CHCIAŁABYM SNAMI BARWIĆ TE CHWILE

chciałabym snami barwić te chwile
by móc z elfami łapać motyle

chciałabym kochać Ciebie o świcie
promienie słońca topić w zenicie

chciałabym myśli w wieczornej porze
zeszklić nad błękit toni w jeziorze

chciałabym dłonie źdźbłami przeplatać
wonią księżyca w tle nieba latać

chciałabym ciszą Ciebie malować
i w dziupli drzewa łzy smutne chować

chciałabym liści jesienne dywany
splatać w babiego lata firany

chciałabym w dźwięku ciszy się kochać
mgłami bladymi w deszczu łez szlochać

chciałabym tańczyć z wiatrem wirując
odruchy Bogów z ust im ujmując

chciałabym kształtem spowijać ducha
gdy tak namiętnie tęsknoty słucha

chciałabym chłonąć zapach bzu wiosną
w zieleni liści drzewa rozrosną

chciałabym słowem milczenie trwonić
przed sobą samą móc się obronić

* * *

ktokolwiek wyśni srebrny sen
umierający gdzieś na mrozie
usłyszy cichy ptaków śpiew
o nadchodzącej znikąd grozie

gdziekolwiek będzie mieszkał ktoś
a słów wśród śpiewu nie zrozumie
żyć może jednym z wielu dni
pajęczej sieci zmysłów strunie

odnajdzie marzeń wiatrów pył
sponiewierany Bóg się schroni
dostanie jedną z myśli swych
w uschniętą rękę lewej dłoni

i tak nam przyjdzie liczyć czas
od świtu aż po zmartwychwstanie
podziwiać tęczę ciemnych barw
martwej miłości konanie

* * *

jak szybko potrafią zasnąć powieki
drżące od zimna

jak wiele trzeba
by móc ogarnąć
białą przestrzeń ciszy

srebrzyste cienie
wirują z wiatrem
tańczą blado niebieskie sny

szklane przeźrocza
topią w swych głębiach
promienie słońca

krzyk tych co żyją
wśród mgieł przeplatany
lawiną łez

zbyt wiele myśli
zbyt wiele wspomnień
czerwone rękawiczki


bijące serca
roztopią śniegi

nasze marzenia
wieczne