Pamiętnik jednej chwili

Okiennice są już szare. Kiedyś miałam czas na ich malowanie. Teraz przyglądam się jak bledną.
Dziesięć lat zatrzymane w pościeli. Mimo, że zmieniam ją co tydzień nie mogę wydrzeć z niej Ciebie. Zespoliłaś się ze szwem, z puchem miękkich wnętrzności.
Pamiętam jak stanęłaś w drzwiach i wydarłaś z piersi cały nasz świat. Jednym pociągnięciem. Jakbyś uwolniła wannę od nadmiaru wody. Wtedy nie wiedziałam, że wszystko, łącznie z twoim zapachem, z przemocą tygrysa, wgryzło się w mój dom i serce.
Dziesięć lat to kropla w morzu, to przelotny uścisk ręki, który wypala ranę. Jest głęboka i boli przy najdrobniejszej pracy.

10 maja – przeszłość

Już jestem spóźnione. Muszę się obudzić, ale ciepło twojej skóry próbuje przygwoździć mnie do łóżka. Dlatego mocno się w ciebie wtulę i obiecam sobie, że czas właśnie teraz, w tej czasoprzestrzeni, zatrzyma się na zawsze. Masz duże piersi. Od początku zazdrościłam Ci ich, ale nie tak, jak zazdrości się ptakom, że mogą sięgać nieba. Zazdrościłam ich miękkości i tego ogromu miejsca, do wypełnienia. Między nimi, a sercem znalazła się niewielka przestrzeń dla mnie, którą z kocim przytuleniem wypełniłam.
Oj, obudziłaś się. „Witaj”. Nie powiedziałam tego na głos, ale wiem, że usłyszałaś szybsze bicie serce, którym próbuję Cię przeszyć. Tak, jestem okrutna w milczeniu, ale po co słowa. Wszystko maluje się na mojej twarzy.
Jak co dzień, kiedy nie musisz spieszyć się do pracy, wnikliwie badasz moje oczy. „Są pełne Ciebie”. Możesz to wyczytać. To i jeszcze więcej, kiedy bez świadomości
i bez oporów moje ręce lądują na twoich gładkich pośladkach. „Noc była za krótka. Nie mogłam się Tobą nasycić, wiesz? Pozwól na jeszcze odrobinkę. Uszczknę tylko kawałeczek Ciebie, żeby wytrzymać do wieczora. Proszę…”.
Nie odtrącałaś mnie, nigdy. Żadnego z pocałunków, które łapczywie padały na każdy kawałek ciała. Żadnego z palców, które badały Twoją skórę. Podnosiłaś się rytmicznie opadając z siłą fali, która mogła zburzyć spokój - taflę skroplonego powietrza. A kiedy byłyśmy blisko, Twój głos zagłuszał wszystko, dając mi pewność, że nie ma rzeczy piękniejszej i słodszej od Ciebie.

Teraz, mój pokój i serce, wykrwawiają się wzajemnie, niczym zarżnięta świnia, porzucona sobie. Starych zwierząt się nie je, ani nie chowa po kieszeniach na później. Zostają porzucone na wykończenie. Stają się strachami. Próchniejącymi drzewami pełnymi korników. Może za jakiś czas, kiedy wystarczająco mocno wytrzesz się w pamięci, odnajdę w sobie to światło, które doprowadziło mnie do szczęścia i ponownie je wzniecę by dostrzec życie – girlandę nadziej.