Gość

Szła niezbyt szybko. Słyszała odgłos swoich kroków. Było późno i na ulicy nie widziała nikogo, minęło ją kilka zaledwie samochodów. Wymknęła się wcześniej z imprezy od Kaśki. Właściwie bez powodu. Chyba miała dosyć towarzystwa. Oczywiście, na dzisiaj. Nikt jej nie zatrzymał, nikt nie wybiegł za nią i pewnie nikt nie zauważył, kiedy wyszła.
Czuła się zmęczona i trochę pijana. Marzyła o chwili, gdy znajdzie się wreszcie we własnym łóżku i zaśnie słodkim snem. O ile uda się jej zasnąć...
Już blisko domu zauważyła na ławce koło wejścia jakąś postać. Trochę przestraszona, pomyślała, że zupełnie bez sensu wyszła z przyjęcia sama, ryzykując samotne przechadzki o tej porze. Nie zatrzymała się jednak, szła dalej jakby nigdy nic.
Zatrzymała się dopiero przy drzwiach. Znalazła klucz i szybko zaczęła je otwierać. Z ławki zerwała się młoda dziewczyna, ziewnęła, przeciągając się przy tym tak, aż zatrzeszczały kości. Poznała Ankę.
- Dobry wieczór, pani Moniko - powitała ją z radością
- Dobry wieczór - odparła mocno zdziwiona, ale z pewną ulgą w głosie.
- Ależ mnie przestraszyłaś, już myślałam, że to jakiś bandzior... - Otworzyła drzwi. Owionęło ją przyjemne ciepło. Zawahała się przez chwilę.
- Wejdziesz? - zapytała Ankę.
- Chętnie, długo na panią czekałam - odpowiedziała, udając, że nie dostrzega niezbyt zachęcającego tonu głosu gospodyni.
Weszły do środka. Monika najpierw zdjęła niewygodne buty, a zaraz potem pobiegła do kuchni nastawić wody na herbatę. Gdy wróciła do pokoju, zauważyła, że Anka zdążyła się rozsiąść wygodnie w fotelu. Uczyniła to samo.
- Zaraz napijemy się gorącej herbaty - powiedziała trochę zmęczona
- Wspaniale, przemarzłam na tej ławce. Już myślałam, że pani nie przyjdzie- Monika uśmiechnęła się
- Niewiele brakowało. Ale co ty właściwie tutaj robisz? O tej porze powinnaś już spać - Anka wzruszyła ramionami
- Chyba tak, może więc pani odstąpi mi kawałek łóżka i jakiś koc?-
Monika nie wiedziała, co odpowiedzieć. Na chwilę zapadło kłopotliwe milczenie. Było dobrze po północy, kazać jej iść o tej porze do domu, byłoby lekką przesadą. W końcu stwierdziła:
- No dobrze, możesz u mnie zostać. Tylko czy twoi rodzice nie będą się martwić?
- Nie sądzę, często zdarza mi się nie wracać na noc. Nocuję u koleżanki - dodała niewinnie.
- No tak, koleżanka ... Świetne alibi. A jeśli zadzwonią do niej i ciebie tam nie będzie?
- Nie założyli jej jeszcze telefonu. A swoją komórkę wyłączam po 22-ej - roześmiała się.
- Ach tak, to pewnie wiele ułatwia? -
- Nie sądzi pani, że wykorzystuję sytuację, żeby spać u jakiegoś faceta?
- Nie wiem - wzruszyła ramionami, właściwie niewiele ją to obchodziło.
- Nisko mnie pani ceni - wyczuła w jej głosie jakby wyrzut.
- Nie o to chodzi, przecież prawie cię nie znam...
- Może szkoda? - przerwała Anka
- Co masz na myśli? - spytała zaskoczona
- Nic, absolutnie nic... - odpowiedziała z tajemniczym uśmiechem.
Monika popatrzyła uważnie na dziewczynę, ale nie dostrzegła w jej spojrzeniu niczego niepokojącego.
- Tak, chyba jest zbyt późno na takie rozmowy. Wypijmy herbatę i idźmy spać. Jestem strasznie zmęczona.
- Nigdy nie jest za późno na takie rozmowy - zaoponowała Anka
- Wiesz, Maryla mówiła mi, że jesteś mądra, rozsądna i inteligentna. Ale wybacz, nie mam siły ani ochoty na mądre dyskusje. Rozumiesz, mam nadzieję?
- A czy kiedyś znajdzie pani czas na rozmowę ze mną?
- Jasne. A teraz wykąpiemy się, wskoczymy do łóżka, zaśniemy, a pogadamy jutro. Co ty na to? - zaproponowała, ziewając przy tym.
- Chyba nie ma pani zamiaru spać? - Anka nie dawała za wygraną
- Aniu, przykro mi, nie wiem jak ty, ale ja naprawdę jestem zmęczona i nie nadaję się do żadnych rozmów. - Ta mała zaczynała ją denerwować, tak samo jak ta bezsensowna rozmowa. Nie rozumiała, o co chodzi tej dziewczynie.
