mówię - daj spokój, nie dotykaj mnie, potem zasypiam szybko, ale bezpieczna w Twych ramionach.
Jest raz i drugi, nie potrafię pić tak sobie, więc pije, aż świat zapomina o Newtonie, nie rozumiem, dlaczego się źle bawisz. Palę, choć nie palę, w sumie palenie codzienne wymagałoby skupienia się na tej czynności, nie rozumiem, dlaczego musisz wychodzić z domu, gdy Cię akurat potrzebuje. Dlaczego papieros jest ważniejszy niż anielska miłość, wiec palę. Kopcę jak smok, piję niczym smok. Kokieteria każe mi flirtować, aczkolwiek nigdy bym Cię nie zdradziła, nie wiem dlaczego tak jest, muszę to robić. Nie rozumiem słów rzucanych w gniewie, więc budzi się mój sprzeciw, ale nie mam ochoty się kłócić, bo kłótnia wymaga skupienia się , wytworzenia chronologii, argumentów, szeregowania ich, a ja mam w głowie kalejdoskop. Uderzasz z lewa, robi się mozaika taka, uderzasz z prawa inna. Krzywdzisz mnie, gdyż niszczysz wszystko, przewracasz jeszcze bardziej, zmuszasz do ucieczki, potem chcesz się kochać, ale ja nie mogę. Nawet nie wiem czy w ogóle coś czuję, chce spać. Ty nie rozumiesz, gdzie odpływa moja seksualność, namiętność, a ja nie przypominam nawet sobie, aby ona kiedykolwiek istniała. Może chciałabym, abyś brała mnie, jak rzecz, zrobiła, co chcesz, ale nie angażowała w to mojej głowy.
Mijają dni, rutyna, pieniądze, ucieczki. Ja już wiem, że nie jesteś Aniołem, że oszukałaś mnie, zwabiłaś w pułapkę, w której się duszę, która zabiera mi resztki życia, dostaję od Ciebie rozstępów. Czasem myślę, kiedy i po co uknułaś ten plan, jaki jest sens tego, że jesteś tu i teraz, co chcesz mi zabrać, jak oszukać? W każdym pytaniu czai się pułapka, za każdym gestem cios. Nie raz to przeżyłam, chyba, gdyż nie wiem tego i owego, nigdy nie czekałam do końca. Wiem jedno - krzywdzisz mnie, spiskujesz, chcesz odebrać spokojny sen, który mam od zawsze.
Znów jest alkohol, ucieczki, Twoje łzy, jakieś dziwne jazdy, że niby ja nie mówię tego, owego, tamtego, że tajemnice. Pewnego dnia płaczę. Wylewam z siebie żal, mówię, przedstawiam prawdy jak widzę, wtulam głowę w twe piersi, Ty mówisz:
- nie będę taka, kocham Cię od zawsze, moja księżniczko.
Odpływam w Twój zapach, w twe ramiona, zasypiam. Rano mam kaca.
Jestem daleko, czuję ból. Ból tępieje, gdy jesteś obok, ale wtedy pojawia się refleksja nad uzależnieniem, nie mam już pewności, niczego nie wiem, świat zdaje mi się obły, chciałabym abyś pytała, może wyjaśniała, kochała bez warunków jednakże. Ale… alkohol, uciekam, bawię się, Ty pytasz, ja milczę, choć dusza krzyczy. Proszę, zrozum mnie bez słów. Proszę, pytaj. Proszę, słuchaj, ale nic nie powiem.
Kocham Cię rankiem, gdy wychodzisz do pracy, wypijamy kawę, zostaję sama, gdyż mam wolne, patrzę w Twoje zdjęcie, słucham muzyki, wracasz, ale… to nie Ty, ze zdjęcia patrzy inna osoba. Zaczynam układać korowody, która, gdzie, gdzie była ta najprawdziwsza, wreszcie odkrywam ja. W, P, albo B, to nieistotne, ale wiem, że ona właśnie kochała mnie zawsze, a ja złym słowem, skostniałością serca odtrąciłam Ją, wreszcie skończyłam wszystko jednym słowem - wypierdalaj. Tak, wiem, zdradzała mnie, ale dostrzegam swoje błędy. Bywałam zimna, niedostępna, nieobecna. Uciekałam poza świat, czasem piłam, a czasem szydziłam, tak szydziłam, gdyż szyderstwo, ironia i sarkazm są moja bronią na zewnątrz, którą czasem zapominam sprzątnąć z nocnego stolika.
Nie zmienia to faktu, ze ONA mnie kochała i to właśnie JĄ straciłam… dla Ciebie. Moją miłość, wszystko odeszło.
Dlatego zasypiam z przeświadczeniem, ze Cię nienawidzę, brzydzę się Twojego dotyku, zmuszam do bliskości, kończę ją cięta ripostą, po której w Twych oczach pojawiają się łzy. Wychodzę więc, idę na piwo, potem drugie i trzecie, spotykam znajomych, wracam nad ranem. Ciebie już nie ma, piszesz smsy, ale ja nie mam ochoty rozmawiać z Toba, chcę Cię ukarać za wszystko. Należy Ci się.
