WIERSZE

Nie ma...


Nie ma ciebie i nie ma już nas
dziwną pustkę gdzieś w sobie czuję
liczę tykaniem zegara – niewypełniony tobą czas
wspomnienia do niezniszczalnego bastionu werbuję

nie ma wielkiej miłości, nie ma symbiozy
ukochane sosny smutno szumią w lesie
tracę wigor i radość – przybieram postać mimozy
czekam na to co dzień w zmęczonych dłoniach przyniesie.

Nie ma wzajemnego wsparcia, nie ma bliskości
Przestałam spoglądać w niebo gwiaździste
Jeszcze czuję ciepło twych słów – studnia czułości
Lecz słone łzy zatapiam w żywiczne drzewo rozłożyste


Przyjaciółce...

Poranne promienie bawią się twych włosów kasztanem,
modrzew głaszcze szyby swym długim ramieniem...
Rozdarta pomiędzy wewnętrznym porządkiem a bałaganem
Zagubiona, koisz zmysł słuchu swojej muzyki brzmieniem.

Myślami kroczysz po ścieżkach swego życia,
tych ponurych, złych, bolesnych, porośniętych wyrzutami,
nie wiesz ile masz jeszcze dróg do przebycia,
nie znasz nawet jutra, więc po cóż dręczysz swój umysł przebrzmiałymi
wspomnieniami.

Nie ma wczoraj, jest tylko „teraz”, schwyć tę chwilę w ciepło swych dłoni,
Obracaj ją w palcach, zachwycaj się nią, raduj, zanurz w niej twarz
a potem biegnij przed siebie niech przeszłość cię nie dogoni,
przecież od Ciebie wiele zależy, od kreatywności roli, którą na scenie życia grasz!