Tymczasem wygrzebała w szafie ręczniki i koszulkę dla Anki.
- Proszę, to dla ciebie. Idź, umyj się, a ja przygotuję spanie.
Anka niechętnie i z ociąganiem wyszła, po chwili z łazienki dobiegł szum wody. Monika pościeliła rezerwowy fotel do spania. Po chwili dziewczyna pojawiła się w drzwiach. Monika wskazała jej fotel.
- Tu będziesz spać, może średnio wygodnie, ale lepiej niż na ławce.
***
Gdy poczuła strumień wody na swoim ciele, stwierdziła, że chyba właśnie tego było jej potrzeba. Nawet na chwilę zapomniała o niepożądanym gościu. Ankę poznała u Maryli - koleżanki jeszcze z ogólniaka, która przygotowywała dziewczynę do egzaminów wstępnych na studia. Monika spotkała Ankę kilka razy, kiedyś nawet na swojej ulicy, gdzie mieszkała podobno jej koleżanka. Trochę rozmawiały, ale nie bardzo rozumiała, dlaczego dzisiaj, mając tylu znajomych w mieście, szukała noclegu u niej.
Trochę ją niepokoiła nowa znajoma, miała cos dziwnego w spojrzeniu, czarujący uśmiech i niezwykły dar przenikania myśli.
Wytarła się szorstkim ręcznikiem. Nagle pomyślała o Marcinie. Ten facet pociągał ją jak żaden inny. Zastanawiała się, czemu właściwie nie zaprosiła go na dzisiejszą imprezę. Ciałem wstrząsnął dreszcz. Mogła łatwo przewidzieć, jak skończyłaby się ta noc, gdyby tu był.
***
W pokoju było ciemno. Cicho wsunęła się pod kołdrę. Nareszcie. Przytuliła policzek do poduszki. Jak dobrze. Czuła, że powoli zapada w sen. Usłyszała szmer, ocknęła się, otworzyła oczy. Anka wyszła z pokoju. Monikę dobiegł odgłos spuszczanej wody. Po chwili zobaczyła sylwetkę dziewczyny obok swojego łóżka.
- To ty? - zapytała zaspanym głosem.
- Tak. Przestraszyłam panią?
- Nie, ale chyba już spałam. Idź spać.
- Przepraszam, że panią obudziłam, ale nie mogę zasnąć.
- Nie przejmuj się, tak jest zawsze na nowym miejscu.
- Dlaczego pani mnie o nic nie pyta, nie dziwi się, że tu przyszłam?
- Jest zbyt późno na pytania i zdziwienie, kładź się i śpij.
- Czy mogę się położyć obok pani? - zaproponowała Anka nieoczekiwanie.
- Dlaczego? Przecież nie ma sensu, abyśmy się cisnęły, zwłaszcza, że jest gdzie spać - odparła zaskoczona
- Proszę, może szybciej zasnę... - błagalnie wyszeptała dziewczyna.
- No dobrze, tylko błagam, już nic nie mów.
Anka bez dalszego namawiania szybko znalazła się obok niej. Monika była zbyt zmęczona, by dłużej dyskutować. W końcu łóżko było dość szerokie i spokojnie mogły w nim spać dwie osoby. Czuła, jak dziewczyna, wiercąc się, układa się do snu. Odsunęła się trochę, by zrobić jej więcej miejsca. Poczuła na szyi jej oddech. Był niespokojny i nierówny.
- Dobrze się czujesz? - spytała trochę zaniepokojona.
- Tak. Dlaczego pani nie śpi?
Nic nie odpowiedziała, bo nagle poczuła dłoń Anki na swoim ramieniu. Ręka była ciepła i delikatna. W pierwszej chwili miała zamiar ją odsunąć, ale nie zrobiła tego. Znowu ogarnęło ją przyjemne rozleniwienie. Anka przysunęła się do niej bardzo blisko, ich ciała dotykały się przez materiał koszulek. Monika pomyślała o innym ciele, które często było jeszcze bliżej i o tym, które czeka, by być blisko.
Palce dziewczyny zaczęły się delikatnie poruszać, a dłoń wędrowała przy tym wzdłuż pleców.
- Co robisz? - Monika najchętniej nie zadałaby tego pytania, ale nie bardzo wiedziała, co się dzieje. Straciła poczucie rzeczywistości. Przez chwilę miała wrażenie, że Marcin leży obok niej. Lecz przecież doskonale wiedziała, że to ta dziewczyna, znajoma i nieznana równocześnie.
Tymczasem Anka milczała. Jej usta dotykały szyi Moniki i nie napotykając na opór, szukały jej ust. Monika była w jakimś transie. Trochę alkoholu, zmęczenie, jakby półsen. Bezwolnie poddawała się pieszczotom. Po chwili ogarnęło ją podniecenie. Ich usta spotkały się, dłonie dotykały ciał. Koszulki znalazły się na podłodze. Nie mówiły nic. Zasnęły zmęczone miłością. Monika w pewnej chwili pomyślała, że przeżywa coś niecodziennego i zupełnie irracjonalnego, cos, co nie mieściło się w jej systemie wartości.
