Ma, ale nie popiera

Kobiety powinny mieć prawo do decydowania o tym, ile i kiedy chcą mieć dzieci.
Ludziom o innej orientacji seksualnej należą się takie same uprawnienia jak innym
obywatelom, na przykład prawo do zalegalizowania intymnego związku. Takie poglądy, podobno, wyznaje SLD, w każdym razie tak mówi się w okolicach kampanii wyborczej. I chyba świadczy to o tym, że jeszcze ktoś tak w Polsce myśli. Są chętni do popierania takich haseł i poglądów. A skoro są, to trzeba użyć ich jako elektoratu.

Samo SLD może i ma takie poglądy, ale ich nie popiera. I nie zmienię tej opinii tylko dlatego, że podobno przygotowywane są projekty ustaw - jednej liberalizującej zakaz aborcji i drugiej legalizującej konkubinaty. Co z tego? Gdyby SLD w istocie popierało własne poglądy, obydwie te sprawy już dawno byłyby załatwione. W końcu nie pierwszy raz i nie od wczoraj partia ta znajduje się u władzy. Nie ma bezwzględnej większości w Sejmie? No, nie ma, ale kiedy trzeba obronić premiera, przepchnąć budżet czy ochronić tyłek niekompetentnego ministra, zawsze jakoś sobie radzi. Przecież to stare wygi, wiedzą, jak to się robi. Ja mogę się tylko domyślać. Wprowadza się dyscyplinę partyjną, komuś coś się obieca, a nawet da, powiedzmy, jakieś miejsce w podkomisji. Może robi się to całkiem inaczej, w końcu nie jestem politykiem. Wiem tylko, że nie wystarczy
napisać ustawę, a nawet poddać ją pod obrady parlamentu, trzeba jeszcze naprawdę chcieć jej uchwalenia.

I jeszcze jedno - skoro popiera się swoje poglądy, chciałoby się, aby i inni je poparli. Mówi się więc o tym, przekonuje, podkreśla przy różnych okazjach. Czy jednak SLD może być dla kogokolwiek przekonujące i wiarygodne, jeśli nawet własnych posłanek nie potrafi wychować?

Nie mam zamiaru w tym miejscu znęcać się nad posłanką Błochowiak, której wymsknęło się słowo "pedał". Powiedziała na głos to, co mądrzejsi od niej myślą po
cichu. Żeby się o tym przekonać, wystarczyło wsłuchać się w te chichoty, uwagi o
politycznej poprawności, zobaczyć posłów ochoczo podciągających nogawki, aby
pokazać, że nie noszą czerwonych skarpetek, a więc nie są... no, tymi, tego, wiecie... I oczko do publiczności.

Może i mają oni jakiś pogląd, ale chyba go nie popierają. Nie byłoby zatem o czym
mówić, gdyby rodzącym się inicjatywom SLD media nie przydały znaczenia. rzeczywiście, nie w ten sposób, by poinformować rzeczowo albo pozwolić przetoczyć się sensownej dyskusji. Wiarygodna czy nie, inicjatywa SLD dawała różne możliwości reakcji. Tu wybrano jedną - oto SLD rusza na wojnę z Kościołem.

Nie tylko nie wierzę w to wyruszanie na wojnę, ale także dalszy ciąg tego zdania mnie zadziwia. Wydawałoby się bowiem, że o kształt prawa walczą ze sobą partie
reprezentujące różniących się światopoglądowo obywateli, a nie jakaś partia z Kościołem. Obiło mi kiedyś o uszy, że Kościół zajmuje się zbawieniem, a nie polityką. Rzecz jasna, podział istniejący w Sejmie w jakiejś mierze odzwierciedla podziały społeczne. Ponieważ jednak słyszałam także, że Kościół to wszyscy wierni oraz że jesteśmy narodem katolickim i prawie w stu procentach za katolików się uważamy, wciąż nie rozumiem, kto z kim tu walczy. Jedni katolicy z drugimi? Katolicy z Kościołem?

Może warto wziąć pod uwagę taką oto możliwość, że różni nas coś innego. Jedni chcą wszystkim narzucić jedynie słuszne moralne poglądy, a innym leży na sercu wolność. Chcą dać innym prawo do życia zgodnego z własną moralnością, pozwolić na własny styl życia.

"Rzeczpospolita" martwi się, że inicjatywa SLD wywoła ideowe spory.

Czyżby jej redakcji marzyły się dawne komunistyczne czasy i jedność moralno-
polityczna narodu? Ideowe spory są istotą demokratycznej publicznej debaty, a w
sprawie aborcji i konkubinatów nie trzeba ich wywoływać. Trwają od dawna wywołane przez restrykcyjne prawo.

Warto byłoby je tylko sensownie nazwać. Kłócimy się z Kościołem? Kłócimy się o
aborcję? A może tak naprawdę o coś więcej?