Śpiewaj mnie

Szła szybko, widziałam jej plecy, szal i parę, która przyklejała się do powietrza. Nie wiedziałam, że ona wie, że idę za nią, ale wiedziała. Nagle zatrzymała się i zapytała
- Byłaś kiedyś na ukraińskiej pasterce? -
- nie-
- to chodź-
Styczeń, uporczywie spychał rtęć w termometrach poniżej 20. Wszystko było skostniałe, moje usta, i drzewa i nawet para oddechów stała w powietrzu jak sople rozwałkowane na pergaminowe skrawki niewypowiedzianych słów.

Weszła do cerkwi bocznymi drzwiami, były niskie tak, że obie musiałyśmy pochylić się.
Było ciemną i absolutnie cicho, słyszałam jej oddech i szelest drelichu jej kurtki. Szłyśmy długim, dość wąskim korytarzem. Znowu drzwi, jeszcze niższe i natychmiast schody. Zrobiło się zimniej, wietrzniej, i jaśniej. Widziałam jakieś obrazy, niebieskie i słabe, wysoko i wszędzie, aż po dzwon. Upiorne powrozy majaczyły wśród nieheblowanych krokwi. Bezszelestnie uniosła jakaś klapę. Nagle usłyszałam zgiełk szeptów, szuranie nóg. Spojrzałam w dół na kolorowe chusty pobłyskujące w świetle setek płytkich, grubych świec.
Kobiety zaczęły śpiewać.

Pociągnęła mnie za ramię i usiadłyśmy na drewnianej podłodze.
Nie wiem kiedy zaczęłam płakać? Kiedy ten śpiew napełnił mnie aż po zapomnienie?
Czy może kiedy poczułam jej dłoń nagle na moich plecach. Na mojej nagiej skórze. Nie zauważyłam kiedy skradała się po nią. Nie wiedziałam, że mam rozpiętą kurtkę.
Słuchałam, a ona zaplątywała się we mnie coraz szczelniej. Słyszałam, że oddycha inaczej niż kiedy szłyśmy, inaczej niż kiedykolwiek słyszałam. Bałam się, że ktoś usłyszy ten oddech i chyba chciałam śpiewać, żeby go zagłuszyć, ale ona zabrała mi usta. Czułam ciepło i ból, przejmujący, pulsujący, prawie ból między nogami, w brzuchu.
- powinnyśmy śpiewać- zdołałam wbić się pomiędzy jej usta a moje rozpaczliwym wołaniem
- śpiewaj mnie- powiedziała rozpinając kurtkę. Jej duże brązowe sutki, jej jasna skóra parowała. Stercząca gruba brodawka znalazła się nagle tuż obok moich ust.
- śpiewaj mnie- ponaglała
Wyciągnęłam język jak po sople w zamierzchłej pamięci. Bałam się, jak wtedy, że zapiecze, że moja skóra nagle przywrze i zostanie tam… przytknęłam, nie przymarzł, mogłam nim poruszać, mogłam śpiewać!
Śpiewałam brodawki, szyję, brzuch, kolana, uda. Nawet nie wiem kiedy zdjęłyśmy spodnie, czy ona miała spodnie? Czy miała majtki? Nie pamiętam. Miała krótkie rude włosy, które gładziłam palcami, wilgotne włosy tuż nad gorącym, miękkim, rozczepionym szczelinowo, cudnie wypukle, wejściem.
Coraz więcej ciepła.
Coraz więcej lepkiej wilgoci.
Coraz więcej jęku.
Coraz więcej sprężystych ruchów.
Jej cipka zapraszała. Nawoływała bezczelnie otwarta, bezwstydnie dominująca na zimnej podłodze. Jakby cała reszta jej przestała istnieć. Jakby cała ona zamieniła się w to miejsce mokre, gładkie, gorące. Usta z zazdrości palcom wylizały je stamtąd, zapanowały niepodzielnie na chwilę nad tym co stało się nią. Przywarłam mocno aż poczułam lęk, że może ją zaboleć, lęk, że może chcę, żeby nieco ją bolało. Chyba bolało, bo szarpała moje kalesony próbując je zedrzeć ze mnie. Zdarłyśmy. Sprytnie niemal zapaśniczym chwytem położyła się na mnie lądując precyzyjnie twarzą pomiędzy moimi nogami i cipką prosto w moją twarz.
Potem już tylko pamiętam, że chciałam więcej!
Mocniej!
Jeszcze!
Nie przestawaj!
Nie przestawaj, nie waż się!!
Już….
Już….
Juuuuuuuu
Dzisiaj zawsze kiedy jest zimno, kiedy słyszę ukraińskie śpiewy, kiedy widzę kolorowe chusty, kiedy czuję kurz i zapach świec, kiedy idę po schodach, kiedy widzę cerkwie, kiedy widzę drzwi do cerkwi, kiedy słyszę dzwony, kiedy widzę sople,
chcę śpiewać…
Czasami śpiewam.
I zawsze noszę kalesony zimą.