Gdy otworzyła oczy, było już widno, a słońce próbowało przecisnąć się przez zasłony. Dotknęła ręką miejsca obok, Było puste. Więc wszystko, co przeżyła tej nocy, było tylko snem... Odetchnęła z ulgą. Spojrzała na fotel, był złożony, a pościel równo poskładana. Przy stole w długiej, bawełnianej koszulce siedziała Anka i piła kawę, której aromat dotarł do Moniki.
- Już wstałaś?- zapytała, przecierając oczy.
- Wstałam. Pomyślałam, że zrobię śniadanie. Trochę porządziłam się w kuchni - powiedziała wesoło, potem wzięła ze stołu tacę i postawiła na szafce obok łóżka.
- Dawno nikt mi nie podawał śniadania do łóżka. Dziękuję.- Monika była zaskoczona. Jadła powoli. Kawa postawiła ją na nogi.
- Zastanawiam się, skąd się tu wzięłaś? -
- Nie pamięta pani? Z ławki przed domem.
- No tak, ale gdzie byłaś wcześniej?
- Ach, wszędzie i nigdzie. Dobrze poczułam się dopiero tutaj
- Tutaj?
- Tak, dziwi to panią?
- No tak, trochę
Monika zwlekła się z łóżka, siadła w fotelu, zapaliła papierosa. Obserwowała Ankę, która przeglądała kompakty.
- Mogę coś włączyć? - zapytała po chwili.
- Jasne, tylko, proszę, niezbyt głośno...- Monika zaciągnęła się dymem
- Oczywiście, wiem, że niezbyt głośno. Przecież mamy porozmawiać. W nocy nie miała pani ochoty - stwierdziła gwałtownie Anka.
- Tak się dziwnie składa, że w nocy zazwyczaj śpię....
Anka włączyła muzykę i szybko podeszła do Moniki. Uklękła obok niej i wzięła za rękę.
- Masz delikatne dłonie - powiedziała jakby w zamyśleniu. Monika była zaskoczona.
- Co? - wyrwała rękę.
- Niech się pani nie denerwuje. Nie ma powodu, nie warto ... - powiedziała dziewczyna uspokajająco
- Ja się nie denerwuję, tylko nie wiem, co jest grane - odpowiedziała gwałtownie
- Nie wiesz? - Anka udała zdziwienie.
- Nie wiem, a jeśli chcesz, możemy mówić sobie po imieniu. W końcu obie jesteśmy dorosłe - zaproponowała
- No właśnie...
- Co?
- Jesteśmy dorosłe i musimy coś sobie wyjaśnić.
- Co tu wyjaśniać? Przenocowałaś u mnie. Jesteś moją znajomą. Po południu wracasz do domu i to wszystko.
- Na pewno wszystko?- zapytała łagodnym głosem Anka
- A co jeszcze?
- Właściwie nic, to nie ma znaczenia - odparła dziewczyna
- Ja ciągle nic nie rozumiem - stwierdziła Monika zrezygnowana
- Co chcesz zrozumieć? Dlaczego tu przyszłam?
- Na przykład...
- Przecież wiesz
- Nie wiem...- zaczynała ja drażnić ta rozmowa
- Naprawdę?
- Naprawdę! Słuchaj, nie rób ze mnie idiotki. Spotykam cię w nocy przed swoim domem. Potem mówisz, ze zazwyczaj nocujesz u koleżanki. Zresztą, myślę, że jest w mieście trochę ludzi, których znasz lepiej ode mnie i u których mogłabyś znaleźć nocleg. Tymczasem lądujesz w moim łóżku i ... - wyrzucała z siebie gniewne słowa
- I co? Dokończ - przerwała zaczepnym tonem
- I nie wiem, co... - niepewnie szepnęła Monika
- Kocham się z tobą, całuję cię, dotykam, czy tak? - zapytała dziewczyna
- Tak - potwierdziła bardzo cicho
- I tego nie rozumiesz najbardziej. Jak to się stało? Jak to się mogło stać? Po prostu, stało się i kwita - odpowiedziała z czarującym uśmiechem
- Nie takie znowu, po prostu. Ja zawsze robiłam to z facetami. Rozumiesz?!
- Jasne. Znam to - odparła z niechęcią w głosie
- No więc?
- Co, no więc?
- Dlaczego? - Monika nie dawała za wygraną
- Widocznie tak musiało być i daj spokój. Chciałam tu być. W chwili, gdy weszłaś do Maryli, wiedziałam, że tu będę - stwierdziła
- Nie pytając mnie o zgodę?
- O co ci chodzi? Mogłaś zaprotestować, zareagować inaczej. A ty? Dotykałaś mnie, całowałaś i najwyraźniej sprawiała ci to przyjemność.