Potem znów towarzystwo, ja się bawię, Ty na szczęście również. Mnie w to graj, Anioł spuszczony ze smyczy to dusza towarzystwa. Przychodzą noce zimne, zasypiam około trzeciej, budzę się tuż przed świtem. Nie rozumiem dlaczego mnie odtrącasz, miałaś być bezwarunkowo, mnie boli przecież głowa, choruję na płuca, chciałabym może porozmawiać, może zatrzymać czas, uciec gdzieś z Tobą.
Jednakże jesteś zimna, nie rozumiesz mnie, ja tonę w rozpaczy wieczorami. Potrzebuje dotyku, spalam się, lecz Ty jesteś zmęczona, mimo że dzień wcześniej przetańczyłaś cały wieczór, ach - może właśnie dlatego?
Dusza towarzystwa umiera, nie mam ochoty na alkohol, nie palę, gdyż papierosy śmierdzą. Irytuje mnie Twój śmiech, jego śmiech, albo jej śmiech. Niszczę ludzi słowami, czasem rzucam wszystko, wychodzę, trzaskam drzwiami. Wracam do pustego domu, jestem sama, biorę zdjęcie P, albo Z i płaczę nad stratą. Rankiem nie mam ochoty iść do pracy, gdy wracasz chcę być z Tobą, lecz bez pytań, rozmów i warunków, Ty wychodzisz, ja zostaje. Płacze, gdyż boli mnie wszystko, to co było, to co będzie i to czego nie będzie. Boli mnie ciało, bolą dłonie, stopy, głowa, czasem robię sobie krzywdę, znaczę dni śladami na ciele. Ludzie odeszli, inni nie -zaistnieli. Co by było, gdyby było, dlaczego, po co? Miliony pytań, nieodpowiedzialnych słów, gestów nienazwanych.
Wracasz, chcesz rozmawiać, ale ja już powiedziałam wszystko. Do zdjęć, do myśli, chciałabym, abyś zapomniała wszystko, abyśmy gdzieś wyjechały, ale nie potrafię tego powiedzieć.
Pewnego dnia pojawia się on, albo ona. To nie ma znaczenia, znaczenie ma projekcja. Wiem, że pewnego dnia mnie zdradzisz, oszukasz, być może zostawisz. Boję się tego dnia, choć wiem, iż on nastąpi. Nie wiem, czy będzie to środa, gdy wyjadę do Warszawy, piątek, gdy jestem we Wrocławiu, a może w sobotę na imprezie. Łowię półsłówka, półgesty, ukryte spojrzenia. Liczę minuty. Wiem, że pewnego dnia mnie zdradzisz.
Ty pytasz, dlaczego oczy mam takie, dlaczego nie chce rozmawiać, dlaczego? Świat skupia się na pytajnikach, a Ty nie wiesz, że ja już odmierzam czas. Tik i tak, ironia w słowach przy śniadaniu, kolacji, czekam na moment odpowiedni.
Pewnego dnia Ty potrzebujesz ciepła od kogoś innego, a  ja w Twoich oczach widzę, że miałam rację. Zawsze mam rację, wiem jednak, że okłamywałaś mnie od samego początku, aby wziąć jak rzecz z wystawy sklepowej, wykorzystać, zniszczyć wspomnienia o Z lub W, wyszarpać pamięć i zostawić. Wracasz do domy, ja mówię - wypieprzaj.
Zostaję sama. Nie odpowiadam. Chciałabym, aby ktoś zadzwonił do drzwi, najlepiej i abyś to była Ty. Boję się i czuję pustkę. Nienawidzę Cię i pragnę usnąć obok Ciebie, obudzić się i zapomnieć wszystko, przestać kojarzyć fakty z osobami. Wyrzucam jednak Twój numer, gdy piszesz, wyrzucam sms, numer z historii połączeń, nie odbieram, kupuje sherridana i żołądkową gorzką. Świat odbija się niczym piłka od krzywdy własnej, do konieczności wybaczenia, więc piję, piję, zasypiam na podłodze. Wstaje dzień, wyżywam się na ludziach w pracy, piję, piję, zasypiam w łazience. Wyrzucam Twoje wiadomości, chciałabym, abyś zwyczajnie była, tu i teraz, bez słów i bez warunków. Nienawidzę Ciebie w słowie wczoraj, chcę tak jak na początku. Zasypiam w nienawiści, budzę się w nadziei.
Wreszcie spotykam Cię. Dowalam Ci ile mogę, mimo że chciałabym okazać miłość. Wylewam pomyję, opluwam, czasem jest gorzej.
Mój świat się rozpada. Jest twarz tutaj i twarz dla innych. Pewnego dnia wędruję na powrót na sklepową wystawę.