Where I go

Widzisz cień ludzkich spojrzeń?
Tu właśnie jestem, na końcu tej ścieżki.
Malowana miłością i nienawiścią.

Widzisz splot myśli, jak aura
znaczący mój byt t u t a j,
a Twoje t a m trwanie?

Widzisz drzwi przed sobą?
Linia klamki, niczym ciało kobiety
kusi dłoń swoim kształtem...

To właśnie jest brama
pomiędzy naszymi snami.

Here I’m.


Gdzieś między pragnieniami a strachem przed ich utratą kopiemy coraz głębszą jamę na nasze marzenia. Z dnia na dzień wciąż bardziej głodni uczuć, chronimy się za parawanem emocjonalnej anoreksji. Uciekamy przed sobą w codzienną nierzeczywistość. W komiksowe ramy.

Komercyjne, łatwo przyswajalne formy samoakceptacji.

Kot na naszym ramieniu nie przypomina nam już o potrzebie bycia z drugim człowiekiem.
Zamknięta na dwa razy Przeszłość nie ma do nas dostępu.
Zasypiamy otuleni w szelest telewizyjnych głosów.

Tylko czasem Sen - zdrajca moczy łzami nasze poduszki, wyciska na twarzy cień tego co Być Mogło.

Obrazy, do których boimy się nawet zbliżyć na jawie, wracają,
nasycone kolorami i zapachami z  t a m t e g o  świata.

Mamią brzmieniem głosu, codziennością we dwoje. Kuszą mną, Tobą, nami.

I znowu szeroko otwarte oczy zatrzaskują przed nami drzwi do Przeszłości i do Przyszłości.

Z udawaną nonszalancją ostrożnie obrysowujemy drwiną strach paraliżujący nas od środka.
Chodzimy wokół siebie cichutko, na palcach, aby nie wybudzić się z letargu.
Letargu, który uparcie nazywamy s w o i m życiem.

... oto jestem...

Jestem, a Ty pytasz o moje imię, jakbyś już dawno temu nie nazwała mnie wymyślonym przez siebie imieniem. Powiedz, czy to ja raczej nie powinnam stanąć przed Tobą i z uśmiechem tlącym się w kącikach oczu, nie powinnam zapytać:

- Jak mnie nazwałaś w swoim świecie? Jakie noszę w nim imię?