- No, tak, ale...- zaczęła
- Ale... - przerwała Anka
- Byłam zaskoczona, upojona alkoholem, zmęczona...- próbowała się tłumaczyć Monika
- Nie zwalaj winy na zaskoczenie i alkohol. Zresztą, nie ma o czym mówić...
- Może...- niepewnie potwierdziła
- Na pewno - odparła Anka
Przez chwilę milczały. Monika obserwowała Ankę. Była ładną blondynka, o wysportowanej sylwetce, zgrabnych nogach, orzechowych oczach.
- Ile ty masz lat?
- Dziewiętnaście. Czy mój wiek ma jakieś znaczenie? - z powagą zapytała Anka
- Chyba nie... ale nigdy nie miałam tak młodej przyjaciółki.
- Wiesz, cieszę się, że cię spotkałam. Kocham cię - Anka pochyliła się, delikatnie dotknęła ust Moniki. Chwilę później siedziała na jej kolanach.
- Wiesz, najchętniej nie odchodziłabym od ciebie - westchnęła
- Nic z tego. Mam dzisiaj randkę, a tobie radzę poszukać sobie jakiegoś faceta.
- Nie teraz - pocałowała ją. Monika nie protestowała, ogarniały ją jakieś dziwne emocje. Nie potrafiła tego pojąć, ale coraz bardziej pragnęła tej dziewczyny. Przytuliła ją do siebie.
- Nic nie rozumiem - westchnęła, wsuwając jednocześnie dłonie pod bawełniana koszulkę Anki. Dotykała jej skóry, brzucha, jędrnych piersi. Czuła pulsowanie krwi, słyszała bicie serca i wcale nie pragnęła niczego zmieniać. Anka zeskoczyła z jej kolan i wzięła za rękę.
- Chodź - lekko pociągnęła ja w stronę łóżka. Leżały nagie obok siebie w blasku słońca. Ich oddechy mieszały się. Usta, języki dotykały, uda oplatały w dreszczach ekstazy. To był dziwny poranek.
Okazało się, że Anka nie zdąży na autobus, a następny ma dopiero po południu. Monika podeszła do telefonu, wykręciła numer
- Marcin, słuchaj, nie możemy się dzisiaj spotkać. Nie moja wina, tak wyszło. Tak, dobrze, we wtorek. Ja też tęsknię. Do zobaczenia.
Anka patrzyła zdziwiona
- Co robisz?
- Zostaniesz u mnie. - zaproponowała Monika
- Na pewno tego chcesz?
- Tak.
- To nie powinno niczego zmieniać w twoim dotychczasowym życiu...
- To niczego nie zmienia.
- A Marcin? Przecież mogłabyś się z nim spotkać
- Nie mogłabym dzisiaj. Chyba powinnaś się cieszyć? Możemy ten czas spędzić razem. Może to jedyny i ostatni raz. Musimy go wykorzystać.
- Jasne - przytaknęła bez przekonania.
- Może powinnam zadzwonić do rodziców, że wrócę później? - dodała.
- Chyba tak, bo się zamartwią
Anka rozmawiała z rodzicami, Monika tymczasem kręciła się po kuchni. Po chwili obiad gotował się na kuchence. Zastanawiała się, czy dobrze postąpiła, a przede wszystkim, dlaczego. Wiedziała tylko, że jest pod jakimś czarem, urokiem Anki i jak na razie nie miała ochoty uwolnić się spod jego mocy. Było jej dobrze jak nigdy dotąd. Marcin i inni stawali się odlegli, coraz mniej ważni. Do kuchni weszła Anka.
- Może pomóc?
- Jak chcesz, obierz kartofle.
- Co planujesz na dzisiaj? - zapytała.
- A ty?
- To samo. Czy ciągle zastanawiasz się nad tym, co zaszło między nami?
- Trochę, ale już mnie to nie niepokoi.
- A powinno - rzuciła jakby od niechcenia Anka.
- Dlaczego? - zapytała zdziwiona Monika.
- Dlatego... Co myślisz z tym zrobić? Mogę cię odwiedzać, możemy chodzić na spacery, do kina itp., i co dalej?
- Jakie dalej? Dzisiaj jest początek i koniec - gwałtownie zareagowała Monika
- Tak sądzisz? To są tylko twoje pobożne życzenia - stwierdziła Anka.
- Nie sądzę, wiem. Byłyśmy tylko partnerkami w łóżku. Przez jedną noc... Interesuje nas wyłącznie ciało, nic więcej. Nie znamy się na tyle, by to mogło być przyjaźnią. Zaspokoimy pożądanie i powędrujemy w inne ramiona.
- Dziwnie mówisz. Więc dla ciebie istnieje tylko seks, orgazm i cześć. Nie! Ja cię kocham za całokształt, za to, jaka jesteś i jaka będziesz - odpowiedziała zdecydowanym tonem.
- Kiedy zdążyłaś to zrobić? - zapytała cicho.
- Co? - Anka była zaskoczona pytaniem i tonem głosu Moniki.
