Tomasz Lis o wyzwaniu dla Polski, czyli wicemarszałek Grodzkiej

Pierwsza to twarz odmienności, która rzuca wyzwanie i każe zapytać o naszą otwartość, tolerancję i szacunek dla innych. Druga to twarz pogardy, kołtuństwa i niegodziwości. Dzięki życzliwej, uśmiechniętej twarzy Anny Grodzkiej widzimy wyraźniej nienawistną twarz pani Pawłowicz. Dzięki zaciętym rysom i obraźliwym słowom tej drugiej łatwiej rozumiemy, czym jest szacunek dla bliźniego, a czym są obskurantyzm i hipokryzja, pozwalające wielbić Pana i nienawidzić drugiego człowieka.

Trudno przewidzieć, jak skończy się batalia o powierzenie Annie Grodzkiej funkcji wicemarszałka Sejmu. Już teraz należą się jej jednak słowa podziękowania za to, że kilkanaście miesięcy temu weszła na polityczny ring i jest gotowa płacić za to rachunki. Krystynie Pawłowicz należą się niskie ukłony za szczerość. Ona tylko głośno mówi to, co jej koleżanki i koledzy myślą, ale czego powiedzieć nie chcą. I dlatego głęboki sens miało powierzenie właśnie jej przedstawienia stanowiska PiS w sprawie związków partnerskich. Nie była to decyzja jałowa i nieużyteczna. Przeciwnie. Zobaczyliśmy kołtuna w pełnej krasie. Tak to w krótkim czasie swoich ikon dorobiły się i polska otwartość, i polska kołtuneria.

Dyskusji o kandydaturze Grodzkiej i ekscesach słownych Pawłowicz nie można sprowadzać do kwestii związków partnerskich. Ani do rozmowy o konstytucji i o prawach obywatelskich. Ani do debaty o prawach mniejszości. W gruncie rzeczy jest to dyskusja o tym, jakim społeczeństwem jesteśmy. Otwartym, gotowym szanować, a może nawet polubić inność czy też „fobicznym”, nietolerującym i nielubiącym wszelkiej inności.

Zastanawiające jest, dlaczego tak wielu Polaków uznaje związki partnerskie za zagrożenie dla instytucji małżeństwa i polskiej rodziny, a istnienie homoseksualistów za zagrożenie dla publicznej moralności. Choć przykład ciasnych horyzontów idzie przecież z góry. Oto minister sprawiedliwości jest przeciw konwencji o zwalczaniu przemocy wobec kobiet, ale jednocześnie jest przeciw związkom partnerskim. Najwyraźniej sądzi, że gdy mąż tłucze żonę, rodziny i małżeństwa to nie osłabia, ale jeśli za ścianą, w mieszkaniu obok, mieszka para żyjąca na kocią łapę albo, nie daj Boże, para wstrętnych pedałów, to zagrożenie, owszem, jest i to śmiertelne.

Niezrozumiały jest też paniczny lęk polskiego pseudomacho przed homoseksualistą. Szczególnie silnie odczuwany jest przez macho obutego w sandały, podkręcającego wąsa i gładzącego piwny brzuch, czyli macho pszenno-buraczanego. Czegóż on się tak boi? Zmiany swej orientacji seksualnej przez niemoralny widok i osmozę? Zmiany orientacji seksualnej u syna swego jedynego, który gejów widząc, gejem się stanie? To naprawdę intrygujące, bo lęk, jakkolwiek kuriozalny, zdaje się autentyczny. Anna Grodzka w roli marszałka to pewnie też prowokacja wymierzona w polską dziatwę, w naszą zdrową rodzinę, w moralność, które siły lewactwa i zepsucia chciałyby osłabić. Wydawało się, że katolickie społeczeństwo jest na tę groźbę i tę szatańską perspektywę uodpornione, ale nie.