- No, wiesz... Pokochać mnie... Przecież znamy się tak słabo... Z widzenia
Anka nie dała jej skończyć.
- Czy nie słyszałaś o miłości od pierwszego wejrzenia? Zresztą, o czym my mówimy?
- Od pierwszego wejrzenia... fatalne zauroczenie, bez szansy na przyszłość... Lepiej się obudź.
- Przyszłość? Liczy się teraz.
- A przed chwilą pytałaś, co dalej?
- Tak. Ale to dalej zależy od dzisiaj... Zapewniam cię , że dla mnie to nie tylko łóżko.
- Tym lepiej. Myślę, że możemy... - miała dosyć tej rozmowy. Pożałowała, że dała się wciągnąć w tę historię, że odwołała spotkanie z Marcinem, że Anka nie pojechała do domu. Co to właściwie ma być? Dokończyła
- ... wreszcie zjeść obiad. Do zabaw w łóżku potrzeba dużo energii - próbowała być ironiczna i złośliwa
- Mam wrażenie, że chcesz mnie do siebie zniechęcić. Energia jest potrzebna, żeby żyć, oddychać, kochać się i ... rozmawiać. A my mamy wiele do obgadania.
- Czyżby? - zapytała z nieukrywaną drwiną Monika
- Musimy nadrobić stracony czas - stwierdziła z przekonaniem Anka.
Monika nakładała porcje na talerze. Anka patrzyła rozbawiona.
- Bez przesady, aż tyle energii nie potrzebuję.
- Nie wiadomo...
Usiadły przy stole. Monika dopiero teraz uświadomiła sobie, jak bardzo była głodna. Anka kontynuowała przerwany wątek ich rozmowy.
- Nie możesz ciągle zrozumieć, co cię pchnęło w moje ramiona? Ciebie, normalną kobietę, napaloną na Marcina i jego pieszczoty...
- Może nie mieszajmy do tego Marcina... - oburzyła się Monika.
- No dobrze, masz rację.
Po chwili milczenia Monika zapytała dziecinnie.
- Słuchaj, a może nam się śni? Może to sprawka Freuda?
Anka wstała, podeszła do niej i uszczypnęła w ramię.
- Śpisz? To najlepszy sposób aby się przekonać...
- Co robisz? Będę miała siniaka. - krzyknęła, rozcierając bolące miejsce.
- Ale to przecież bezsensowna sytuacja...
- Przestań, a gdzie twój stoicki spokój informatyka. Może komputer mógłby nam pomóc? - rzuciła drwiąco Anka.
- Nie żartuj - zawołała oburzona.
- Wiesz co, zrobimy dzisiaj cos ekstra na kolację i urządzimy powitalno-pożegnalny wieczór przy świecach.
Monice spodobał się ten pomysł
- Jak prawdziwi romantyczni kochankowie - zawołała z entuzjazmem.
- Raczej jak kochanki - z rozbrajającą szczerością odparła Anka.
Po chwili Monika stwierdziła
- Zaskakujesz mnie. Nie potrafię cię zrozumieć - Anka spojrzała zdziwiona.
- A to czemu?
- Raz jesteś romantyczna, jakby nieobecna, za chwilę bardzo konkretna...
- Ty też taka jesteś. Tylko nie dostrzegasz tego, a może nie chcesz dostrzec?
- Ale zgadzasz się na pożegnanie? Tak będzie lepiej...
- Tak, lepiej. Ale dla kogo? Dla ciebie? Dla mnie?, dla społeczeństwa? A może ruszyło cię sumienie? Przypomniałaś sobie tradycję, boże przykazania, a może cos innego? - Anka była zdenerwowana, próbowała wyrazić to słowami. Monice udzielił się ten nastrój i ten ton, hamowany od wczoraj, a może od dłuższego już czasu.
- Tak, żebyś wiedziała, ruszyło mnie sumienie. Nie mogę udawać czegoś, czego nie czuję. Może tobie się zdaje, że mnie kochasz, ale mnie nic się nie zdaje, ja zwyczajnie cię nie kocham i koniec.
- Do czasu - wtrąciła spokojnie Anka.
- Jakiego czasu? O czym ty mówisz, dziewczyno? - spytała zaskoczona i rozdrażniona.
- Pewnego dnia odnajdziesz mnie i powiesz to, czego teraz jeszcze nie rozumiesz, co nie chce ci przejść przez gardło z powodu przesądów, religijnych zabobonów i twojej własnej nieświadomości.
- Nie byłabym taka pewna. Lepiej nie baw się w proroka, bo twoje przepowiednie mogą okazać się iluzją.
Anka spojrzała na zegarek:
- Dziękuję za obiad i za nocleg. Było sympatycznie... mimo wszystko - zawiesiła głos i obdarzyła Monikę wymownym spojrzeniem. Napisała coś na kartce - Tu masz mój numer telefonu... na wszelki wypadek.
Monika zaniemówiła ze zdziwienia, gdy jej przyjaciółka zaczęła szykować się do wyjścia.
- Co robisz? A kolacja? - nic innego nie przychodziło jej do głowy.
- Nie będzie pożegnalnych kolacji, żadnych ostatecznych decyzji. Po prostu, kiedyś zaczniemy w momencie, do którego dobrnęłyśmy w tej chwili.
- Nie rozumiem ... - szepnęła Monika.
- Przyjdzie czas, że zrozumiesz. Jeszcze raz dziękuję. Do zobaczenia. Zjem w domu chociaż niedzielną kolację - powiedziała z uśmiechem.
Monika była zaskoczona. Co się dzieje? Czuła, że sytuacja wymknęła się spod kontroli.
- Zaczekaj - dopadła ja przy drzwiach - Tak nie można, a plany na dzisiaj?
- To były bardziej twoje plany. Nie jestem mechaniczna lalką albo twoim osobistym komputerem i nie pozwolę sobą manipulować.
- Uważaj! Przesadzasz... - ostro zareagowała Monika.
- O co chodzi? Jesteśmy całkowicie niezależne. Mogę chyba wrócić do domu na kolację. A ty spotkaj się z Marcinem, ucieszy się. Cześć. Myślę, że mogę powiedzieć do zobaczenia.
Wyszła. Monika została sama i przez chwilę nie mogła wykrzesać z siebie żadnej myśli. Ta mała przeleciała przez jej dom niczym przysłowiowy huragan i pozostawiła po sobie niepokój. Poszła sobie. Monika uświadomiła sobie nagle, że jeszcze nigdy nie czuła się tak samotna. Jakby wraz ze sobą Anka zabrała kawałek jej duszy.
Po namyśle zadzwoniła do Marcina. Nie mogła być sama. Zje z nim kolację i zapomni o tej dziewczynie.

Przyszedł, był trochę zdezorientowany. A Monika, która jeszcze wczoraj planowała dalsze życie razem z nim, dzisiaj zachowywała się dość powściągliwie. Zaczynała drażnić ją jego obecność, dotyk.. Wymówiła się zmęczeniem, wczorajsza imprezą, ale zdawała sobie sprawę, że okłamuje i siebie i jego. Gdy wyszedł, nastawiła cicho muzykę, położyła się i próbowała zasnąć. A przed oczami wciąż widziała Ankę.

Kilka dni później Marcin zaprosił ją na obiad. Okazało się, że będzie tam też jej kolega z pracy Jacek. Nie był sam. Znowu spotkała Ankę.
Dziewczyna jakby nigdy nic poprosiła ją o kilka rad dotyczących obsługi komputera. Zgodziła się jej pomóc. Zaproponowała, aby spotkały się jeszcze tego samego dnia. Ich towarzysze proponowali wyjście na dyskotekę, ale żadna z nich nie miała na to ochoty. Wyszły, zostawiając ich trochę zaskoczonych.
Dość szybko przeszły drogę dzielącą je od postoju taksówek. Anka, zadyszana, zapytała:
- Czy my przed kimś uciekamy? Zwolnij trochę.
Wsiadły do taksówki. Monika miała ochotę zbić Ankę na kwaśne jabłko. Teraz, po fakcie, była zła na siebie, na nią i na cały świat, że uciekła od Marcina. Mogła wyjść z nim, a wybrała towarzystwo tej szalonej dziewczyny i sama nie wiedziała, dlaczego tak postąpiła. Jej myśli przebiegały szybko, przypomniała sobie wszystko, co wydarzyło się od soboty. Feralnej soboty. Ogarniały ja emocje, których się bała, ale nie potrafiła z nimi walczyć. Rezygnacja, wybór, zbyt wiele niespodzianek sprawiła ostatnio samej sobie, by móc cos postanowić. Nie potrafiła uchwycić się czegoś konkretnego, realnego. Czuła się jakby zawieszona w próżni, jakby śniła na jawie.
Taksówkarz z piskiem opon zatrzymał się przed jej domem. Zapłaciła, rzuciła do Anki krótkie: Chodź. I nie oglądając się za siebie, ruszyła w stronę drzwi wejściowych. Odruchowo spojrzała w stronę ławki, ale tym razem nie czekała na nią żadna niespodzianka. Dopiero teraz się obejrzała, Anka posłusznie szła za nią. Znalazły się w mieszkaniu.
- I co dalej? - wolałaby nie usłyszeć tego pytania, ale skoro padło, musiała cos odpowiedzieć.
- Nic, porozmawiamy sobie - rzuciła obojętnie.
- Tak? O niczym innym nie marzę - odezwała się Anka.
- Napijemy się piwa - Monika wyjęła z lodówki schłodzone butelki, wzięła szklanki i wróciła do pokoju. Jej towarzyszka ciągle tkwiła przy drzwiach, patrząc w jeden punkt.
- No, chodź, siadaj, musimy sobie wiele wyjaśnić.
- Tak? Czy tu coś jeszcze zostało do wyjaśniania?
- Sądzę, że tak - autorytatywnym tonem odparła gospodyni.
- No, tak, oczywiście, ty wiesz lepiej.
- Nie o to chodzi. To cos o wiele poważniejszego niż myślałam.
- I co z tego? Przecież dla ciebie nic nie ma znaczenia. Tamta noc, tamten dzień... to tylko zaspokojenie popędów. Tak się mniej więcej wyraziłaś. Mam racje?
- Mniej więcej tak to określiłam, ale każdy może się mylić... Tylko głupiec nie zmienia poglądów.
- O, to cos nowego. Co chcesz wyjaśnić? O czym chcesz rozmawiać? A może nie będziemy rozmawiać? Może znowu wskoczymy do łóżka, a ty zrobisz mi wykład o seksie i o popędach?
- Daj spokój! Teraz już przesadziłaś. Co innego chciałam powiedzieć. Cos się ze mną stało, sama nie wiem, co. Słyszę dzwonek, serce mi bije na myśl, że to ty. Ktoś mówi o tobie, a ja czuję, jak się czerwienię, w każdym razie zalewa mnie fala gorąca. Byłam z Marcinem, a równocześnie chciałam być z tobą. Nie chciałam, by mnie dotykał, całował..., bo czułam jeszcze dotyk twoich dłoni, ust. Nie mogę dłużej udawać, szukać wykrętów, musze się na cos zdecydować.
- No, dobrze. Dlaczego zwyczajnie nie powiesz, że mnie kochasz, że potrzebujesz mnie jak powietrza, jak wody, jak snu...
- Bo nie chcę, aby tak było. Może się łudzę, że niewypowiedziane słowa to także nieistnienie wyrażanej przez nie rzeczywistości, stanów, uczuć.
- W porządku. Odkryłaś coś nowego i odrzucasz to, nie chcesz tego. Dlaczego? Z czym chcesz walczyć, w imię czego? To twoje życie.
- Właśnie dlatego, chcę żyć normalnie.
- Co to znaczy? Kobieto, zastanów się. A jeśli wiesz to tak dokładnie, nad czym się właściwie zastanawiasz? Rób, co uważasz za słuszne z Marcinem przy boku. Dlaczego ze mną wyszłaś? Czy po to, aby mi mówić o normalności? Trzeba było zgarnąć Marcina. Przecież nas łączy tylko wydarzenie tamtej nocy. Nic więcej. Nawet nie przyjaźń.
- A miłość? - cicho i niepewnie spytała Monika.
- No właśnie... jeśli tak czujesz, może nie przypadkiem, dlaczego uważasz to za nienormalne? Do tej pory nie znałaś siebie, nie wiedziałaś, do czego jesteś zdolna. Do wszystkiego trzeba dorosnąć.
- A ty? Kiedy dorosłaś? Czy znasz ciebie na tyle, by stwierdzić, że jesteś taka, jesteś tym, czujesz to? Przecież to absurd! Wszystko zależy od sytuacji. Gdybyś tu nie przyszła, gdybym cię odepchnęła, obudziłabym się dzisiaj przy boku Marcina, a nie z głowa bolącą od myślenia i rozważania tego wszystkiego.
- Przepraszam, że przyprawiłam cię o ból głowy. Jednak przyszłam i nie odepchnęłaś mnie. A to już zależało tylko od ciebie. Tymczasem nie stawiałaś oporu, a nawet brałaś aktywny udział w tej "zabawie". I nie zwalaj winy na mnie. Nie byłabym ja, znalazłby się ktoś inny czy raczej inna, kiedyś...
- Nie wiadomo. Próbujesz mi wmówić, ze czuje to, co ty. Zrozum wreszcie, że odczuwam tylko niepokój, dezorientację, a nie miłość.
- A skąd ty możesz wiedzieć, co ja czuję? Co ty możesz wiedzieć i skąd? Znasz mnie bardzo krótko i o nic mnie nie pytałaś, nie znasz mojej historii wypisanej na przegubach dłoni, wyrytej w sercu, w duszy, w pamięci... Przypominasz mi kogoś, kogo bardzo kochałam... Też Monikę...
- Ale nie jestem nią...Widzisz we mnie kogoś, kim nie jestem, dostrzegasz coś, czego nie ma. Nie uganiaj się za cieniem.
- To nie jest takie proste. Kocham ciebie, nie wspomnienie. Chyba powinnam już iść, bo znowu cos się stanie, a potem...
- Co potem?
- Nic... nie chcę byś zmuszała się do czegokolwiek, nie chcę być przyczyną twoich bólów głowy.
- Poczekaj... i co będziesz robić?
- Myśleć. Zamknę się w pokoju, założę słuchawki na uszy i będę śnić na jawie...
- O czym?
- Jeszcze nie wiem. Wcześniej byłam pewna, wiedziałam, czego chcę, znałam cel...
- Przecież masz, czego chciałaś.
- Tak, jestem tu, ale zaraz sobie pójdę.
- Nie musisz iść...
- Naprawdę? A jutro zarzucisz mi, że to moja wina.
- Słuchaj, tak naprawdę, jeszcze niczego sobie nie wyjaśniłyśmy.
- Nigdy nie poznasz wszystkiego...
- Dobra, dobra, tylko bez filozofii... Z tego, co mówisz, wynika, że jestem pierwszą kobieta, z którą to robiłaś?
- Niezupełnie...
- Jak mam to rozumieć?
- Po śmierci Moniki poznałam kogoś i ona była tą pierwszą, jeśli chodzi o liczby. Pierwsza w łóżku, ale nie w sercu...
- Zostań, już jest dość późno...
- Dobrze, choć nie wiem, czy to dobry pomysł...
Przygotowała łóżko.
- Dlaczego nie pościeliłaś fotela? Czy będziemy spać razem? - zapytała Anka.
- Chyba tak. Mamy w tym wprawę. A co, nie chcesz? - Anka nic nie odpowiedziała. Bez słowa wskoczyła pod kołdrę.
- Przychodź szybko - w uszach Moniki zabrzmiało to jak zachęta.
- Dobrze.

Gdy po chwili wróciła do pokoju, Anka leżała z zamkniętymi oczami.
- Śpisz? - cicho zapytała.
- Próbuję - uśmiechnęła się blado dziewczyna. Wyglądała na zmęczoną. Była jakby trochę smutna i przygnębiona.
- Przykro mi, ze zawracam ci głowę - powiedziała z żalem.
- Czy nie sądzisz, że zbyt późno na takie refleksje?
- Na to nigdy nie jest za późno...
- Sama mówiłaś, że tak musi być. Zresztą, stało się cos nieodwracalnego, co wstrząsnęło całym moim życiem i nie ma sensu tego dłużej roztrząsać. - położyła się obok przyjaciółki. Leżała nieruchomo. Poszukała jej dłoni. Była ciepła i delikatna. Pocałowała czubki jej palców. Anka zabrała rękę.
- Przepraszam cię. Mamy podobno spać.
- Ale ja chcę cię kochać - szepnęła namiętnie Monika.
- Dopiero wtedy, gdy zrozumiesz, że to nie tylko kwestia pożądania.
- Ależ ja to wiem...
- Jeszcze nie wiesz i proszę cię, nie róbmy niczego, czego rano znowu będziemy żałować.
- Żałować? Czy ty czułaś wyrzuty?
- I tak, i nie. Bardziej za ciebie, że wciągnęłam cię w tę grę. Uświadomiłam sobie, że najpierw powinnam cię przygotować, dać się poznać, spróbować poznać ciebie, a nie zaczynać od łóżka. Po prostu żałowałam, że stało się to tak szybko... zbyt szybko... - dodała.
- Teraz już za późno... - stwierdziła Monika z zadumą w głosie.
- Ach nie - zaprotestowała Anka - Teraz musimy zacząć od początku.
- Nie rozumiem cię...
- Przyjdzie czas, gdy zrozumiesz. Wszystko ma swój czas i miejsce. I radzę ci dobrze się zastanów...
- Może ty rzeczywiście jesteś niebezpieczna?...
- Jeszcze jak. Czy tego nie dostrzegłaś? - zachichotała Anka.
- Dobranoc, kocham cię.
- Dobranoc - Monika była zdezorientowana. Nie próbowała jednak domagać się wyjaśnień. Usnęła, wsłuchana w spokojny oddech przyjaciółki.
Obudziła się o wiele za wcześnie, ale jeszcze nie chciało się jej wstawać. Zastanawiała się, w jakim stopniu może oddać się tej grze, o ile była to jeszcze gra i jak bliska jest ta do niedawna obca osoba leżąca teraz obok niej. Mimo obecności czuła jakieś oddalenie, czegoś jej brakowało. Chyba poczucia pewności, bezpieczeństwa. Tego, co tak realnie odczuwała przy Marcinie.
Marcin? Chyba jednak jest ważny i powinna się zdecydować.
- O czym myślisz? - odezwała się nagle Anka.
- Nie śpisz? - zdziwiła się Monika.
- Właśnie się obudziłam. A więc...?
- O niczym, za wcześnie na myślenie...
- Nieprawda. Bujasz, aż ci się nos wydłużył. Zastanawiasz się, co zrobisz z tym wszystkim. Jak to ogarniesz. I co? Mam choć cień szansy? - zapytała, siląc się na beztroskę, przez którą jednak przebijał niepokój.
- Może...
- Nie dręcz mnie...
- To nie jest takie proste, jak sądzisz.
- Wiem, Marcin...
- Tak.
Anka niespodziewanie przytuliła się do niej, lekko pogładziła jej dłoń.
- Nie przejmuj się. Wszystko będzie dobrze. Postaram się nie wchodzić ci w drogę.
- Nie mów tak - Monika objęła mocno ciepłe i ufne ciało dziewczyny.
- Lepiej już nic nie mówmy - trwały tak aż do chwili, kiedy budzik dał sygnał do wstawania. Słuchały bicia swoich serc w dziwnym odrętwieniu, całkiem spokojne.